Eupen: wandelen in het Brackvenn

Tijdens het wellicht laatste echt zomers weekend van dit jaar pakte ik mijn koffers om een paar dagen door te brengen in het Duitstalig deel van ons land. Mijn lief wilde er graag nog eens op uit en ik ging met plezier mee.

Ik heb het geluk om vanuit mijn raam zicht te hebben op mijn voortuintje en op het park aan de overkant. Maar mijn lief woont midden in de stad en kijkt uit op beton. 

En hij snakte naar wat beweging in het groen, liefst wat avontuurlijker dan een park. Dus boekte hij een hotelletje in Eupen, midden in de hoge venen. 

Ik herinner me niet ooit in de hoge venen te zijn geweest. Dus was ik erg benieuwd. 

Na een verkwikkende nacht in wat gelukkige goede hotelbedden bleken te zijn, trokken we op pad.

 

Mijn lief had op voorhand wandelroutes gezocht op internet. En daar stonden wat raadgevingen bij die moesten voorkomen dat je in problemen zou geraken tijdens de wandeltocht. 

(Ik vind ze helaas niet meer terug.) Maar ik herinner me nog wel enigszins gealarmeerd te zijn omdat ze insinueerden dat het best gevaarlijk kan zijn om onvoorbereid te gaan wandelen in de venen. 

Nu was ons plan niet om een heuse trektocht te gaan doen, eerder om enkele uurtjes rond te wandelen in de natuur. Dus vulden we onze drinkbussen met water, kozen we een niet al te lange wandeling uit en doken we het Brackvenn in.

Ik was op voorhand al eens gaan kijken op instagram naar foto's van Brackvenn en had daar mooie plaatjes gezien van wijdse natuur, doorkliefd door houten wandelpaadjes. Ik hoopte dat we deze tijdens onze wandeling ook zouden tegenkomen. 

En wat bleek: heel de wandeling liep via deze houten paden. Dat maakte het makkelijk om de juiste route te blijven volgen - er was er maar 1 - maar dat maakte op slag de wandeling een pak minder avontuurlijker dan we dachten dat ze zou zijn. 

De houten route verlaten en je eigen gang gaan in het Brackvenn was echter geen optie. Oa omdat er geen andere paadjes waren. Maar het zou ook een bijzonder slecht idee zijn geweest omdat de natuur daar erg kwetsbaar is en zeer traag groeit. Met zijn allen gaan rondhossen naast de paden in de venen zou de natuur veel te veel beschadigen.

 

De venen lijken sterk op wat ik al zag op de heide. Maar dan natter. Een wijds open landschap, begroeit met vooral mos, grassen en heide, hier en daar bolvormige struiken, af en toe een niet al te hoge boom (vooral zilverberken en lijsterbes) en hier en daar kleine vennetjes en plassen.

Ik hoopte ook wat dieren te zien, maar dat bleef beperkt tot allerlei soorten libellen. Ik zag er vooral veel zwarte en een aantal grote kleurrijke exemplaren waarvan er eentje nogal hardnekkig pogingen bleef doen om in de auto te geraken.

Het was niet op de koppen lopen op de wandelpaden in het ven, maar we waren toch ook niet alleen. Hier en daar was het zelfs wat zoeken om mekaar coronaproof te kunnen passeren. 

De weermannen en -vrouwen voorspelden een hete nazomerdag, en het leek ons daarom het verstandigst om onze wandeling in het ven in de voormiddag te plannen om het gebrek aan schaduw in deze wijdse natuur draaglijk te houden. 

En dat bleek een goed plan want op het einde van de wandeling stond de zon al behoorlijk hoog heet te wezen en werd het tijd om koelere plekken op te zoeken. Onder bomen bijvoorbeeld. Hoe dat verder liep is echter voor een volgende blogpost.

Wil je ook eens gaan wandelen in het Brackvenn? Wij parkeerden de auto op deze parking langs de N67 en doken aan de overkant de natuur in.