Malta: als de avond valt over de baai tussen Valletta en Sliema

Tijdens onze 2 reisjes naar Malta verbleven we in een hotel in Sliema. Deze stad ligt aan een baai, met aan de overkant de zeer mooie stad Valletta.

Geklets: over nostalgische foto's, reisjes, blogdinges en wat losse flodders en linkjes ...

Amai! Ik heb dit jaar nog niet gekletst op mijn blog zie ik net! Er zijn er nochtans die me vertellen dat ik in het echte leven zéér goed kan tetteren. Ik verdenk de uitsprekers (ja, het zijn er meerdere ;) ) van deze opmerkingen ervan daar soms zelfs ambetant van te worden.

Ik zal ze bij deze even wat respijt geven door hier wat te komen tateren ;) .

Geklets: over de tijd die vliegt, een afscheid, medicatie, chaos, linkjes en foto's van mooie bloemen ...

 

Al sinds het begin van mijn professionele carrière neem ik vakantie tijdens de kerstperiode. 
2 weken. 
Net zoals vroeger op school. En als ik vakantie heb, blog ik niet. Tijd dus om nog eens voor het laatst dit jaar wat bij te kletsen. En dan zie ik jullie - na nog 1 oorbellentutorial - weer ergens in het begin van het nieuwe jaar.

Bloggen: mijn afknappers bij het lezen van blogartikelen

bron

Ik kwam tussen mijn concepten voor blogposts nog eentje tegen dat al dateert van 2015, met daarin wat tips van mezelf over waar ik als bloglezer op afknap. Tijd om dat eindelijk eens uit te schrijven vond ik.

Er is al heel wat geschreven over hoe een goede blog er zou moeten uitzien en hoe je "bloggen" moet aanpakken. Er bestaan zelfs blogs die alleen maar daar over gaan. Maar vaak vind ik die tips eerlijk gezegd je reinste onzin. Voor mij bestaan er namelijk geen regels voor een goede blog, ik hou me alvast niet aan een hoop van die regeltjes.

De enige raad die ik je kan geven over de inhoud van je blog is: schrijf niet voor een publiek - toch niet als je een goede en persoonlijke blog wil ( dat geldt wellicht niet als je blog vooral commerciële doelstellingen heeft) maar schrijf vertrekkende vanuit jezelf, schrijf wat je zélf kwijt wil. Niet wat je denkt dat de lezer wil lezen.

Geklets: Over aangename gevolgen van thuiswerk, nachtuil zijn, mijn sociaal leven, en wat toffe tips...

Weer een maand verder en ik heb best zin in een blogje vol geklets. Onderwerpen genoeg. Over mijn vrijetijd bijvoorbeeld. 

Geklets: over het gemoedelijke begin van het nieuwe jaar, gemoei met vrouwenlichamen, en wat toffe linkjes ...

Voila, de kop is er af, van dat nieuwe jaar. Ten huize Mie verloopt dat allemaal erg gemoedelijk: de dagen kabbelen verder zonder al te veel uitschieters. Dat is in de huidige tijd misschien nog niet zo slecht, ik klaag in ieder geval niet. 

Hoera! 10 jaar Moois van M(i)e!

Toch 1 blogpost tijdens mijn blogvakantie. Want vandaag vier ik iets dat ik niet onopgemerkt kan laten passeren : mijn blog bestaat 10 jaar. 

"Zo : hier gaan we dan!", waren de eerste woorden die ik 10 jaar geleden op mijn blog publiceerde. En 10 jaar later klik ik nog altijd een paar keer per week op de publiceerknop.

Coronadagen: over hoe ik stilletjesaan begin te wennen aan deze rare situatie en een hele hoop toffe tips ...

Bon, een weekje quarantaine verder en ik begin er stilletjesaan aan te wennen. Mijn lijf heeft dat graag want ik ben fysiek minder gespannen. Ik slaap terug beter, maar heb - helaas want dat vond ik wel een handige bijwerking - niet meer zoveel energie. Mijn aandacht gaat minder naar het nieuws en ik kan me beter concentreren.

Coronadagen: over mijn lichaam in stressmodus, thuiswerken en de aankondiging van de fantastische talkshow 'en Weimar lachen'...

Rare dagen zijn het toch hé. Dat heb ik de laatste dagen al tegen veel mensen gezegd. In de supermarkt, tegen de buren op straat, tegen wandelaars in het park, via messenger en whats app ... Altijd op veilige afstand natuurlijk.

Het leek me wat vreemd om daar niks over te schrijven op mijn blog. Daarom besloot ik een kletsbijdrage te schrijven met wat dingen die ik kwijt wil.

.... en weer terug

Vakantie gaat altijd veel te rap voorbij, toch?  Ik had deze zomer 5 weken vakantie, maar ondertussen ben ik alweer een week terug aan het werk.

over hoe mijn Ipod ineens verdwenen was en daardoor ineens ook een hoop van mijn tijd 'gestolen' werd en ook nog 'fuck kapitalisme!'

Ik herinner me nog goed de allereerste keer dat ik met muziek in mijn oren een strandwandeling maakte. Ik vond het zo heerlijk dat ik in staat was om mijn favoriete muziek overal mee naartoe te kunnen nemen! Eerst via een walkman met cassetjes, daarna een draagbare cd-speler en daarna een grote collectie muziek via mijn mp3-speler. 

Ik hou er van om in den tram te zitten met muziek in mijn oren - ik moet dan alleen wel erg alert zijn dat ik op tijd af stap want het is me wel eens gebeurd dat ik mijn halte voorbij reed- of om door de stad te dwalen onder begeleiding van een zelfgekozen soundtrack. (Wat ik overigens nooit doe is fietsen met muziek in de oren: vééééééél te gevaarlijk! Doe dat niet mensen!).

De laatste jaren had ik een Ipod: geen keuze van harte maar mijn vorige mp3-speler - een 'zen' van Creative - was stuk en dat merk maakte er geen meer ... . En dus moest ik op zoek naar een alternatief.

Ook in Parijs loop ik vaak met muziek in de oren rond. Ook afgelopen kerstperiode. Zo liep ik op een avond op mijn gemak richting restaurant waar ik de dag hoopte te eindigen, oortjes in, muziekje op, Ipod in mijn jaszak. 

Het liedje stopte en toen kwam er geen volgende dus tastte ik naar mijn Ipod om te checken waarom hij was stilgevallen, en ..... het uiteinde van mijn oortjes hing doelloos te bengelen, zonder Ipod.... 

Eerst dacht ik nog dat hij gevallen was, dus draaide ik terug om de straat af te zoeken. Tevergeefs natuurlijk...

Het viel me ineens te binnen dat ik me wat verontwaardigd had willen omdraaien toen er iemand van de andere kant kwam en  onbeschoft tegen me opbotste in het passeren. En toen viel mijn frank....  .

Ik was van slag: hoe kan het nu dat iemand zonder dat ik het merk mijn Ipod steelt terwijl ik er naar aan het luisteren ben? Ik dacht dat gauwdieven alleen hun slag konden slaan bij onvoorzichtige mensen die hun handtas laten opstaan, hun portefeuille half uit hun broekzak laten hangen of hun zak achter hun terrasstoeltje zetten Dat laatste heb ik ooit eens zelf meegemaakt in Barcelona. Ik let er - zeker sinds Barcelona - altijd op mijn tas ergens aan vast zit, dat ze gesloten is, en mijn portefeuille is nooit makkelijk bereikbaar.

Maar dat mensen ook oude Ipods zouden willen stelen was nog niet in me opgekomen. Wellicht was de dief zich op voorhand ook niet bewust van de waardeloosheid van zijn buit. Ik vermoed dat hij op iets verkoopbaarders had gehoopt dan een oude Ipod waar ik 'moois van mie' had laten opgraveren. 

Eerder die dag was ik me ineens erg bewust van hoe ongelooflijk goed ik me voelde. Ik kon wel zingen van vreugde toen ik daar zo door de straten liep. En nu was ik me er ineens ook erg van bewust hoe zo'n onnozele gebeurtenis als de diefstal van mijn Ipod mijn stemming zo kon laten omdraaien.

Ik besloot bij mezelf dat ik mijn verder verblijf in Parijs hier niet door zou laten vergallen. Ik gunde mezelf een avond om te treuren om het verlies van mijn mp3-speler, maar daarna zou ik het oplossen en gewoon weer verder genieten van Parijs, mét gepaste soundtrack. 

Ik troostte mezelf met de gedachte dat ik al mijn muziek van op mijn Ipod ook op mijn laptop had staan. En die had ik bij. 
Een maand of 2 geleden kocht ik mijn eerste smartphone en die heeft een extra geheugenkaartje waar ik volop muziek kan op zetten.

Dus was ik die avond  tot 4 uur 's nachts bezig met het overzetten van mijn muziek op mijn smartphone. Dat bleek goed te lukken en helemaal niet moeilijk. 


Maar de volgende ochtend bleek dat niet te kloppen: mijn muziek was overgezet, maar speelde niet af op mijn smartphone, op een paar uitzonderingen na die ik toevallig had gebruikt om de vorige nacht te testen of het werkte. 

Ik heb in mijn leven vaak muziek van het éne op het andere medium gezet: den top 30 en rockpalast van de radio op cassettes, mijn platen op cassettes,  CD's naar mp3 op mijn - toen - 'zen' van creative. De laatste keer deed ik dat om mijn - toen - nieuwe Ipod te vullen. 
Uren en uren tijd heb ik daar telkens in gestoken maar dat had ik er voor over.

Voor velen onder jullie wellicht geen verrassing, maar voor mij wel: wat bleek: Ipod gebruikt niet mp3 maar WMA. Mijn muziekbibliotheek op mijn laptop - die ik er via I-tunes als tussenstap naar mijn Ipod ooit heb opgezet - is dus helemaal opgeslagen als WMA-bestand. En WMA speelt niet af op mijn smartphone want die is niet van apple... . 

En daar beste mensen, word ik zeer zeer boos van.... . Veel bozer dan van de diefstal van mijn Ipod...

Dit kostte mij allemaal al heel veel tijd: de tijd die ik stak in het overzetten van mijn muziek van laptop naar smartphone tot een uur of 4 's nachts. En daarna kwam de tijd die ik als niet zo'n doorwinterde computertechneut nodig had om uit te zoeken hoe het eigenlijk kwam dat mijn muziek niet speelde op mijn smartphone en wat ik daar kon aan doen.
En vervolgens moest ik beslissen hoe ik dit zou oplossen. Ik nam daarbij de volgende overwegingen mee: 

1. Ik kan een nieuwe Ipod kopen. Da's het makkelijkst: dan kan ik met een eenvoudige druk op de juiste knop alles simpel overzetten (tenzij daar ook vanalles aan veranderd is natuurlijk, maar ik vermoed van niet). Maar de laatste Ipods van Apple  zijn veel duurder dan de vorige én hebben verbinding met het internet en dat heb ik eigenlijk niet nodig. 
2. Ik héb bovendien een draagbaar apparaat - mijn smartphone - waar ik muziek kan opzetten, alleen moet ik daar dan weer heel veel tijd in steken.
3. En ik hou niet van dit soort van vieze kapitalistische mechanismen: fabrikanten die mensen proberen te dwingen producten van hen te kopen en niet van de concurrentie door - in dit geval - formaten te gebruiken die niet compatibel zijn met andere apparaten. 
4. Ik kan gebruik maken van allerlei streamingdiensten zoals bijvoorbeeld spotify, maar als ik dat reclamevrij wil én echt de muziek wil kiezen die ik wil dan moet ik lidgeld betalen én dan moét ik via internet en dan moét ik een duurder internetabonnement aanschaffen terwijl ik thuis een hoop muziek heb liggen op cd die ik nog lang  niet beu gehoord ben. Opnieuw: ik hou er niet van om door allerlei kapitalistische mechanismen producten opgedrongen te krijgen en geld uit mijn zakken geklopt te worden voor iets wat ik thuis al heb liggen in een andere vorm. 
5. Of ik kan - wat ik nu aan het doen ben - weer uren tijd steken in alles opladen van cd naar laptop naar smartphone... . Terwijl ik op mijn laptop heel die collectie al heb staan... . 

Ik hoopte de diefstal van mijn Ipod snel achter mij te kunnen laten door met een simpele druk op de juiste knop mijn muziekbestanden van mijn laptop op mijn smartphone te kunnen zetten. Technisch zou dat geen probleem mogen zijn ware het niet dat de producenten van muziekdragers er uit winstbejag voor kiezen dat onmogelijk te maken.... . 
Net zoals producenten er bewust voor kiezen eigen laders te ontwerpen hebben die niet passen op die van een ander waardoor ik nu een lade vol werkloze laders heb die ooit mee in de afvalberg zullen verdwijnen om daarna nog eeuwen lang onze wereldbol mee te vervuilen.... .

Net zoals producenten er bewust voor kiezen om hun producten na enige tijd te laten verslijten zodat je nieuwe moet kopen: 
Dit is mijn derde paar dure oortjes van Bose, ik koop ze omdat de klank in vergelijking met anderen echt geweldig is én omdat deze aangenaam in mijn oren zitten terwijl anderen gewoon niet passen. Maar het is ook al de derde keer dat het omhulsel van de draden kapot gaat. Ze werken nog maar dat gaat niet lang meer duren. En ik doe daar echt niks raars mee... . 

Net zoals producenten er voor kiezen om producten niet of nauwelijks repareerbaar te maken waardoor ik 2 kapotte niet te repareren 'Zen's' van Creative heb liggen. Die dan vervolgens ooit op de afvalberg belandden om daar zeer lang te blijven liggen, door de jaren heen wellicht bedolven onder nog veel meer onbruikbaar geworden expres niet repareerbaar gemaakte nieuwere exemplaren die ook stuk gingen. Plus hun laders .... . En hun verpakking... . 

En dat beste mensen, maakt me kwader en meer slecht gezind dan de diefstal van mijn Ipod.... . Want dit is als mechanisme op alle vlakken zo verkeerd. Fuck kapitalisme! 

Antwerpen: Tentoonstelling 'Naughty Kids - Punk, Beeld & Storm in Antwerpen 1978-2018'

Een tentoonstelling over een deel van mijn leven, dat moest ik zien.
Ik was in de fleur van mijn leven in de jaren 80 en 90 en pikte in die tijd heel wat mee van de punkbeweging. 

stop de tijd!

Dit kaartje staat al zowat een jaar op mijn schouw (en ik ga het nog even laten staan denk ik :) ) .
Het is gemaakt als uitnodiging voor een verjaardagsfeest van een (school)vriendin die ook 50 werd afgelopen jaar. 1
 van haar dochters maakte het.
Ik weet niet of ze graag heeft dat ik haar naam er bij zet, dus doe ik het maar niet.
Maar het is maar dat je weet waar het van komt hé.
 Mooi hé! 

Help!
Ik word 51 vandaag en ik ben nog niet bekomen van het 50 worden! Weeral een jaar voorbij zeg!

En het moet gezegd, 50 is 'maar een getalleke' maar ik heb het er toch best lastig mee. 

Ik heb het wat moeilijk met het feit dat veel dingen niet meer beter gaan worden, maar slechter: fysiek gaat de pijn die ik nu al vaak overal voel in mijn lichaam alleen maar verergeren, ik ga steeds minder goed zien, steeds makkelijker dingen vergeten en ik ga echt niet meer terug zo mooi worden als vroeger. 

Ik ga echt niet meer kunnen kiezen om geen kinderen te hebben. Het is nu een gegeven, geen keuze meer. (en ik wil geen kinderen. Maar ik wil wel de keuze hebben om geen kinderen te willen).

Op de arbeidsmarkt verkleinen mijn kansen.
Het idee dat ik 'misschien ooit een huis kan kopen' wordt met de jaren onrealistischer want de periode om te kunnen afbetalen korter en de kracht om zelf in een huis te werken hoe langer hoe minder. 

De manier van denken dat ik dingen 'ooit eens zou kunnen doen misschien'  roept nu direct de bedenking op: 'oei, maar misschien moet ik ze nu doen want in de toekomst kan ik dat misschien niet meer'! 

De tijd gaat sneller blijven gaan, naar mijn gevoel ga ik 25 blijven en op die manier naar het leven kijken  maar mijn lijf en mijn identiteitskaart zeggen iets anders. 

Ik heb het gevoel dat 50 worden onherroepelijk deuren heeft gesloten. Deuren naar dingen die ooit zouden kunnen, of ooit geweest zijn. Da's een nieuw en best lastig gevoel voor mij.

Bon, ik heb dit effe in een gulp zonder al te veel nadenken opgeschreven. Niet panikeren hoor, ik ben niet depressief, heb een goed leven en nog vele jaren voor me. 
Maar de voorbije jaren - in aanloop naar het 50 worden en daarna - zijn dit van die dingen die af en toe door me heen suizen en ik wilde ze gewoon eens een keertje delen.
Hoe zit dat bij jullie mede+vijftigers? Klinkt dit bekend of voelen jullie heel andere dingen?

'Een nieuw voordeur' en een vraag die vele vragen opriep: over 50 worden en de menopauze

' Ben je al in de menopauze'? vroeg de verpleegster toen ze me instructies gaf voor de zich zo dadelijk afspelende  mammografie. 
'Geen idee' was mijn antwoord.... .

Rotterdam: over hoe ik met veel plezier op mijn eentje op restaurant ga - mét tips! - en wat lekkere adresjes

bij Soit

Ik doe vaak dingen op mijn eentje. Niet wegens gebrek aan  gezelschap of omdat ik asociaal ben en liever niet onder de mensen kom, maar omdat ik dat plezant vind. Mét of zonder gezelschap, er is een juiste moment voor elk van beiden.

Ook toen ik onlangs een weekendje alleen naar Rotterdam trok omdat ik er een workshop sashiko ging volgen dook ik een paar keer op mijn eentje ergens binnen om me op te warmen  met een kop koffie (want amai wat was het toen koud!) en lekker te gaan eten.

Gent: Waarom ik persé deze maand nog naar het SMAK in Gent wou en waarom jullie daar ook naartoe moeten....

Al maanden kom ik hem overal tegen, op de meest onverwachte momenten. In't groot en in't klein, hij zat zelfs gratis bij een gazet.  

En toen ging ik - eindelijk want ik was dat al lang van plan - met mama naar het SMAK in Gent en weer was hij het eerste waar ik tegenop liep.

Reuzengroot, naast den inkom.

Mijn broer....

Opinie: Bedenkingen bij mijn laatste doktersbezoek...

'Het is de griep' zei ze me ... .
' Ze ' is mijn huisarts nummer 2. Ik heb namelijk 2 huisartsen. 
Huisarts nummer 1 - mijn vaste huisarts sinds heel lang - woont namelijk te ver om er met hoge koorts of in andere acute gevallen eventjes heen te fietsen. En je kan er bovendien niet zomaar onmiddellijk terecht, ze werkt enkel op afspraak. 
Dus zocht ik toen ik hier in 2008 kwam wonen een huisarts achter de hoek 'voor acute gevallen'.

In de voormiddag voelde ik me nog kiplekker, een halve dag later lag ik met hoge koorts te bibberen van de kou in mijn bed. 
Huisarts nummer 2 kon dus een bezoekje van me verwachten. 

2,5 helse uur wachten met koorts in een propvol wachtkamertje later was het verdict dus 'de griep'. ( en ik kan jullie vertellen : het is een venijnige, deze griep ! In lang niet zo ziek geweest ! ) 
Ik ben de voorbije maanden al meerdere keren bij haar langs geweest voor zware verkoudheden. 
' Omdat je zo vaak ziek bent de voorbije maanden ga ik je maar antibiotica voorschrijven deze keer ' zei ze me. 
' Helpt dat dan tegen de griep ? ' vroeg ik haar verbaasd ?
' Wacht, ik luister nog eens naar je longen .... Ja, het is echt de griep, dan helpt antibiotica niet. Ik zal wat korreltjes voorschrijven dan' antwoordde ze...

Even tussendoor : ik geloof niet in alternatieve geneeswijzen. Ik geloof bijvoorbeeld niet dat water een geheugen heeft ( homeopathie ) of dat geuren mijn koorts kunnen doen zakken ( aromatherapie ) . Ik geloof wel in wetenschap en dus ook in klassieke geneeswijzen. Maar dat wil niet zeggen dat die klassieke geneeskunde altijd even oordeelkundig wordt toegepast. De suggestie van mijn huisarts om antibiotica voor te schrijven is daar een voorbeeld van.


' Is dat dan homeopathie ? ' vroeg ik haar. 'Want ik geloof niet in homeopathie.' 
Ze knikte bevestigend.
' Ik moet niet persé medicatie hebben ' zei ik haar. 'Ik wil alleen medicatie als u echt vindt dat dat echt nodig is. U bent de dokter en als U echt vindt dat ik een bepaald medicament moet nemen zal ik dat doen. Maar als medicatie niet helpt, hoef ik er geen.' 
Ze werd wat ongemakkelijk zag ik. Ze stamelde iets van dat er zoveel verschillende visies zijn waar een dokter rekening moet mee houden en zei me vervolgens dat vooral veel rusten belangrijk was en ik wel verder kon met veel drinken en dafalgan.... En ze schreef me een week bedrust voor.

Mijn vaste huisarts is niet zo vlot in het voorschrijven van medicatie. Zij doet dat enkel als het nodig is. Ik sta dan ook elke keer weer versteld van de waslijst aan medicatie die ik van huisarts nummer 2 mee krijg. Ik ga ze meestal dan ook niet halen. De vorige keer overliep ik het lijstje gewoon met de apotheker met de vraag me te zeggen wat er echt zinvol was bij de behandeling van mijn verkoudheid. ' Niks ' was zijn verdict, tenzij je zware astmapatiënt bent ( wat ik dus niet ben )....

Al heel lang worden er met de regelmaat van de klok campagnes gevoerd om niet te snel antibiotica voor te schrijven/gebruiken. Ik ben geen tegenstander van het gebruik van antibiotica. Ze hebben al heel veel levens gered. Maar het overmatig en oneigenlijk gebruik ervan leidt er toe dat bepaalde bacteriën resistent raken tegen dit geneesmiddel en dat is levensgevaarlijk. Ik begrijp daarom echt niet dat er nog huisartsen zijn die dat voorschrijven bij een griep want dat geneesmiddel helpt echt niet tegen virusziekten....

Ik vroeg me na dit doktersbezoek af waarom deze dokter* zoveel medicatie voorschreef. 

'Een dokter vindt dat hij iets moet voorschrijven of anders geen goeie dokter is ' zei iemand me . 
Misschien is dat inderdaad de reden. Misschien worden zij zo opgeleid dat ze zich voelen falen als ze iemand met verkoudheid naar huis sturen met de boodschap dat dat wel overgaat met veel bedrust en veel drinken. 

Maar ik denk ook dat ze dat vaak doen omdat patiënten dat van hen verwachten. Al vraag ik me af of een dokter dan medicatie moet voorschrijven omdat een patiënt dat verwacht ? Ik ga toch juist naar een huisarts omwille van haar kennis, kennis die ik en met mij andere patiënten niet heb. 

De argwanende kant in mij vraagt zich dan weer  af of ze dat doen omdat de farmaceutische industrie hen daar op overtuigende wijze toe motiveert...

En dan is er nog het voorschrijven van homeopathie en andere middeltjes uit de alternatieve 'genees'wijzen. Ik vraag me altijd af of die huisartsen daar zelf ook echt in geloven.... 
Als het antwoord ' ja ' is, vind ik dat zeer verontrustend en heb ik toch wat bedenkingen bij hun deskundigheid als arts. Zo nee, dan vraag ik me af waarom ze het voorschrijven? Vermoedelijk ook om 1 van bovenstaande redenen ? 

Al dat onnodig voorschrijfgedrag kost bovendien een serieuze duit waar we met ons allen voor betalen via de ziekteverzekering. De farmaceutische industrie zal er wellicht niet over klagen. Maar ik kan het dan toch niet laten om me af te vragen wat er allemaal gedaan zou kunnen worden met dat geld dat vrij zou komen als men dat voorschrijfgedrag zou wijzigen. Het is niet dat er geen noden meer liggen te wachten op financieringsbronnen in de gezondheidszorg...

Bij deze een voorstel :
Als we nu eens met ons allen elke keer wat kritischer vragen stellen aan onze huisarts als die medicatie voorschrijft ? 
En beste huisartsen : als je patiënten hebt die lange waslijsten met medicatie verwachten : voedt die dan eens op ipv ze hun zin te geven. Want een beetje gezondheidsopvoeding , hoort dat ook niet bij jullie job ? 

Zo, shoot. Wat zijn jullie bedenkingen na het lezen van de mijne ? En hoe doet jullie huisarts het op vlak van voorschrijfgedrag ? 

 * ik heb dezelfde ervaring ook al gehad met andere artsen in het verleden en wil hierbij dus zeker niet huisarts nummer 2 viseren. Er zijn vrees ik nogal wat artsen die op deze manier te werk gaan ...

Hoe ik ineens in Marokko belandde

foto : Latifa

' Ik ga in de kerstvakantie een week naar Marokko want ik moet daar dringend wat papieren gaan afhandelen en dan maak ik er ineens een reisje van een week van ' zei ze me.

' Zij ' is vriendin en collega Latifa en uiteraard begon ik haar vanalles te vragen : wanneer?  en hoe lang?  en naar waar?  en met wie? en naar wie?  ....

' Waarom ga je niet mee ? ' zei ze toen ineens wat impulsief.

Nostalgie: mijn oud lappenpopje

Toen mijn moeder zwanger was van haar eerste kind - zijnde ondergetekende - , maakte ze alvast een lappenpopje zodat het kind al vanaf het prille begin kon knuffelen.

Zelf vindt ze het mislukt zei ze me een tijdje geleden.

Maar ik vind het een zalig ding en ben er erg aan gehecht.

Kapellekesbaan

Alwaar men gaat in 't Vlaamsche land....

...komt men kapellekes tegen blijkbaar....

Ik haalde deze foto's boven uit een collectie foto's van afgelopen zomer.

Ik was toen op bezoek bij vriend Nick en bezocht samen met hem en vriendin Tonia ( en hond Geeza niet te vergeten natuurlijk ) allerlei mooie dingen in de omgeving van Brugge.