Op een lenterige feestdag ergens eind mei nam mijn lief me mee naar een dorpje in Wallonië. Hij had ergens gelezen dat dat het mooiste dorpje van Wallonië zou zijn (maar zegt niet elk dorp dat over zichzelf?) en dat je daar mooi kon wandelen. Mét "bergop" en "ze spreken er frans" dus hij kon al zijn voorwaarden voor een goede wandeling afvinken! Daar wilde hij dus graag naartoe.
Een maand geleden verkaste ik - met mijn mama in mijn kielzog - een paar dagen naar Oostende, op zoek naar gezonde zeelucht, schone golven en wat rust.
De filosoof Nietzsche verbleef geregeld in Eze en hij schijnt graag de afstand tussen het station van Eze Sur Mer en het bergdorp Eze te voet afgelegd te hebben. Het wandelpad dat hij daarvoor gebruikte heeft dan ook zijn naam gekregen.
1 van de trekpleisters van het dorpje Eze, is de exotische tuin die het herbergt.
Ik dacht, ik gooi er nog eens een artikeltje over Parijs tussen. Ik heb namelijk nog wat materiaal over Parijs in voorraad van mijn laatste bezoek aan deze stad. Dat is overigens ondertussen al van vorige zomer geleden, hoog tijd dat ik er nog eens naartoe ga!
Ik maak zoveel foto's en heb daarbij zoveel ideeën voor blogartikelen, dat ik ze niet snel genoeg geschreven krijg. Soms zie ik artikelen verschijnen met tips wat je moet doen als je een blogdip hebt en op zoek bent naar inspiratie. Ik snap dat nooit: ik heb nooit gebrek aan inspiratie, wel gebrek aan tijd. Ik ben als het ware een gulzige blogger en misschien een nog gulzigere fotograaf.
Het zonnetje scheen na een aantal zeer sombere wintermaanden eindelijk nog eens, dus besloten ik en mijn lief nog eens een stapje in de natuur te zetten.
In het artikel van vandaag breng ik verslag uit van wat ik de mooiste plek vond die ik bezocht tijdens mijn reisje naar Nice afgelopen nazomer : de negen tuinen van de Villa Ephrussi de Rothschild.
Ik schrijf deze blogpost op 4 februari, een paar weken eerder dan hij zal verschijnen. Ik weet dus nog niet wat voor weer het zal zijn op de moment dat bezoekkers van mijn blog dit lezen, maar op het moment dat ik dit schrijf is het alweer een volgende dag in het rijtje van sombere grijze winterdagen.
Het arboretum van Kalmthout is altijd een fijne plek om even te gaan wandelen. Afgelopen zomer slenterde ik er nog eens rond met mijn moeder.
Dé belangrijkste reden voor ons reisje naar Trier was het plan om een spannende boswandeling te maken in ietwat wildere bossen dan de bossen en parken die we gewoon zijn. Het bleek de mooiste wandeling de ik ooit maakte.
Een paar jaar geleden betrapte ik een schattig mensenschuw gestreept kevertje dat ik toen zo op de foto vastlegde. Wat opzoekwerk leerde me dat het op de pijamaschildwants ging.
Als ik ga wandelen in het bos of park, word ik altijd getrakteerd op een extraatje. Het is echt heel opvallend hoe dat écht altijd het geval is.
Mijn lief mag dan bij een tripje naar Bouillon vooral uitkijken naar het kasteel dat daar te bewonderen is, ik word toch eerder warm van het vooruitzicht rond te dwalen tussen - liefst grote - bomen.
Varens zijn altijd mooi. Ook als ze niet pas krullend ontluiken, of geen fris groene hagen vormen tussen de bomen of er geen sporen op springen staan onderaan hun groen gestreepte blaadjes.
Ik sta zo achter met het schrijven van blogposts! Echt! Neem nu de post van vandaag. Ik ging ergens in de loop van de maand januari wandelen in Ertbruggebos in Deurne en kwam daar - zoals altijd - een hoop mooie dingen tegen. Dus maakte ik volop plaatjes. Om ze vervolgens nu pas in een blogpost te gieten.
Het begon al zaterdagavond: ik liet mijn gordijnen op een spleetje staan in blijde verwachting van de sneeuwval die beloofd was. En inderdaad, vanaf een uur of 10 's avonds ontwaarde ik door het spleetje de eerste dwarrelende vlokjes.
