Antwerpen: Nicole Van Goethem in MUKHA

 

Voor de nieuwe lockdown heb ik nog een paar musea bezocht. 1 van de dingen die ik absoluut wilde zien, was de tentoonstelling met werk van Nicole Van Goethem  in het MUKHA.

Toen ze nog leefde, kwam ik ze wel eens tegen in't stad. Ze woonde in het centrum van Antwerpen en zat vaak aan een tafeltje in café De Kat in de Wolstraat waar ik ook af en toe belandde.
En ze was bevriend met een aantal mensen in mijn omgeving.

Ik heb ze zelf nooit gesproken, maar ik wist uiteraard wel wie ze was. Want Nicole Van Goethem is de enige Belg die ooit een Oscar won.

Ze won een Oscar in 1986 voor haar kortfilm - een animatiefilm - 'een Griekse tragedie' (hieronder helemaal te zien).

Nogal logisch dat ze dan een tentoonstelling krijgt in het MUKHA. Ze verdient dat dubbel en dik.

Ik was in eerste instantie eigenlijk teleurgesteld toen ik de tentoonstelling zag. Ik bezocht het museum samen met mijn moeder en we hadden al een flinke tijd doorgebracht in de verschillende zalen en het sluitingsuur naderde hoe langer hoe dichter. Maar  nog steeds waren we haar werken niet tegengekomen. We waren nochtans speciaal voor haar gekomen.

Uiteindelijk hebben we gevraagd waar we moesten zijnen werden we doorverwezen naar een zaal waar de werken hingen. 

Ik was wat teleurgesteld omdat ik verwachtte dat het halve museum aan haar werken zou zijn gewijd, maar het bleek maar 1 ruimte te zijn. 

Wat mij betreft verdient zij een veel grotere tentoonstelling of zelfs een permanente tentoonstelling of een eigen (stuk) museum. Maar bon, het moet gezegd: wat er te zien was, was wél erg tof. 

Op de tentoonstelling hangen wat werken uit haar animatiefilms. Ook uit oa onderstaande film "Vol van Gratie" (hieronder helemaal te zien).

Er hangen ook werken uit films die niet af zijn geraakt en werken die gebruikt werden ter illustratie van allerlei campagnes en publicaties.

Nicole Van Goethem maakte vaak illustraties voor allerlei maatschappijkritische activiteiten en publicaties. Vooral mensenrechten en vrouwenrechten stonden daarbij centraal. 

De illustraties die ze maakte voor affiches voor vrouwendagen herinner ik me nog goed. 

Op de tentoonstelling werden in een klein knus hoekje ook haar films getoond en ik vond het heerlijk om ze daar te kunnen zien. Ik wou dat ik kon aanraden om het zelf eens te gaan proberen, maar het museum is omwille van de lockdown gesloten. Dus dat zal niet gaan.

Geen idee of de tentoonstelling na de lockdown zal verderlopen en of het museum een digitaal alternatief zal voorzien. Heb je interesse voor deze tentoonstelling? Hou dan gewoon de website van het museum in de gaten.

En ik ga ervan uit dat er in de toekomst nog wel tentoonstellingen - en wie weet dan wel grotere! - zullen georganiseerd worden over haar werken. 

Meer blogposts over kunst via deze tag.