Parijs: een stukje Bois De Boulogne

Mijn broer en zijn lief (wiens appartement ik altijd mag gebruiken als ik naar Parijs ga, zij woont daar namelijk) moesten eens smakelijk lachen toen ik vertelde dat ik touche had toen ik na mijn museumbezoek nog een wandelingske maakte in Bois De Boulogne. 

'Touche hebben' zeggen we hier in onze contreien (en in onze generatie, ik weet niet of jongere mensen die uitdrukking nog bezigen) als je benaderd wordt met bijbedoelingen van 'amoureuze aard' (al is seksuele misschien juister). Toen ik jonger was had ik daar zeer veel last van als ik me buiten de deur durfde te begeven. Elke keer opnieuw werd ik lastiggevallen door opdringerige mannen. Ik ben dan ook zeer opgelucht dat daar in de publieke opinie eindelijk aandacht voor is en de meeste mensen tegenwoordig ook vinden dat dit opdringerig gedrag echt niet kan. 

Ik heb dat altijd wel een lastige gevonden: want hoe weet je dat een man bijbedoelingen heeft als je aangesproken wordt? En is het niet sneu voor die mannen (en voor jezelf want misschien mis je zo toffe nieuwe contacten die geen bijbedoelingen hebben) die een oprecht contact met je willen of echt iets willen vragen? Vaak is het echter vanaf het eerste contact zeer duidelijk dat de bedoeling niet erg zuiver is. Maar soms duurt het toch wel even vooraleer de aap uit de mouw komt.

Ik slenterde dus een lange middag rond tussen de kunstwerken van Andy Warhol en Basquiat in Fondation Louis Vuitton en omdat dat museum in Bois de Boulogne lag, besloot ik na mijn museumbezoek nog een klein wandelingske te maken. Bois de Boulogne is voor mij een wat mythische plek en ik vond dat ik van de gelegenheid moest profiteren nu ik er toch was.

Ik deed dat al eens eerder. Toen wandelde ik door het bos terug naar de metrohalte ipv via de weg. En ook toen was dat een beetje raar. Er liepen toen wat meneren rond die wat ongerust keken naar die vrouw met fototoestel die daar ineens in het bos verscheen.

Deze keer had ik op voorhand op Google Maps gekeken wat er rond het museum zoal allemaal te vinden was in dat bos. Dat bleek oa even verderop een vijver te zijn en ik besloot daar nog eerst rond te wandelen alvorens terug de metro en de drukke stad in te duiken.

Het was niet druk op de wandelpaden rond de vijver. Er liepen wat ouders met kleine kinders, wat mensen die een hond uitlieten en wat zweterige joggers . Maar dus ook een man die me aansprak met de vraag of ik wist welke vogels er daar in de vijver zwommen. 

Zwanen. Dat zei ik hem dan ook. Want heel misschien zou het kunnen dat hij dat echt niet wist. 

Maar de man bleef maar vragen stellen: van waar ik kwam, of ik alleen was, wat ik er kwam doen, of ik al in India was geweest (hij woonde in India) ... . Het werd al snel ongemakkelijk dus wimpelde ik hem af met al zijn gevraag en concentreerde me verder op het zwemmend gevogelte in de vijver. Er zwom namelijk veel schattig grut net aan de waterkant en dat wilde ik graag op de foto krijgen. 

Veel geschater dus toen ik dat verhaal vertelde. Want het blijkt niet raar te zijn om in Bois de Boulogne lastig gevallen te worden door heerschappen met bijbedoelingen. Maar laat je dat vooral niet tegenhouden om er ook wat rond te wandelen als je er toevallig eens verzeild geraakt. Tenslotte: lastigvallende heerschappen kom je helaas zowat overal tegen. En ik wil daar alvast mijn bewegingsvrijheid niet voor opgeven.

Het was er bovendien best wel aangenaam wandelen. Ik zag naast schattig zwemmende donsjes ook mooie bomen en was vooral ook geïntrigeerd door de vele vogelhuisjes die aan de naaldbomen hingen.

Wil je er ook eens naartoe? Hier ligt de vijver in kwestie. Ik wandelde rond de vijver op 9 juli 2023. 

Meer Parijsartikelen via deze tag, en meer bosverhalen via deze ...