Mijn papa vertelt: 6 juni 1944

Mijn papa vertelde dit op zijn facebookprofiel en ik mocht het hier delen. 

Dit was 75 jaar geleden, maar hij is het nooit vergeten...

Dit was 75 jaar geleden, maar veel mensen maken dit vandaag nog altijd mee....

6 juni 1944

“ Wacht tot in de zomer, dan zulle w' eens zien
den Engelsman gaat komen
met zijn vliegmasjien
met spek en eieren, witte bloem
den Duits vliegt vroem, den Duits vliegt vroem
met zijn verdufte bloem, met zijn verdufte bloem “

Dat zongen we op de melodie van Lili Marleen . Niet al te luid, want den duits mocht dat niet horen.
En dan, 6 juni 1944 ( ik was zes jaar) ging het overal rond : “ ze zijn geland, de galjeerden, in Frankrijk “.
Mijn vader had een grote landkaart opgehangen in de kamer. Elke dag volgde hij en de buren waar ze zaten, hoe ver ze gevorderd waren, de geallieerden. Ze luisterden clandestien naar radio Londen en konden zo de opmars volgen.

Het waren nog lange maanden wachten. Begin september zaten we heel stil op den dorpel bij den bompa in de Kolveniersvest te kijken naar de aftocht van den duits. Op gestolen fietsen, te voet, in kapotte voertuigen...uren lang kwamen ze voorbij,.
Op 4 september kwamen de verlossers Lier binnengereden. De Canadezen, die een paar dagen kwamen uitrusten in onze straat, met hun tanks en jeeps. En met chocolat ! Tutterfrut ! Bananen ! Eierpoeder, wit brood...En de Engelsen reden trots voorbij op de Mechelsesteenweg, met vooraan in een jeep maarschalk Montgomery...

Helaas, het einde van de oorlog was nog niet voorbij. Een paar maanden later kropen we 's nachts in de schuilkelder, in onze tuin gegraven door mijn vader en wat buren. En later in de kelder bij buurman Frans. De vliegende bommen, V1 en V2 vielen ook vlakbij. Een speelmaatje dood, een klasgenootje ook. We hoorden ze komen aanvliegen, dan moesten we bliksemsnel onder tafel duiken, met de woorden “ Jezus, Maria, Jozef...”.

Die D Day leeft nog steeds in mij...nu al 75 jaar geleden.

Meer blogposts 'mijn vader vertelt' ...

Mijn papa vertelt: 'Laatste schooldag en dan vakantie'...

Ik zag deze foto en de tekst er onder gisteren op mijn vader zijn facebookprofiel staan. 

Da's dus echt mijnen meug, zo'n verhalen van vroeger. Ik hou daar van. En hij kan dat zo goed vertellen. Ik vind het boeiend om te horen hoe het vroeger was, te ontdekken wat er toen anders was en wat er nog hetzelfde is.

Ik vroeg hem of ik dat niet op mijn blog mocht zetten, ter gelegenheid van de start van de zomervakantie voor de schoolgaande jeugd, als 'een gastblog van mijn vader'. En hij zei 'ja' begot! Met foto en al!

Dus verzette ik mijn geplande blogpost (dat was toch maar de mozaïek van de maand) en bij deze presenteer ik jullie een jeugdfoto van mijn vader en het bijbehorende verhaal.
Om het wat in de juiste context te zetten: mijn vader is geboren in 1938, woonde in de kempen en zat er op een college.

Laatste schooldag en dan vakantie...Zo ging dat in de jaren 50, toen ik collegestudent was.
Ah, vakantie...De laatste schooldag. Dan was het “ prijsuitreiking “ in het Sint Gummaruscollege in de jaren 50... Een evenement ! 

De dag begon vroeg: rond 9 uur liep de feestzaal stilaan vol. Ouders, buren, familie van de leerlingen zouden er een paar uur doorbrengen. Het begon met de Brabançonne en De Vlaamse Leeuw, op piano getokkeld (ik heb dat ook een keer mogen doen, samen in quatre- mains met een medeleerling). Het spektakel kon beginnen : eerste half uur: turnen. De beste turners deden op het podium ferm hun best. Spectaculair was het allemaal niet, maar 't was proper en deftig.

Daar kwam “ het toneel”. Elk jaar werd er een bekend beroemd toneelstuk opgevoerd door leerlingen van het middelbaar, onder de regie van priester Bartelen ( “ den Blotte “ wegens geen haar ). Merkwaardig was het wel: alle vrouwenrollen waren vakkundig verwijderd uit het stuk (daar was een priester uit de Noorderkempen erg vaardig in). Ik mocht meespelen in De Koopman van Venetië van Shakespeare. Geen spoor van de liefdesperikelen van Portia, Nerissa, Jessica...

Twee uur lang cultuur en dan de prijsuitreiking. Een afgevaardigde van de bisschop, meestal zelf een monseigneur, nam plaats op het podium, geflankeerd door de directeur ( dat was in mijn tijd priester Clottens). Eén voor een werden dan de namen van de leerlingen afgeroepen, klas voor klas, die goed gepresteerd hadden en die braaf geweest waren ( ja, sommigen mochten niet opkomen: die slechte resultaten hadden in vele vakken en die een paar keer in de loop van het jaar een gele of een rode kaart gekregen hadden – wegens slecht gedrag).
Je kwam op aan de ene kant van het podium, maakte een buiging naar het publiek, ging naar het midden, boog voor de monseigneur, ontving je prijs (een of meerdere boeken), ging naar de andere kant van het podium, boog opnieuw naar het publiek en dan naar af. Op de speelplaats kreeg je dan van je klastitularis “ je verslagboekje”, je kreeg te horen of je mocht overgaan, herexamens had in augustus of gebuisd was...En dan naar huis. Waar je vakantiewerk nog wachtte: een paar dagen voor het schooleinde had je in je klas al wat werk meegekregen, om je tijdens de vakantie te “amuseren.”..

De foto : “ De Koopman van Venetië” (gecastreerd dus, want zonder vrouwenrollen). Ik mocht tweemaal roepen “ De Doge in aantocht” en met mijn lans op de vloer slaan. Ik ben die soldaat rechts vooraan. Het begin en het einde van mijn acteurscarrière.