Het gebouw waar het museum in ondergebracht is, is architecturaal best interessant. Het is opgetrokken met veel staal en glas.
Achteraan gaat de lift aan de buitenkant van het gebouw doorzichtig naar de hogere verdiepingen waar je als bezoeker van het museum niet komt omdat er kantoren zijn gevestigd.
De tentoonstellingsruimte ligt op de gelijkvloers en baadt in het daglicht. Ideaal om kunst in te laten zien dus.
De plafonds zijn hoog, de ruimte is groot en - niet onbelangrijk in coronatijden - daardoor is het daar nooit over de koppen lopen. De tentoonstellingsruimte loopt verder door naar de kelderverdieping.
Het gebouw ligt in een prachtige tuin die aan de straatkant van de drukte van de stad is afgesloten door een grote glazen wand.
Bij een bezoekje aan een tentoonstelling in Fondation Cartier hoort voor mij ook altijd een wandelingetje door deze tuin met afsluitend een drankje op het terras onder de bomen achter het gebouw.
Als ik door de poort rond de tuin het terrein van het museum betreed, ben ik altijd eerst vol bewondering voor de gigantische Ceder die er staat.
Maar deze keer werd dat een onaangename verrassing: de boom was verdwenen en de restanten van zijn reusachtige stam lagen in stukken verspreidt in de tuin. Ik hoop heel erg dat de boom ziek was en er écht geen andere keuze was dan hem te kappen.
Deze keer werd de tentoonstellingsruimte in beslag genomen door grote fleurige werken van Damien Hirst.
Geen echte kunstkenner zijnde, deed deze naam toch een belletje bij me rinkelen, maar ik weet eerlijk gezegd nog altijd niet waarom. Ik ken de naam van ergens, maar ik heb nog niet thuis kunnen brengen van waar.
Al googlend ontdekte ik een veelzijdige kunstenaar: hij maakt installaties en beelden, maar schildert en tekent ook. Zijn werken veroorzaken blijkbaar (zo lees ik toch) regelmatig "onrust" en hij wordt als 1 van de belangrijkste hedendaagse kunstenaars beschouwd. Via google ontdekte ik werken met gepreserveerde dieren waaronder een haai en een gouden kalf, nagemaakte zogenaamd opgedoken schatten van gezonken schepen, een schedel vol diamanten, ... en allemaal met lange ogenschijnlijk niet gerelateerde titels.
Dat kon/kan ik eerlijk gezegd allemaal niet goed rijmen met de werken die ik in Fondation Cartier tentoongesteld zag.
De tentoonstellingsruimten hingen namelijk vol met grote werken met kersenbloesems in frisse kleuren.
De bloesems uitgebeeld door dikke klodders verf.
Door het kleurgebruik en het thema deden ze me wat denken aan de amandelbloesems van van Gogh. Niks controversieels of verontrustend dus.
De schilderijen die tentoongesteld staan in Parijs, zijn een kleine selectie van een collectie van 107 schilderijen met hetzelfde thema. Ze staan voor het eerst maar ook voor het laatst samen tentoongesteld want ze zullen allemaal terecht komen op andere plekken. In die zin , en ook gezien het gegeven dat het voor het eerst is dat deze kunstenaar in Parijs tentoonstelt, is deze tentoonstelling uniek.
Maar de werken mogen dat wel mooi en fris en fruitig zijn, de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ze voor mij allemaal te hard op mekaar gelijken om te kunnen spreken van een echt boeiende tentoonstelling.
Dat kan nog tot 2 januari 2022.
Alle info op deze website.
Op youtube kan je ook een documentaire zien over de kunstenaar en zijn cherry blossoms.
Meer blogartikelen over kunst via deze tag ...
Blogartikelen over eerdere bezoekjes aan Fondation Cartier:
- 'freeing architecture' van Junya Ishigami
- 'Southern Geometries, from Mexico to Patagonia'
- "Nous les arbres"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Kan je niet reageren? Mail me! If you are unable to comment? Contact me!
bollekes.met.gaatjes.en.koordjes(at)gmail.com