maandag 18 oktober 2021

Nice: aan de azuurblauwe zee - deel I

Na aanhoudend gezaag van mijn lief om zo snel mogelijk nog eens onze koffers te pakken op zoek naar wat zonnigere oorden en heel wat tegengestribbel van mijn kant, kwam er een voorstel tot bestemming dat me toch over de streep trok. En zo kwam het dat ik begin oktober voor een week naar de Franse riviera trok, meer bepaald naar Nice.

We zijn geen van beiden zonnekloppers die een week op het strand gaan liggen, maar zee is op zich natuurlijk wel bekoorlijk.

En Nice trok me over de streep omdat me dat een stad leek waar naast strand en zee zoveel anders te doen is dat we een gevarieerde week tegemoet zouden gaan.

En dat bleek te kloppen.

Azuurblauw

Ooit lang geleden bezocht ik op een sombere zomerdag - af en toe zijn die er ook in Zuid Frankrijk - met goede vriend Seb het Franse kuststadje Narbonne en ik stapte toen voor het eerst in mijn leven in het water van de Middellandse zee.

( Ik heb daar nog een foto van die ik echt eens moet opdiepen voor mijn zondagse gewoonte om een foto van mezelf uit de oude doos op instagram te posten. )

Sindsdien ben ik in andere landen nog in en aan de Middellandse zee geweest, maar het is me nooit opgevallen hoe écht azuurblauw dat water er eigenlijk is.

Nu in Nice wel. Ik stelde er vast dat de term "azuurkust" een zeer accurate benaming is voor deze streek in Frankrijk . Ik dacht altijd dat die blauwe kleur een gevolg was van de weerspiegeling van de blauwe lucht op het water, maar zelfs op bewolkte dagen bleek het water erg blauw en zeer doorzichtig.

Van bovenuit gezien was het heel duidelijk zichtbaar dat er heel wat nuance zit in het blauwe van het water. Op sommige plaatsen was het veel lichter van kleur. Wellicht is de diepte van het water daar de oorzaak van?

Mislukt zwempartijtje

Al bij mijn eerste blik op dat azuurblauwe water met die heerlijk witschuimend rollende golven riep ik enthousiast tegen mijn lief dat ik absoluut dat water in wilde. Het zag er zo uitnodigend, zo verfrissend, zo verwelkomend uit. In België was het al lang te koud om nog echt de zee in te gaan. Maar in Nice werd er nog volop gespetterd en gesplasht in het water.

Mijn lief deelde mijn enthousiasme niet. Hij is geen waterrat en is ook geen fan van stranden. Hij had zelfs zijn zwembroek niet mee. Maar ik kreeg hem na ankele dagen toch effe meegetroond naar het strand zodat ik me in de dansende golven kon begeven.

Helaas viel dat een beetje tegen.
Ik zakte met mijn voeten diep in de natte keitjes. En het bleek helemaal niet zo makkelijk om in en uit het water te gaan.

Toch slaagde ik er in om tot heuphoogte in het water te waden en ik zette me genietend schrap om de aanrollende golven te trotseren. Plan was om effe te blijven staan en dan nog dieper het water in te gaan om een stukje te zwemmen (dicht bij de kust, ik hou zeer veel van water, maar ben ook een beetje een broekschijter en durf echt niet ver de zee in).

Terwijl ik daar zo stond met de golven die over me heen rolden , voelde ik plots een scherpe pijnlijke kramp achteraan in mijn bovenbeen. Die pijn ging niet weg en ik stond toch wat wankel in al die keien dus strompelde ik het water terug uit en zette me neer naast mijn lief. Ik kon amper op mijn been staan van de pijn.

Na een tijdje trok de ergste pijn weg en wat later kon ik terug stappen, maar ik heb tot op de dag van vandaag nog altijd pijn op die plek en er zijn bewegingen die serieuze pijnscheuten veroorzaken. Ik heb een afspraak met de dokter om uit te zoeken wat er aan de hand is, maar heb tot tot nog toe nog altijd geen idee wat er gebeurd is. Ik stond gewoon in het water en deed geen gekke bewegingen.

Omdat de pijn na eventjes op het strand te hebben gezeten wat was gezakt, ben ik overigens nog eventjes terug het water in gegaan. Ik had namelijk al dagen uitgekeken naar de moment dat ik in de zee kon gaan. Maar deze keer durfde ik niet dieper te gaan dan kniehoog. Maar ook dat was al heel fijn. En wie weet komt er ooit nog eens een herkansing want we waren allebei erg opgetogen over ons bezoek aan deze stad en besloten dat we zeker nog eens terug willen komen.

Palmbomen en belle-époque

Ik woon in een land met voor zover ik weet de lelijkste kustlijn ter wereld. Ik ga graag naar de Belgische kust, loop daar best graag eens over de dijk of vlij me er neer op een terrasje, maar we moeten daar niet flauw over doen: als ge van op den dijk of het strand landinwaarts kijkt, word je niet vrolijk van wat je ziet.

De dijk in Nice ziet er anders uit dan bij ons. Niet alles aan die kustlijn er er even geweldig: er ligt een drukbereden lawaaierige weg tussen de wandeldijk en de bebouwing en ook daar staan hier en daar lelijke gebouwen.

Maar er staan palmbomen! Al van kleins af aan was het 1 van mijn dromen om eens echt de stranden van de Fa-reclames te zien: spierwitte stranden, helderblauw water en palmbomen op het strand waar kokosnoten uitvallen en waartussen je in een hangmat kan liggen lezen.

Ik heb later in mijn leven een paar keer palmbomen aan een kust gezien (in Cyprus, Kreta, Tanger,... ) en elke keer weer als ik het zie moet ik weer aan die kinderdroom denken.
Kinderdromen waar zien worden , al gaat het maar over een palmboom aan een strand, blijft toch een beetje magisch aanvoelen. Dat was ook zo in Nice.

Aan de dijk van Nice loggen ook een aantal interessante gebouwen. Uitschieters daarin zijn het mooie belle-époque hotel Negresco en het al even mooie belle-époque hotel en casino Palais de la Méditerranée.

Even verderop werden de statige belle-époquegebouwen vervangen door kleine schattige kustwoningkjes.

Dit exemplaar met zijn lichtblauwe luikjes en het kleine terrasje was mijn favoriet.

Opvallend op de wandeldijk - en bij uitbreiding in heel Nice eigenlijk, dat had ik niet verwacht! - is het brede afgescheiden fietspad. Ik had niet verwacht dat een Zuidfranse stad zo fietsvriendelijk ingericht zou zijn.

De pergola's - mét tentoonstelling!

Op de brede wandeldijk staan hier en daar pergola's met banken en beschuttend witte zeilen.

Dat lijkt me vooral in de hoogzomer als de zon hardvochtig brandt en er verder weinig schaduwplekken zijn op het strand en dijk geen overbodige luxe .

Mijn lief had me gezegd dat hij urenlang op een rots naar de zee wilde staren maar dat is er zoals ik wel had verwacht niet van gekomen. Maar we hebben wel een aantal keren ontspannen zitten verpozen op 1 van de bankjes onder de pergola's en dat kwam toch redelijk dicht in de buurt van zijn plan.

1 van de Pergola's huisvest momenteel ook een fototentoontelling met portretten van vrouwen die in Nice wonen . De tentoonstelling wil deze vrouwen eer bewijzen, hun sterkte in de aandacht zetten, opkomen voor gelijke rechten voor vrouwen en een boodschap brengen van solidariteit en verbondenheid. Mooi toch!