Toen mijn moeder zwanger was van haar eerste kind - zijnde ondergetekende - , maakte ze alvast een lappenpopje zodat het kind al vanaf het prille begin kon knuffelen.
Zelf vindt ze het mislukt zei ze me een tijdje geleden.
Het popje heeft bijzonder weinig stevigheid - het is echt een slap ding - en het heeft kleertjes aan van wat restjes.
Wat zou ik graag het grote kledingstuk zien dat mama maakte met de blauwe stof, ik vind dat zoooooooo'n mooi stofje namelijk.
Maar in tegenstelling tot dit popje heeft dat de tand des tijds niet doorstaan ...
Al is het misschien wat optimistisch om te zeggen dat het lappenpopje de tand des tijds doorstaan heeft : het is niet meer in zo'n goede staat na 48 jaar...
Het is ook wat stoffig is geworden maar het popje is echt te delicaat tegenwoordig om nog een sopje te geven. Ik vrees dat het dan zowat uit elkaar valt en ga dat risico niet nemen.
Ik vraag me af wat mijn moeder er van zou gevonden hebben als men haar toen had verteld dat haar dochter ooit nog een nostalgisch blogje over haar popje zou schrijven :).
( ' Een wat ? ' zou ze wellicht eerst zeggen... . )
Het popje hing een paar jaar met wat duimspijkers aan de muur in mijn slaapkamer maar na een tijdje merk je dingen die ergens al lang staan niet meer op.
Daarom heb ik het een nieuw plekje gegeven in de living op een stoel.
Hihihi ( da's gekir op de wijze van M(i)e ) ! Ik vind dat gezichtje zo schattig !!
Soit, tot morgen !
Ontroerend mooi!
BeantwoordenVerwijderenZalig dat popje, zoiets heb ik ook altijd willen hebben. Ik was het tweede kind, toen had mijn moeder geen tijd meer over….
BeantwoordenVerwijderenOh wat is ze mooi en er is met zoveel liefde meegespeeld, dat is te zien. En als je haar gezichtje ziet, moet je gewoon lachen.....
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtig popje. Bijzonder om dat nog te hebben. Zo'n lief en vrolijk gezichtje erop geborduurd. Enig.
BeantwoordenVerwijderen