Sneeuw- en vogelpret

Als het dan toch winter moet zijn, en dan nog zo'n winter met grijze sombere dagen, doe er dan maar ineens een portie sneeuw bij. Dan kan ik dat namelijk nog verdragen. 

Toen ik pas in de gazet las dat er in de huidige decembermaand opvallend weinig zon had geschenen, was ik niet verbaasd. Ik heb dat namelijk gemerkt en werd er een beetje ambetant en somber van. 

Maar toen vorige week dat witte deken over ons stukske wereld lag, was ik al op slag wat vrolijker. 

De wereld wordt zo heerlijk stil als het gesneeuwd heeft. En zo mooi wit en zo zacht.

Alles wordt dan precies ook wat trager. Dat mag wel eens, het leven gaat al rap genoeg.

Maar sneeuw heeft ook zo zijn vervelende gevolgen. Ik besloot dat het niet zo veilig was om met mijn fiets naar het werk te fietsen - zeker niet omdat de diensten die moeten zorgen voor sneeuwvrije fietspaden er niet echt in slaagden om hun opdracht tot een goed einde te brengen.

Dus besloot ik met de tram te gaan. Als alles loopt zoals het hoort - de tram komt op tijd en hij rijdt vlot - duurt dat maar een 10 minuten langer dan met de fiets. En als ik kan zitten en het stinkt niet te hard in de tram en ik heb mijn  oortjes in met fijne muziek, dan vind ik dat trammetje rijden zelfs aangenaam.

Maar helaas pindakaas werkte het zo niet: elke dag was er wel iets. 

Of er sijpelde water in de metro (zeggen ze toch zelf) waardoor er geen enkele tram reed die me tot huis kon brengen. Wat het alternatief is moet je dan maar zelf zien uit te zoeken want aan communiceren doen ze niet bij de lijn. Of de tramhalte is zo spiegelglad dat je je aan de reling moet vasthouden om niet onderuit te glijden.... . 

Bon, ik ben al bij al elke dag van thuis naar werk en terug geraakt maar het was toch met veel haken en ogen en veel geïmproviseerd. En ondertussen kan de fiets wel weer.

Benieuwd of we nog zo'n winterprik krijgen en of dat dan weer zo moeilijk gaat lopen ...

Naast sneeuw is er nog iets dat het leed dat winter heet wat verzacht bij mij: mijn gevederde vriendjes.

Ik heb een klein voortuintje met wat struiken en een perenboompje en daar hangt al een paar jaar een gepimpt vogelhuisje in dat ik in de herfst en winter gul vul met lekkers voor de vogeltjes.

En daar komt veel volk op af, dit jaar meer dan ooit!

Ik had de vorige jaren gemerkt dat die vriendjes-koolmeesjes nogal kieskeurig zijn: ik zag ze voortdurend viesneuzerig dingetjes uit het eten pikken dat ze kordaat naar beneden zwierden. Niet lekker blijkbaar... Maar ik zag ze er ook driftig lekkernijen tussenuit zoeken en met veel enthousiasme open tikken op de takken van de boom: dat bleken de zonnebloempitten te zijn.

Dus besloot ik dit jaar ipv een zaadjesmengeling alleen nog maar zonnebloemzaadjes te geven en man man man wat een succes is me dat zeg! Het is hier heel de dag door een af-en-aangevlieg. Die vogeltjes eten elke dag een heel voederhuisje leeg! 

Ik kocht een grote zak zaadjes waarmee ik verwachtte de winter door te komen maar dat zal aan dit tempo echt niet lukken. 

Wil je graag veel leven in je tuin, dan weet je wat je je te doen staat! Zonnebloemzaadjes is het geheim recept voor een tuin vol bollekes pluim.

De koolmeesjes komen elk jaar opnieuw, maar naast af en toe een een merel (helaas al lang niet meer gezien) en een portie dikke waggelende duiven zie ik niet echt veel andere vogeltjes in mijn tuin. 

Maar ook dat is dit jaar anders. De koolmeesjes zijn nog altijd de ruime meerderheid, maar ik heb toch al 2 andere gasten ontdekt die ik andere jaren nog nooit heb gezien.

Ik zag ineens een wat rood/oranje vogeltje met een lange snavel tussen de zonnebloemzaadjes hangen en na wat speurwerk op het wereldwijde web bleek dat zowaar een boomklever te zijn! Ik had nog nooit een boomklever in het echt gezien!

Het blijkt niet om 1 maar om 2 vogeltjes te gaan en ondertussen heb ik ze vaak genoeg gezien om met zekerheid te kunnen zeggen dat dit olijke duo ondertussen deel uitmaakt van de vaste bezoekers van mijn voederhuisje.

Niet elk vogeltje kan even makkelijk aan de zaadjes in het vogelhuisje. Sommige vogeltjes doen het liever met de weggekieperde overschot op de grond omdat makkelijke bereikbaar is voor hen. Duiven - bijvoorbeeld. 

Daartussen zit dit jaar ook een vinkje! Sinds ik dat vinkje heb gezien, strooi ik elke dag wat extra zaadjes op de grond voor hem. 

Ik heb al heel wat foto's gemaakt van mijn gevederde vriendjes. Door het raam uit de hand helemaal uitgezoomd zijn dat technisch niet de meest geslaagde foto's. Ze zijn niet scherp, erg korrelig en wat mistig. Maar toch ben ik heel blij met deze foto's. Het zijn zo'n schatjes, die vogelvriendjes van me! 

Ik wens jullie nog fijne winterdagen! 

PS: fotografietip: wil je vermijden dat je sneeuwfoto's allemaal blauw zien, gebruik dan de sneeuwknop op je toestel....