Parijs: 'Freeing Architecture' van Junya Ishigami in Fondation Cartier

Het is da'k weet dat de tips van Eva (de bewoonster van het appartement in Parijs waar ik mag verblijven als zij op vakantie is) altijd goed zijn, want anders had ik deze tentoonstelling wellicht niet bezocht. 

Architectuur en maquettes zijn niet direct dingen waar ik veel affiniteit mee heb. Ik hou wel erg van mooie gebouwen. Maar da's toch nog iets anders dan een tentoonstelling er over.

Mijn vertrouwen in Eva haar goede smaak bleek terecht: het was de tentoonstelling die het meeste indruk op me maakte tijdens mijn zomers verblijf in Parijs!

Zelfs toen ik de grote in glas omvatte tentoonstellingsruimte betrad was ik nog niet overtuigd. Ik ging kijken naar de eerste maquette, pakte de brochure er bij en begon te lezen.

En toen gebeurde het.... 

Ik voelde langzaam maar zeker een klein vlammetje van enthousiasme branden en dat werd hoe langer hoe groter.

Deze Japanse architect ontwerpt architectuur op een manier waarbij de bouwsels de bestaande omgeving niet te hard verstoren. Hij is daarbij erg speels en denkt out-of-the box. 

Zijn ontwerpen vertrekken vanuit hetgeen er al voorhanden is op de plaats waar het moet worden uitgevoerd en zijn geïnspireerd door natuurelementen. 

Als het kan recycleert hij en hij gebruikt zo weinig mogelijk materiaal dat bovendien liefst op de plaats van het bouwen aanwezig is.

Zo zag ik een aantal 'buitenverblijven' die gebouwd werden op een berghelling met rotsblokken.

De rotsblokken werden de basis van het ontwerp: ze vormden de ankerpunten om de ruimte in verschillende functies te verdelen. 

Leg er een dak over en maak wanden van glas en je hebt een  bouwwerk van waaruit je ten volle van de omgeving kan genieten, de omgeving op vlak van uitzicht niet erg verandert en je gebruik maakte van hetgeen er al was.  

Of hij groef vormen uit in de aarde, stortte ze vol beton en groef die vervolgens uit: resultaat: een grotachtige constructie. 

Bomen kapt hij niet om maar verplaatst hij gewoon en voor een rusthuis voor dementerende Japanse bejaarden verzamelde hij met afbreken bedreigde oude Japanse woningen doorheen heel het land en verkaste ze allemaal naar 1 plek. 

Een oud Russisch museum brak hij niet af om vervolgens te vervangen door iets nieuws, maar hij herstelde het in zijn oude glorie en hij breidde het museum uit door de bestaande wat nutteloze kelderverdieping om te vormen tot de nieuwe gelijkvloers.

Deze tentoonstelling prikkelde mijn creativiteit en daagt me uit om ook wat uit mijn comfortzone te denken. Geen idee of dat tot iets concreets gaat leiden, maar ik vond het wel een fijn gevoel om de tentoonstelling mee te verlaten.

Ik was ook hoe langer hoe meer onder de indruk van de manier waarop zo'n maquettes gebouwd worden. Wat een prutswerk om al die boompjes uit te knippen! En hoe schoon het resultaat van al dat werk!

Ik ben eigenlijk niet zo'n fan van het bouwen van nieuwe gebouwen op plaatsen waar nog niks stond. Er is al genoeg natuur ondoordacht vernietigd door het plaatsen van gebouwen. Maar met de manier waarop deze architect er mee om gaat heb ik vrede.

Wil je er ook eens naartoe? Dat kan nog tot 9 september.

Meer informatie vind je op deze website. 

En als je interesse gewekt is maar je er niet geraakt, download dan zeker (gratis) de uitgebreide en interessante brochure (edito 2024: sorry, ze staat niet meer op de website) die bij de tentoonstelling hoort! 

Ga je er wel naartoe: wandel dan ook eventjes rond in de kleine maar fijne tuin!

Meer blogposts over Parijs hier

Meer blogposts over kunst of over musea...