Parijs: stoemelings ontdekt: kunstateliers "59 Rivoli"

Op mijn eerste dag in Parijs besloot ik wat rond te hangen op de Place de la Concorde, in de Tuileries en aan het Louvre. Het is daar vergeven van de toeristen, waaronder ondergetekende zelf natuurlijk (grappig eigenlijk dat ik als toerist graag de toeristenplaatsen en vooral de toeristenhorden zelf zou willen vermijden. Het moest er maar niet zo schoon zijn, ik pak ze er wel - met wat tegenzin - bij, die andere toeristen. Er is plaats genoeg. En ik wou dat ik kon zeggen dat ik er tenminste niet uitzie als een toerist maar helaas: het heupzakje, rugzakje, stapschoenen en fototoestel verraden me toch enigszins ... ). Daar rondkuieren heeft voor mij hetzelfde effect als in het water springen vanaf de kant van het zwembad: je bent ineens écht helemaal in Parijs.

Ik dwaalde wat af naar rondliggende straten en bevond me ineens in de Rue de Rivoli tussen de grote winkelketens toen mijn oog viel op een gevel die er in positieve zin uitsprong.

Naast schoon koningsblauwe figuren hing er ook een spandoek aan de gevel die me vertelde dat er 4 verdiepingen vol kunstateliers in dit gebouw gevestigd waren en dat je ze kon bezoeken. Gratis nog wel. Alleen helaas niet op de moment dat ik er zo plots tegenaan liep: maandag is hun sluitingsdag. 

Maar ik moest er zelfs niet over nadenken: ik wist dat ik er zeker terug naartoe zou gaan.
En een dag later was het al zover.

Aan de inkom zat een vriendelijke man achter een toog met naast hem een oude piano die enthousiast bespeeld werd. En voor me zag ik een traphal die ooit erg sjiek moet zijn geweest maar die nu van top tot teen volgeschilderd was door creatieve zielen. Ik werd er instant gelukkig van.

Geen lift, maar dat was niet nodig. Ge geraakt toch niet in 1 keer die trap op: er is zoveel te zien onderweg!

Het gebouw van de Rue de Rivoli nummer 59 staat helemaal ter beschikking van kunstenaars. Die hebben er hun ateliers en die ateliers kan je bezoeken.
Het eerste wat ik tegenkwam, waren werken met mozaïek. 
Yep, onderstaand schilderij bestaat uit mozaïekstukjes, het is niet geschilderd. 
Ik vind dat behoorlijk indrukwekkend ....

Hier en daar ontmoet je ook de kunstenaars zelf. Sommigen zijn druk aan het werk en laat je best gerust. Maar ik ontmoette er ook een paar die maar al te graag een praatje maakte.

Toen ik me doorheen deze smalle deuropening gemurwd had gekregen.... 

....en me vervolgens een weg had gebaand doorheen deze berg troep waarvan ik niet weet of het bedoeld was als kunstwerk of gewoon een opslag was van onaffe, mislukte en toekomstige kunstwerken ....

.... liep ik een man tegen het lijf die me nadat hij hoorde van waar ik kwam in het Nederlands aansprak. Allez, met veel haar op maar het was Nederlands. 
Dat was de aanleiding tot een tof gesprekske en tot een poseersessie van ondergetekende tussen de man zijn kunstwerken. Hij had er ook aan het plafond hangen, samen met wat spiegels ....
De meneer in kwestie was erg doortastend: hij nam gewoon mijn fototoestel af, plantte me op de stoel en begon te fotograferen :D .

Even later leidde hij me enthousiast (het was een nogal levendige  spring-in't-veld) naar een hoger verdiep waar hij aankondigde dat er nog een Nederlandstalige aanwezig was in het gebouw.
En ja hoor: een Afrikaanse man was op bezoek bij zijn vriend in Parijs en bleek sinds een tijdje in Berchem te wonen en een cursus Nederlands achter de kiezen te hebben. De wereld is soms klein hé.

Ik vond dat wel speciaal, in Parijs aangesproken worden in het Nederlands :) .

 Opgepast: zijsprongetje: Frans was op school echt wel mijn buisvak. Dat had voor een groot deel te maken met het feit dat ik een aantal slechte tot zeer slechte leerkrachten had voor dat vak. (En het lag misschien ook aan mezelf, ik heb wellicht geen grote talenknobbel. Al was Nederlands dan weer mijn absolute topvak. Dat kwam waarschijnlijk omdat ik zeer zeer zeer veel las in mijn jeugd. Daarna gewoon veel en sinds een paar jaar eigenlijk te weinig. Soit: terug van mijn zijzijsprongetje naar mijn zijsprongetje ... ). Mijn allerslechtste leerkracht ooit was de man die me Frans gaf in de derde graad van het secundair onderwijs. Eigenlijk negeerde die me gewoon en tetterde die heel de les door wat in het Frans met de enkele Franstalige leerlingen in mijn klas. Ook de directeur vond hem een slechte leerkracht. Maar hij geraakte er niet van af want de man was vastbenoemd en zijn reputatie was in heel Antwerpen en omgeving gekend binnen onderwijs dus niemand wilde hem overnemen. 

Ik heb dan ook meer Frans geleerd na mijn schooltijd dan op de schoolbanken. En dat vind ik zonde want als je het aantal uren Frans optelt die ik tijdens mijn schoolperiode kreeg, zijn dat er best veel. Die hadden veel nuttiger besteed kunnen worden.

Ondertussen kan ik mijn plan wel trekken in de Franse taal. Maar echt goed is het niet. En ik merk ook dat ik momenten heb dat het Frans van mijn tong rolt alsof het niks is en op andere momenten hakkel en stotter ik en slaagt mijn tong dubbel en hoop ik alleen maar hard dat de ander begrijpt wat ik eigenlijk wil zeggen.
Mijn laatste trip naar Parijs bleek vooral te bestaan uit de 2de soort  momenten... 

Einde zijsprongetje: terug naar de ateliers. 
Iedere artiest heeft zijn eigen beleid wat foto's betreft: bij sommige werken staat heel uitgesproken aangegeven dat fotograferen verboden is, bij andere werken staat geschreven dat je toestemming krijgt als je het eerst vraagt en van nog anderen weet ik het gewoon niet.
Ik heb geprobeerd er rekening mee te houden maar het was niet overal even duidelijk omdat niet alle kunstenaars aanwezig waren.
Dat alles maakte dat ik me wat ongemakkelijk voelde als ik foto's maakte zonder het eerst te hebben gevraagd.... 

Van de maker van onderstaand werk mocht het alvast wel. Hij zat er in een hoekje te tekenen en ook met hem deed ik een babbeltje. 
Opvallend aan dit pand is de grote variëteit in afkomst van de mensen die er hun artistiek stekje hebben gevonden: deze man was van Aziatische afkomst en vertelde me dat hij nog maar enkele jaren schilderde en hij vond van zichzelf dat hij nog niet erg goed was. Toch vind ik dit (groot) werk mooi. Ik vertelde hem dat ik het zelf niet zou kunnen en ons gesprek leidde er zelfs toe dat ik  hem (met een klein hartje) mijn eigen tekenboekje zien (heb ik altijd bij me namelijk). Hij vond dat ik ook eens grotere werken moest maken en wie weet doe ik dat misschien wel eens ;) .

Naast het feit dat ik knappe dingen heb gezien in 59 Rivoli, heb ik ook veel sympathie voor de opzet van dit initiatief: een leegstaand gebouw dat positief gebruikt wordt. Niet door een commercieel initiatief maar door een collectief, in functie van kunst en openstaand voor iedereen. En dat in een straat vol grote commerciële winkelketens, net aan de overkant zie je een gigantische C&A.
Als ik het goed begrepen heb, hebben ze het zelfs ter beschikking gekregen van de stad Parijs!
Ik zie het op onze Meir nog niet snel gebeuren...

Je kan deze ateliers gratis bezoeken, maar er hangen ook overal bussen waar je indien je dat wenst een donatie kan achterlaten voor de kunstenaars. En een aantal van de werken zijn ook te koop, maar dat is alleen duidelijk als je het vraagt aan de kunstenaar in kwestie.

Ik vind dat schoon en ontroerend, initiatieven die niet dienen om geld te verdienen maar om iets te creeëren en iets te geven aan de mensen. 

In het gebouw worden ook workshops en optredens georganiseerd.

Wil je deze grot van Ali Baba vol kunst ook eens bezoeken? 

Dat kan op elke dag behalve maandag van 13.00 tot 20.00 uur in de Rue de Rivoli 59 in Parijs.
Meer info hier....

Van zo'n onverwachte ontdekkingen word ik dus heel blij hé ! 

Meer blogs over Parijs op deze pagina....
Meer blogs over kunst via deze tag ...