Parijs: Ron Mueck in Fondation Cartier

Ik was er dus van overtuigd dat de tentoonstelling waar ik vandaag over vertel, al voorbij was. Ik plande dan ook om dit blogartikel te laten verschijnen ergens eind november. Maar al schrijvende realiseerde ik me ineens dat ze nog loopt tot 5 november. Dus reorganiseerde ik mijn artikelen een beetje aan de achterkant van mijn blog - ik heb er momenteel een 15-tal ingepland om te verschijnen in de nabije toekomst - zodat deze toch nog kan dienen ter inspiratie voor lezers die 1 dezer een tripje wagen tot in de stad der bedwantsen ;) .

Ik ga vaak naar Fondation Cartier als ik in Parijs ben (kijk maar eens hier en hier en hier en hier ). Ik combineer dat dan altijd met een lekker dinertje in La Coupole. Ook deze keer deed ik dat zo. Deze combinatie zorgt altijd voor een fijne dag.

Deze keer werd het museum helemaal ingepalmd door de reusachtige kunstwerken van Ron Mueck. 

Deze kunstenaar heeft Australische roots, maar werkt tegenwoordig vanuit Engeland. Hij maakt meestal reusachtige 'beelden' die zeer zeer realistisch zijn. En daarvan stonden er op deze tentoonstelling 6 uitgesteld.

De enorme baby die in 1 van de ruimtes op de grond lag maakte de meeste indruk op me. Ook deze was zeer levensecht: net de baarmoeder verlaten, met nog wat veegjes slijm en bloed, no een eindje navelstreng en nog helemaal in mekaar gedrukt van haar verblijf in de buik van mama. Tot mijn verbazing vond ik het beeld niet vertederend, ik had geen zin om de baby te knuffelen of om te kirren. Ik vond het eerder rauw. 

In de donkere kelder werd ik geconfronteerd met 3 reusachtige zwarte honden met spitse oren die alert en wat dreigend op een kluitje de boel in de gaten hielden. Aan de muur hing een zeer klein babietje, in schril contrast met de harde wat agressieve sfeer van de grote honden.

En dan was er nog de naakte kwetsbare man, in mekaar gedoken, in een roeibootje. Ik moest denken aan bootvluchtelingen (al zijn die over het algemeen niet naakt). 

Er was ook een zaal vol gigantische schedels.

De werken zijn zijn zeer indrukwekkend. Ware het niet door hun omvang, ge zoudt bijna gaan twijfelen of het wel beelden zijn. Zo realistisch zijn ze. Het duurt ook erg lang vooraleer ze klaar zijn: ik leerde op de tentoonstelling dat de creatie van zo'n werk jaren vraagt.

Ik vond hetgeen er tentoongesteld werd de moeite waard. Alleen vond ik het wat weinig. Er stonden in totaal 6 kunstwerken. Ik had graag toch wat meer gezien van de man zijn werk. Zo startte hij zijn carrière als poppenmaker voor film en tv-series (waaronder sesamstraat en de Muppet show) en ik zou het geen straf gevonden hebben daar wat meer van te hebben kunnen zien.

Door het beperkt aantal aan tentoongestelde werken bleef ik dus niet zo lang binnen de muren van het gebouw, al een geluk dat ze er ook een mooie en verkoelende tuin met terrasje hebben waar ik met plezier nog wat tijd zoekmaakte met een boek en een verfrissend drankje.

Volgens mij heb ik al eerder werken van deze man gezien in andere musea. Ik weet alleen niet zo goed meer waar ... . 

Wil je er ook eens naartoe? Dat kan dus nog tot 5 november. Meer informatie op deze website. Je hoeft er door het beperkt aantal werken niet veel tijd voor uit te trekken (en dat heeft uiteraard ook zijn voordelen). 

Geraak je er niet en wil je toch graag eens wat werken zien van deze kunstenaar? Dat kan komende zomer en herfst in Museum Voorlinden in Wassenaar in Nederland.

Ik bezocht deze tentoonstelling op 11 juli 2023.

Meer Parijsartikelen op deze pagina of via deze tag.

Meer kunst via deze tag.