Moois van ' M(i)e': Parijs: zachte poezen in het kattencafé

woensdag 11 september 2024

Parijs: zachte poezen in het kattencafé

Ik weet het, ik schreef al eerder over het kattencafé van Parijs. Maar elke gelegenheid om katten in de aandacht te zetten is goed wat mij betreft. En ik had deze keer de gelegenheid om er een aantal goed op foto te zetten. Ikke extra blij dus.

Ik was niet speciaal van plan om naar het kattencafé te gaan, maar ik wilde na bijna 20 jaar nog eens gaan eten in het café de l'industrie aan de overkant van het kattencafé en ik was wat vroeg. En er stond geen rij aan te schuiven aan het kattencafé. Dus besloot ik er eerst even een koffietje te gaan drinken vooraleer te gaan dineren.

Ik kreeg een plekje aan het raam met achter me een slaperige witte poes in een valiesje op de vensterbank.

Zo had ik uitgebreid de kans om ze te fotograferen. Heb je gezien hoe roze haar oortjes zijn? Schattig hé?

De vensterbank was een favoriet plekje van de plaatselijke kattenbevolking want er zaten nog een paar katten hun ding te doen.

Terwijl ik met een koffie wat bekwam van mijn wandeltocht langs de Parijse straten, Liet ik vanop mijn zitplaats en zonder de katten te storen mijn fototoestel zijn gang gaan.

Dat 'zonder de katten te storen' vond ik wel belangrijk. Aan de deur hangt een groot blad met de regels van het kattencafé en 1 daarvan is dat je de katten niet zelf mag aanhalen. Je mag ze aaien maar alleen als ze zelf naar je toe komen.

Ik vond dat logisch. Hoe zou je het zelf vinden dat er hele tijd aan je lijf geprutst wordt terwijl je ligt te slapen omdat mensen je zo schattig en zacht vinden. Katten zijn natuurlijk inderdaad lekker zacht en katten knuffelen is heerlijk. Maar het zijn ook levende wezens, dus laat je ze best gerust als ze slapen.

Helaas was dat niet voor alle klanten even duidelijk. Ik werd voortdurend geconfronteerd met mensen die zich tussen mijn tafeltje en het tafeltje naast me wrongen om toch maar de zalig slapende witte kat achter me op de vensterbank te kunnen aanraken. Ik vond dat zeer ergerlijk eerlijk gezegd... . Het personeel reageerde er niet op, maar ik vermoed dat dat een beetje een verloren strijd is en want er altijd wel een paar zulke klanten rondhangen in dit café.

Ik schreef nog wat in mijn reisboekje (ik neem altijd een schriftje mee waarin ik opschrijf wat ik die dag deed. Niet echt een dagboek, eerder een schriftje met wat info bij de foto's die ik maak, ook handig bij het schrijven van een eventueel blogartikel) dronk mijn koffie op en stak de straat over om eens te onderzoeken of ik het restaurant waar ik bijna 20 jaar geleden een paar keer kwam met mijn toenmalig lief nog altijd zo tof vond.

Bleek daar ook een kat rond te lopen trouwens. En ja, het restaurant komt terug op mijn lijstje van favoriete eetgelegenheden in Parijs. Ik ga er zeker nog eten!