De plantentuin van Meise

Op de moment van dit schrijven is het half 1 op een zaterdagnacht, ergens begin september. Ik heb net een zeer moeilijke week achter de rug (edito; heb de tekst aangepast en gecensureerd. Misschien schrijf ik er wel eens iets over achter een wachtwoord ...)  ik ben daar behoorlijk door gestresseerd om het zacht uit te drukken, dus ben ik op zoek naar manieren om goed voor mezelf te zorgen.

Terugkijken naar mooie momenten, zoeken naar schoonheid en natuur, en dat liefst met een troostend muziekje in de oren leek me een goed plan. Bij deze dus een blogartikel over mijn bezoekje aan de plantentuin van Meise ergens in juli.

Het plan om daar naartoe te gaan kwam van mij. Ik wilde daar al lang eens naartoe, maar met het openbaar vervoer zou ik enkele rit 2 uur onderweg zijn en dus kwam dat er niet van.

Maar sinds mijn lief over een vierwielig transportmiddel beschikt, zijn zo'n plekken iets toegankelijker geworden, met de auto werd de afstand beperkt tot een half uurtje enkel.

In het buitenland blijk ik graag op zoek te gaan naar mooie tuinen, parken en botanische serres, dus was het niet verwonderlijk dat deze plantentuin ook op mijn verlanglijstje stond. Het was eigenlijk op zich al raar dat ik er - toch een grote plantenliefhebber - nog nooit geweest was. Vermits ik al een paar jaren beschik over een museumpas, valt een bezoekje aan deze tuin voor mij ook bijzonder voordelig uit want ik moest er zelfs geen inkom betalen!

Mijn gezelschap had echter de avond ervoor een te intens stapje in de wereld gezet waardoor zijn hoofd op zijn zachts gezegd niet erg fris was. 

Maw: hij had een kater. En dat was er aan te merken. 

Terwijl ik al dat groene moois met veel "oh's" en "ah's' begroette, wierp hij er met moeite een onverschillige blik op.  Het maakte dat ik de tuin iets rapper dan ik had gewild doorkruiste om mijn lief snel weer thuis te krijgen zo dat hij kon bekomen van zijn avondje stappen. Maar zelfs met dat spurtje en het knorrige gezelschap genoot ik toch van al het wondermoois dat de tuin te bieden heeft.

De plantentuin van Meise is het best gekend omwille van zijn serres en dan vooral van de enorme grote maar ook erg stinkende aronskelk die ze herbergt.

Ik ben de serre in mijn eentje binnen gegaan en heb er omwille van de hitte niet lang rondgelopen. De aronskelk ben ik niet tegengekomen - stond wellicht ook niet in bloei. Maar ik liep er wel op tegen een hoop planten die ik herkende van in mijn eigen huiskamerjungle, maar dan veel groter en talrijker. 

En toen botste ik zomaar op een klein stukje paradijs onder een hoop glas: een grote vijver vol reusachtige waterlelies.

Ik had al eerder  een blad van de reuzenwaterlelie gezien:  in de Hortus Botanicus in Amsterdam. Maar een hele vijver vol met die mooie bladeren had ik nog nooit in levende lijve aanschouwt. Ik was dus een gelukkige mens, ook al liep het zweet ondertussen letterlijk in straaltjes over mijn rug (om dan te verdwijnen in mijn bilspleet, ken je dat? Gelukkig iets wat ik niet te vaak meemaak want echt plezant vind ik dat niet.) 

Ook terug te vinden in de tuin: de sanseveria die de oorsprong is van alle sanseveria's die sinds de jaren stillekens eerst de Vlaamse baancafé's en tegenwoordig elke hippe huiskamer bewoont. 

Ook buiten heeft de plantentuin veel te bieden. Er liggen verschillende thematuinen over het domein verspreid.  Ik zag er een toffe en grote moestuin, er ligt een Middeleeuwse tuin, een kleur- en geurtuin die eerlijk gezegd niet in goede doen was , een rozentuin en een ruime collectie hortensia's.

En je kan er gewoon onder de collectie esdoorns heen wandelen, lekker in de schaduw. 

Daar zag ik wat ik de mooiste boom van het park vond: een op het eerste zicht witte esdoorn waarvan de blaadjes bij nader inzien een lichtgroene kern bleken te hebben. Ik vond hem recht uit een sprookje komen. 

De plantentuin herbergt zelfs een heus kasteel mét slotgracht dat ook te bezichtigen is, maar dat hebben we niet gedaan. En her en der staan er in het park beelden en kan je er gedichten lezen.

Op het terrein van de tuin zijn er ook verschillende plekken waar je een hapje en een drankje kan nuttigen, maar daar lazen we niet zo'n goede reviews over en dus besloten we om het te houden bij een drankje. Zelfs dat bleek niet al te schitterend, ik heb mij cola liever koud ... . 

Op zo'n plekken  blijken de restaurantgelegenheden vaak erg slecht te zijn, en dat vind ik erg spijtig want de mooie omgeving maakt dat het extra genieten zou kunnen zijn als je er ook een echt lekkere maaltijd zou kunnen nuttigen. In de dierentuin van Antwerpen is het eten ook echt afgrijselijk slecht bijvoorbeeld...

In de tuin wordt momenteel stevig gewerkt aan de aanleg van een stuk met veel water, eilandjes en paadjes over het water. Wat we er van konden zien zag er alvast veelbelovend uit.

We eindigden ons tuinbezoekje in de ruime winkel van het complex en ik trok naar huis met eindelijk een stevig schupje (mijn handschupjes buigen namelijk altijd) en wat minikamerplantjes. 

Ik weet niet of ik mijn lief overtuigd krijg om er nog een keertje naartoe te gaan, maar ik ga het in ieder geval proberen want ik zou de tuin graag ook in andere seizoenen zien. Maar dan wel liefst als hij geen kater heeft ;) .

Zo, en nu stilletjesaan met mooie herinneringen fris in mijn geheugen de nacht in. En ik hoop dat ik morgenochtend zacht kan ontwaken...