Ik woon in een platte stad op een gelijkvloers appartement en krijg zelden de kans om de wereld vanuit een hoogte te bekijken. Voor mij is dat de normaalste zaak ter wereld: Mijn wereld is plat, dat is hoe mijn wereld er uit ziet. Maar dat is niet voor iedereen zo.
Op het gevaar af een arrogante Antwerpenaar te worden gevonden: ik moet toch altijd een beetje lachen als ik in steden kom die maar een voorschoot groot zijn. Voor mij zijn steden toch wat indrukwekkender op vlak van omvang en bewonersaantal dan Bouillon. Maar dat wil niet zeggen dat het stadje Bouillon geen troeven heeft natuurlijk. Ik vond het alleen zo weinig 'steeds'.
Mijn lief mag dan bij een tripje naar Bouillon vooral uitkijken naar het kasteel dat daar te bewonderen is, ik word toch eerder warm van het vooruitzicht rond te dwalen tussen - liefst grote - bomen.
Hoog boven de vallei waarin het stadje Bouillon zich uitstrekt aan de oever van de Semois, ligt het kasteel dat ooit toebehoorde aan oa Godfried van Bouillon. De aanwezigheid van dit kasteel was de reden waarom mijn lief en ik onlangs Bouillon uitkozen als bestemming voor een weekendje weg.
In het laatste weekend van de paasvakantie - die voor de scholen, zelf had ik geen paasvakantie - trokken mijn lief en ik naar de Ardennen om wat gezonde boslucht op te snuiven.
Vandaag kijk ik terug naar wat wellicht de mooiste dag was van de voorbije maanden. Dat gaat me deugd doen. Want op de moment dat ik dit schrijf ( ik schrijf dit op 20 november, ik schrijf mijn blogposts altijd een tijdje op voorhand) gaat het niet zo goed in mijn omgeving. En dan is het fijn om even terug te kunnen kijken naar momenten dat het leven een pak lichter en luchtiger was.
Tijdens het wellicht laatste echt zomers weekend van dit jaar pakte ik mijn koffers om een paar dagen door te brengen in het Duitstalig deel van ons land. Mijn lief wilde er graag nog eens op uit en ik ging met plezier mee.
