Pompeii was dé belangrijkste reden waarom ik met mijn lief enkele weken geleden naar Napels trok.
Hij heeft veel interesse in de oudheid en ik herinner me zelf nog levendig de verhalen van op school en van mijn vader over een stad die bedolven werd onder de lava van een vulkaan en waar men goedbewaarde restanten van mensen had teruggevonden.
In mijn herinnering werd er toen verteld dat in Pompeii heel veel dingen waren teruggevonden die wezen op een losbandige seksuele sfeer in die dagen maar dat blijkt zoveel jaren later toch minder spectaculair dan wat ik er in mijn jonge brein ooit van maakte.
Soit, voor mij is Pompeii iets mythisch en ik vond het dan ook heel speciaal om dat allemaal eens in het echt te kunnen aanschouwen.
Vanuit Napels bereik je Pompeii na een treinrit van 3 kwartier met de Circumvesuviana.
Ik had daar niet eerder bij stilgestaan maar de mensen die toen bedolven werden onder de lava wisten zelfs gewoon niet dat ze vlakbij een vulkaan woonden. Dat er vuurspuwende bergen bestonden hadden ze misschien wel eens opgevangen, maar gezien de beperkte middelen die toen voorhanden waren om informatie te verspreiden had men toen echt niet door dat de Vesuvius die altijd zo prominent aanwezig was aan de horizon eigenlijk ook een vulkaan was.
Ze waren dan ook totaal niet voorbereid op de moordende uitbarsting die op een dag lang geleden heel de stad verwoestte.
Dat moet zo ongelooflijk angstaanjagend geweest zijn!
Net als Herculano is Pompeii vandaag ook nog echt heel zichtbaar een stad. Tot voor de verwoestende kracht van de Vesuvius in 69 na christus daar een einde aan maakte reden er veel karren rond, gebruikte men zebrapaden van grote keien om veilig de straat over te steken, had men er bakkerijen en tavernes, tuinen en fonteintjes op de hoek van de straat ... En dat kan je daar allemaal nog zien.
Ik vond het heel speciaal zo lang nadat de bewoners er verdwenen rond te dwalen in deze stad en me bij elke stap in te denken wie er voor mij nog allemaal zou rondgelopen hebben.
Pompeii is vele malen groter dan Herculano en daarom hadden we op voorhand via google maps uitgestippeld wat we zeker wilden zien. Niet alles is zomaar toegankelijk: sommige gebouwen en stukken zijn afgesloten. Toezichters openen deze stukken af en toe eventjes voor het publiek om vervolgens terug af te sluiten en verderop een ander afgesloten stuk te openen. Heb je pech om dat juist te missen, dan kan je niet binnen.
I
k ben opgelucht dat ik deze historische stad zonder gebroken ledematen heb kunnen verlaten. De straten in het stadje zijn aangelegd mét voetpaden en oversteekplaatsen, maar dat wil nog niet zeggen dat ze ook echt goed begaanbaar zijn. De stenen paden zijn echt heel hobbelig en ik sloeg verschillende keren mijn voeten om en donderde zelfs 1 keer helemaal tegen de kasseien.
Het verkeer moet er behoorlijk indrukwekkend zijn geweest want je ziet diep uitgesleten karrensporen in de stenen. Toch las ik ook ergens dat Pompeii op een bepaalde moment het verkeer met wielen uit het centrum bande om het voetgangers makkelijker te maken.
We stootten ook op het theater. Dat heeft zeer mooie vloeren in verschillende kleuren. Omdat het toen net een beetje begon te regenen was dat extra goed zichtbaar.
En dan is er ook nog het grote amfitheater waar Pink Floyd in de jaren 70 een aantal nummers speelden waaronder het fantastische 'echoes'.
Daarover is een kleine tentoonstelling opgesteld in een gang onder de tribunes van het amfitheater.
Ik vreesde wat ruïnemoe te zijn toen we naar Pompeii vertrokken: ik had immers ook al Herculano en het nationaal museum bezocht. Maar dat bleek absoluut niet het geval. Ik heb heel gefascineerd een hele dag rondgelopen in Pompeii en heb me er gene minuut verveeld!
