Eupen: een wandeling tussen de dennenbomen

Vandaag kijk ik terug naar wat wellicht de mooiste dag was van de voorbije maanden. Dat gaat me deugd doen. Want op de moment dat ik dit schrijf ( ik schrijf dit op 20 november, ik schrijf mijn blogposts altijd een tijdje op voorhand) gaat het niet zo goed in mijn omgeving. En dan is het fijn om even terug te kunnen kijken naar momenten dat het leven een pak lichter en luchtiger was. 

Ik hou van bossen en bomen. Maar het meest van al hou ik van naaldbossen. 

Die zijn helaas in mijn directe omgeving erg schaars, al heb ik tegenwoordig toch niet zover van mijn woonplaats een zakdoekgroot stukje park ontdekt waar ook veel naaldbomen staan.

Wat nu juist maakt dat ik zoveel van naaldbossen hou, weet ik niet helemaal zeker.

Ik hou van de zachte ondergrond onder de bomen, dat zacht laagje dorre naalden die licht knisperen als je er op stapt en de die de geluiden dempen. 

Tussen dennenbomen lijkt de wereld een pak zachter en vredevoller op de 1 of andere manier. 

Ik hou van het silhouette van al die kaarsrechte stammen. 

Naaldbossen geuren voor mij meer dan eender welk ander soort bos of plek naar bos. En dat ruikt zo lekker!

Ik hou van de zonnestralen die doorheen de bomen schijnen en hier en daar plekjes extra  oplicht.

Dennenbomen doen me ook terugdenkend aan 1 van de mooiste herinneringen uit mijn kinderjaren: aan de 'geheime gang " naast mijn lagere school. 

Ik zat in een klein dorpsschooltje en wij mochten tijdens de speeltijden ook spelen op het plein voor de kerk naast de school en in de bossen rond de school.

Vlak naast de school was er een dennenbosje met zeer dicht bij elkaar staande nog redelijk jonge dennenbomen. 

Door bepaalde takken van de stammen af te breken ontstond er tussen de bomen een gang en dat  vond ik een erg toffe plek. 

Als ik er aan terugdenk, hoor ik nog steeds het gedempte geluid, voel ik de lichte spanning van alleen in die gang rond te lopen , maar ook de rust die er heerste zo tussen die bomen. 

In september vertrok ik een beetje holderdebolder met mijn lief voor een weekendje naar Eupen. En in Eupen en omgeving blijken er naast venen ook veel naaldbossen te zijn. 

Telkens weer opnieuw reden we  door naaldbossen met als extraatje vaak ook een begroeiing van varens er onder. Ik kon mijn geluk niet op en had wel overal willen stoppen om me tussen die bomen te storten.

Maar het was nog wachten tot dag 2 van ons verblijf vooraleer we écht het bos introkken. Dat bleek een pak avontuurlijker dan onze wandeling in het Brackvenn. 

Er was zelfs een punt waarop ik koppig heb geweigerd om verder te gaan: Naast het smalle wandelpad kijk ik recht naar een beneden een ravijn in en dat vond ik toch echt te eng.  Mijn lief stond al halverwege maar is op mijn aandringen toch maar teruggedraaid en we zochten een nieuwe route langs minder angstaanjagende paadjes. 

Tot onze verbazing kwamen we midden in het bos een mooie hond tegen die lag te soezen in het midden van het pad. We zagen zo direct geen mensen in de buurt en dat zorgde voor een ietwat vreemde sfeer: wat ligt die hond hier in het midden van het bos te doen?

Maar wat verderop bleken de eigenaren van het dier het zich gezellig te hebben gemaakt onder de hete zonnestralen met hun voeten in het water van een kabbelend beekje. 

Het slimme dier had echter duidelijk geen zin in warmte en had de lommerte opgezocht onder de bomen rond het pad. En zo werd het raadsel opgelost.

Dat bosbeekje was ook het doel dat wij hadden uitgekozen voor onze wandeling. 

We vonden ergens een plekje waar we makkelijk tot aan het water geraakten en ook ik maakte gebruik van de gelegenheid om mijn oververhitte voeten eventjes te laten opkikkeren in het kabbelend frisse water. 

De terugweg was wat zwoegen want bergop. Maar dat vonden we niet erg. In zo'n verrukkelijke omgeving kan een mens veel aan. 

Dat tochtje tussen de bomen in het bos in Eupen is zo een grote opkikker geweest. Ik geniet er nog van! Ik ben erg blij dat ik niet twijfelde en meteen instemde met het voorstel van mijn lief om er een weekendje op uit te trekken. 

Hopelijk kunnen we dat gauw nog eens overdoen om zo de zo broodnodige zuurstof op te doen.