Parijs: pelsen vriendjes en een blind date in het kattencafé

Parijs heeft een kattencafé! Hoe cool is dat! Dat wilde ik uiteraard bezoeken.

Via Instagram ontdekte ik dat An van Mandarien ook in Parijs was. Ik zag dat ze foto's postte van Fondation Louis Vuitton op dezelfde dag dat ik er was.

En toen bleek dat ze op haar laatste dag een bezoekje zou brengen aan het kattencafé dat niet zover lag van de Joodse buurt in Le Marais die bij mij op die dag op de planning stond. Dus besloot ik even langs daar te passeren voor 2 vliegen in 1 klap: een ontmoeting met An van Mandarien en poezen knuffelen!

Het bleek een grijze - een beetje een constante tijdens dit tripje naar Parijs - en miezerige dag dus wat is er dan beter dan een goed boek, wat poezen en een lekkere koffie met taart. Met daarbovenop nog een blind date bovendien!

Tussen de regenbuien door haastte ik me net iets te traag richting kattencafé. Ik bleek wat te traag want An vertrok niet veel later weer naar huis en daardoor hadden we niet meer tijd dan voor een begroeting en een paar woorden. Maar de trein wacht natuurlijk niet omdat een paar vrouwen wat willen tetteren, dus niks aan te doen. Het was sowieso fijn om An en haar man te ontmoeten. Er zijn zo van die mensen die ik alleen ken via sociale media en ze in het echte leven eens ontmoeten is toch wel speciaal en fijn.

Ik was erg benieuwd naar het kattencafé want ik bezocht er ooit eentje in Gent. In Gent vond ik het niet helemaal een écht café.
Maar de sfeer in dit Parijse kattencafé bleek helemaal anders. Het was ingericht als een gewoon café, maar met toevoeging van allerlei plezante poezenslaap- en klimplekjes een een hele hoop poezen.

Aan de muren hingen kleine meubelen waardoor de katten  - veilig weg van grijpgrage mensenhanden -  van uit de hoogte konden neerkijken op al dat mensengedrag onder hen.

En er waren ook genoeg stoelen met krabbare zittingen en dozen om lekker in weg te soezelen.

Er zaten best wel veel katten. En tot mijn verbazing rook je daar niks van.

Het is de bedoeling dat je de katten met rust laat, tenzij ze zelf om aandacht komen bedelen. En dat laatste werd door een aantal actieve katten gretig gedaan. Ik moest lachen met het tafereel aan het tafeltje naast me: een poezendame met een wat minder poezenminnende vriendje. 2 keer raden wie van de 2 de meeste aandacht kreeg van de poes die hun tafel opeiste ;).  (Het vriendje dus, hij kreeg volop kopjes en werd dringend verzocht goed te knuffelen.)

Ik besloot mijn lege maag een pleziertje te doen en te gaan voor een stuk citroentaart. Dat is namelijk tegenwoordig mijn lievelingstaart. Ik kreeg een gigantisch stuk voorgeschoteld, maar was niet zeer erg onder de indruk van de smaak. Ze was duidelijk huisgemaakt maar door iemand die daar niet zoveel verstand van had. 
Maar de lekkere koffie, de warme sfeer en de knuffelige aandacht maakte dat helemaal goed. Ik besloot er een tijdje te blijven zitten met mijn boek en toen ik de regen en het donker weer instapte besloot ik om zeker nog eens terug te komen.

Wil je er ook eens naartoe? Hou er rekening mee dat het er soms aanschuiven is voor een plekje. 
Op deze website vind je alle nodige info. 
Tip: Aan de overkant kan je (vroeger toch, ik kwam er een 15-tal jaren geleden eens een paar keer eten met mijn toenmalig lief) ook lekker eten in café de l'industrie. 

Ik bezocht het kattencafé op 5 januari 2023.
Meer Parijs op deze pagina....