Trier: wandelen door de duivelskloof nabij Echternach

Dé belangrijkste reden voor ons reisje naar Trier was het plan om een spannende boswandeling te maken in ietwat wildere bossen dan de bossen en parken die we gewoon zijn. Het bleek de mooiste wandeling de ik ooit maakte.

Mijn lief was zoals gewoonlijk goed voorbereid en had weet van een toffe wandelroute doorheen een kloof met de wat sinistere naam de 'Teufelsschlucht' in de buurt van Echternach. 

Die wandeling zouden we gaan doen. 

Vlakbij de start van de wandeling ligt een een dinosauruspark . Daar parkeerde mijn lief zijn auto. 

De dino's lieten we aan ons voorbij gaan. Als je op stap bent met klein grut wordt een bezoek aan dat park wellicht enthousiast onthaald. Maar wij hadden meer zin in natuur.

Omdat hij me een beetje kent had hij me al weken op voorhand vermanend toegesproken dat ik écht zou moeten doorzetten en niet mocht terugdraaien als ik het te eng zou vinden.

 Hij verwees daarbij naar die keer toen we in Eupen gingen wandelen en ik niet verder durfde op een paadje naast een diepe afgrond . 

Dat maakte natuurlijk dat ik al op voorhand schrap stond voor een portie enge dingen. 
Maar de wandeling begon via een mooi doch doodgewoon bospad.

En toen zagen we opeens een trap verdwijnen in de diepte. Dat bleek het beginpunt van wandelroute '8' die we zouden gaan doen. 

Aan de duivelskloof kan je verschillende wandelingen doen, de 1 al wat langer dan de andere. Wij besloten een stuk van de '8' te doen, een wandeling die letterlijk in de vorm van een 8 loopt. 

Met lichtelijk klamme handen maar ook erg nieuwsgierig daalde ik de trap af naar de kloof onder me. 

We wrongen onszelf hier en daar door gaten en spleten en 1 klein ogenblikje kwam inderdaad de neiging in me op om om te draaien. 

Maar ik zette door en werd daarvoor beloond met de schoonste natuurwandeling die ik ooit maakte. 

Ik dacht dat we een kloof door moesten en de wandeling daarna op een gewoon bospad verder zou lopen, maar dat was een verkeerde inschatting. 

Deze wandeling bestaat namelijk van het begin tot het einde uit geklauter over stenen, dikke boomwortels, doorheen gaten tussen rotsen en over smalle paadjes naast ravijnen (maar mét een leuning! dan durf ik het wel ... ).

En deze wandeling loopt ook van het begin tot het einde doorheen een sprookjesachtig landschap vol imposante rotsen en kronkelige knoestige statige bomen, allemaal overgroeid  met een laagje zacht felgroen mos . 

Hier en daar leken de rotsen figuren uit spannende verhalen: ik zag slapende trollen, groengekapte punkers en betoverde wezens verstopt in de vormen van de stenen. (zie je ze ook op de foto's hieronder?)

Het pad overzien kon niet want het kronkelde doorheen dalen en hellingen en langs hoekige rotswanden en achter elke bocht werden we weer getrakteerd op adembenemende zichten. 

Het was best een pittige wandeling, maar mijn lichaam werkte goed mee. Ik werd bovendien extra gemotiveerd om door te zetten toen ik een kleuter van een jaar of 3 tegenkwam die elke rots die ze passeerde nog eens extra wilde beklimmen. 

Het was een feest om dat kind enthousiast en vooral onvermoeibaar te zien klimmen. 

Wij deden deze wandeling in een natte zomer op een (gelukkig) droge dag. Dat zorgde er ongetwijfeld voor dat het bos rondom ons groener was dan in hete zomers. Ook natte zomers kunnen voordelen hebben...

De wandeling vraagt een voortdurende concentratie. Onoplettendheid kan hier namelijk makkelijk leiden tot een val of het omslaan van een voet. Dat maakt ze extra vermoeiend maar ook extra boeiend.

Af en toe pauzeerden we even en zetten we ons op een rots (hopelijk waren dat gewone rotsen en geen slapende trollen!) om de omgeving nog beter in ons op te kunnen nemen. . 

Na een tijdje bereikten we na heel wat klimwerk wéér een gat waar we door moesten om  vervolgens alwéér af te dalen om daarna alwéér terug omhoog te kunnen en toen besloten we allebei dat het goed was geweest. 

het driehoekig gat waar we weer door moesten en waar we besloten dat het goed geweest was ...

Ons concentratievermogen begon af te kalven en we werden wat te moe en dus zetten we onze stapschoenen de andere richting uit. 

We gebruikten onze overgebleven energie om via een ander deel van het achtvormig pad terug naar de auto te stappen.

Aan het begin (tevens eind)punt van deze wandeling staat een bezoekerscentrum waar je info kan krijgen over de omgeving, wat prullaria kan kopen en een drankje of hapje kan nuttigen. 

Op de website van dit bezoekerscentrum vind je ook meer info over de verschillende wandelingen. 

Deze wandeling was een ervaring waar ik bewust nog regelmatig aan terugdenk omdat ze zo mooi was. 

Wil je ze ook eens doen? Zorg dan wel voor stevige schoenen. Als je echt slecht te been bent zoek je beter een ander wandeling uit. 

Meer blogartikelen over Trier via deze tag.
Meer blogartikelen met natuur in de hoofdrol...