Ik was eerder al eens gaan varen op de Seine. Ik herinner me nog goed dat ik toen heel slecht gezind was en dat dat maar niet over ging. Dat beschreef ik toen zo.
En toen al besloot ik dat nog eens een keertje te doen, liefst bij zonsondergang.
2 jaar later, op zowat de heetste dag van de zomer, besloot ik na veel getwijfel dat het er eindelijk moest van komen. En deze keer stapte ik met een veeeeeel beter gevoel weer van de boot. Met weer het voornemen: dit doe ik absoluut nog een keertje :) .
Ik ga graag op mijn eentje op vakantie heb ik de laatste jaren ontdekt. Ik ben echter wat introvert en leg niet zo makkelijk contact met mensen die ik niet ken, ook niet als ik bijvoorbeeld alleen in Parijs rondhang.
En dat stoort me ook niet.
Maar toch heb ook ik mijn portie sociaal contact nodig. Zelfs in het mooie Parijs.
Daar gebruik ik dan de sociale media voor. Messenger voor gesprekjes met het thuisfront bijvoorbeeld.
Maar ook facebook alwaar ik tijdens mijn verblijf elke dag een paar foto's met verslag over mijn dag deelde. Dat was mijn manier om te vertellen over mijn dagen in Parijs, om te delen wat ik allemaal meemaakte.
In voorbereiding van dit mailbericht zocht ik effe op wat ik die avond over dat boottochtje had geschreven .
En ik heb het gewoon gekopieerd en hier geplakt: Dit is mijn verslag van dag 16, een dag die wat laat begon omdat ik een twijfeldag had maar die goed eindigde:
"Dag 16: Manmanman, wat ging dat moeizaam vandaag zeg: Ik werd er op den duur slecht gezind van: ik had namelijk een twijfeldag.
Wat zou ik eens gaan doen: ik bleef maar van plan veranderen: ah, met de bus naar Jardin de Luxembourg, dat gaat lekker fris zijn met dien airco en daarna gaan we dan bootje varen vanaf de eiffeltoren. Of nee, misschien moet ik toch maar met de metro gaan. Of nee, ik kan naar het museum van Yves Saint Laurent gaan en daarna gaan bootje varen vanaf de eiffeltoren. Wacht, ik zal eens aan onzen Bart vragen of die bus hier voor de deur nu die toffe bus is waar hij het eens over had en of dat die wel airco heeft. Oei, nu is het precies toch wat laat om nog naar dat museum te gaan want dat sluit om 6 uur en het is al 4 uur en ik ben nog niet klaar om te kunnen vertrekken. Ok, dan gaan we maar naar de Shakespeare and compagny, onderweg een hapje eten en dan richting eiffeltoren voor een boottochtje. Te voet.
Te voet? Zijde zot? Het is 37 graden en dat is een uur stappen!
Zo dus. Om half 5 stond ik eindelijk op straat nadat ik net voor het buitenstappen ontdekte dat ge ook zo'n bootje kon pakken aan de Notre Dame en da's veel handiger dan helemaal naar de eiffeltoren te moeten met die hitte. Dus ging ik naar de Shakespeare and Compagny (een geweldige engelstalige boekenwinkel, @natasja, daar moet gij écht eens naartoe! Ik zag er een boek dat 'chasing Phil' heette en heb het even overwogen wegens grappige titel maar het was nogal een grote en dus te zwaar in mijn bagage), drentelde ik wat rond in de omliggende straatjes, ontdekte ik een kerkje met een open deur (serieus: er is toch iets van de vava blijven plakken in mijn genen denk ik – dat was een mislukte pater-scheutist omdat hij de moemoe zwanger maakte . Zat ik wééral in een kerk zeg!), at ik een hapje bij 1 van mijn vaste restaurants en stapte ik om half 10 nog altijd een beetje slecht gezind want ondertussen was mijn broek – ja weeral! Echt ni te doen bij mij! – gescheurd toen ik op mijn hukken ging zitten om een leeg weggegooid bekerke op te rapen en met rollende ogen en strenge blik terug te geven aan de moedwillig weggooiende dader op een boot. (Bon, ik hoop dat ge deze zin hebt kunnen volgen. Anders lees je hem nog maar eens.) En dat van die boot was precies wat ik nodig had: wind in de haren, wat afkoeling van het water van de Seine, mooi muziekje in mijn oren, schoon gebouwen en de gezelligheid van al die picknickende en keuvelende mensen op de oever, en de nacht die viel (zonder helaas dat beloofde en welkome onweer). Ik moest me inhouden voor niet nog een 2de vaartje, zo'n deugd had ik er van!
Voila, hopelijk vannacht een goed onweer en morgen een frissere dag!"
Wat ik er niet bij schreef maar me wel nog goed herinner is dat er tranen van ontroering en geluk in mijn ogen opwelden toen ik daar in dat bootje zat.
Ik voelde me er zo vrij met de wind in mijn haren, en de avond die viel, en de rust de dat met zich mee brengt omdat de wereld stilletjesaan verstilde om de nacht in te gaan.
En ik voelde me zo'n gelukzak dat ik, Mie uit Deurne, gewoon op mijn eentje in dat mythische Parijs in dat bootje kon gaan zitten gewoon omdat ik dat wou.
Ik had bijna aan iemand gevraagd om me effe in de wang te knijpen om zeker te zijn dat het echt was. Ja, soms ben ik een watje.... .
Meer blogposts over Parijs hier of via deze tag ...
