Ik was er dus van overtuigd dat de tentoonstelling waar ik vandaag over vertel, al voorbij was. Ik plande dan ook om dit blogartikel te laten verschijnen ergens eind november. Maar al schrijvende realiseerde ik me ineens dat ze nog loopt tot 5 november. Dus reorganiseerde ik mijn artikelen een beetje aan de achterkant van mijn blog - ik heb er momenteel een 15-tal ingepland om te verschijnen in de nabije toekomst - zodat deze toch nog kan dienen ter inspiratie voor lezers die 1 dezer een tripje wagen tot in de stad der bedwantsen ;) .
Ik ga vaak naar Fondation Cartier als ik in Parijs ben (kijk maar eens hier en hier en hier en hier ). Ik combineer dat dan altijd met een lekker dinertje in La Coupole. Ook deze keer deed ik dat zo. Deze combinatie zorgt altijd voor een fijne dag.
Deze keer werd het museum helemaal ingepalmd door de reusachtige kunstwerken van Ron Mueck.
Deze kunstenaar heeft Australische roots, maar werkt tegenwoordig vanuit Engeland. Hij maakt meestal reusachtige 'beelden' die zeer zeer realistisch zijn. En daarvan stonden er op deze tentoonstelling 6 uitgesteld.
De enorme baby die in 1 van de ruimtes op de grond lag maakte de meeste indruk op me. Ook deze was zeer levensecht: net de baarmoeder verlaten, met nog wat veegjes slijm en bloed, no een eindje navelstreng en nog helemaal in mekaar gedrukt van haar verblijf in de buik van mama. Tot mijn verbazing vond ik het beeld niet vertederend, ik had geen zin om de baby te knuffelen of om te kirren. Ik vond het eerder rauw.
In de donkere kelder werd ik geconfronteerd met 3 reusachtige zwarte honden met spitse oren die alert en wat dreigend op een kluitje de boel in de gaten hielden. Aan de muur hing een zeer klein babietje, in schril contrast met de harde wat agressieve sfeer van de grote honden.
Er was ook een zaal vol gigantische schedels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Kan je niet reageren? Mail me! If you are unable to comment? Contact me!
bollekes.met.gaatjes.en.koordjes(at)gmail.com