Ik wist geeneens dat er een fort Liefkenshoek bestond. Ik associeer Liefkenshoek altijd met de tunnel. Maar mijn lief wist dat wel. Hij wilde dat wel eens zien en deed onlangs een poging om er naartoe te rijden, reed toen verkeerd en kwam totaal ergens anders uit.
Ik weet het, ik schreef al eerder over het kattencafé van Parijs. Maar elke gelegenheid om katten in de aandacht te zetten is goed wat mij betreft. En ik had deze keer de gelegenheid om er een aantal goed op foto te zetten. Ikke extra blij dus.
 |
| Guerrilla Beehive - Anne Marie Maes |
Een tentoonstelling vol dieren, dat moest ik zien! Dus nam ik mijn trouwe museumcompagnon - zijnde mijn mama - bij de arm en dook het museum in.
Vandaag vertel ik nog een laatste keer over de katten die ik tegenkwam in Malta. En daarmee is het hier inderdaad zoals ik me maandag voornam deze week opnieuw een hele kattenweek geworden (als alles gaat zoals gepland morgen nog een uitsmijter! ) . Dat deed ik al eens een keertje eerder over de katten in Marokko.
Ge gaat nog een overdosis katten krijgen want hier ben ik opnieuw met een lading Maltese katten!
Het vissersdorpje van vorige keer was niet de enige plek waar Maltezers (zwerf)katten in de watten leggen. In Sliema, een stadje vlakbij Valletta (en het stadje waar we logeerden), vond ik nog een plekje dat helemaal in het teken van katten staat.
Bon, HOOG tijd dat ik nog eens wat extra aandacht besteed aan de lieflijkste schattigste zachtste en eigenzinnigste eigenwijze huisdieren die het leven des mensen een extra streepje gelukzaligheid bezorgen: ... katten uiteraard!
Ik zat lekker in de zetel met mijn laptop op schoot (dat ding heet niet voor niks een 'lap'top) toen ik ineens een luide ' Pok!' hoorde.
De botanische tuin had op botanisch vlak veel te bieden met zijn bijzondere bomen (heb je die boom met zijn stekelwortels gezien? Ik zal hem hieronder nog eens zetten anders, voor de zekerheid) en zijn kas. Maar ook op vlak van dieren werd ik ruim getrakteerd op plezante ontmoetingen.
Tip: Google Maps kan een goed instrument zijn om bestemmingen te vinden voor uitstapjes. Toen ik met mijn lief in Luxemburg was afgelopen lente zijn we via Google Maps op de plek terecht gekomen waar ik vandaag iets ga over vertellen.
Na een paar uur zwerven van passage naar passage liep ik afgelopen zomer in Parijs plots op een grote oude poort die de pleisterplaats bleek te zijn voor een indrukwekkende zwerm duiven. Vlakbij lonkte een terrasje met zicht op deze poort dus gunde ik mijn vermoeide voeten wat rust en mijn droge keel wat cola zero op zijn frans (= een cola uit een groot glazen flesje. De cola's zijn er veel groter dan bij ons. Ook duurder.) en aanschouwde ik wat er daar allemaal zoal te zien was.
Mijn lief kan soms verrassend uit de hoek komen. Zoals onlangs toen hij zin had in een bosbad.
Mijn broer en zijn lief (wiens appartement ik altijd mag gebruiken als ik naar Parijs ga, zij woont daar namelijk) moesten eens smakelijk lachen toen ik vertelde dat ik touche had toen ik na mijn museumbezoek nog een wandelingske maakte in Bois De Boulogne.
Ik zal al maar alvast beginnen met de waarschuwing dat de foto's in het blogartikel van vandaag niet om over naar huis te schrijven zijn. Foto's maken van vissen in een aquarium vind ik bijzonder moeilijk, en dat was deze keer niet anders. Spijtig wel, want ik zag er zoveel mooie dingen! Maar ik krijg dat niet op de gevoelige plaat vastgelegd.
Zoals elk goed kasteel betaamt, heeft ook het Pena Palace een indrukwekkende tuin. Maar we wandelden er iets minder uitgebreid in dan in de kasteeltuinen van de andere paleizen die we in Sintra bezochten.
Toen ik mijn dagelijks rondje deed in mijn voortuintje, ving ik in een ooghoek tot mijn schrik een dood roodborstje op bovenop een bosje planten. Het lag een flink eindje van het raam en ik vermoed niet dat dat de oorzaak van het overlijden van het arme beestje was. Wat er dan wel gebeurd was, kan ik niet zeggen. Ik heb geen flauw idee.
Een treinritje vanuit Nice bracht ons op een mooie zomerdag in mei naar het stationnetje van Cap'Aile. (Gelukkig liep dat veel vlotter dan een dag eerder, toen we vele uren vertraging opliepen door slecht functionerend openbaar vervoer.) Vanuit dat station hadden we een kustwandeling voorzien die tot ons tot in Monaco zou brengen.
Op een lenterige feestdag ergens eind mei nam mijn lief me mee naar een dorpje in Wallonië. Hij had ergens gelezen dat dat het mooiste dorpje van Wallonië zou zijn (maar zegt niet elk dorp dat over zichzelf?) en dat je daar mooi kon wandelen. Mét "bergop" en "ze spreken er frans" dus hij kon al zijn voorwaarden voor een goede wandeling afvinken! Daar wilde hij dus graag naartoe.
