Vandaag verzamelde ik wat kiekjes die ik de voorbije weken bijeen sprokkelde in het park aan de overkant: de Bremweide.
Niet een erg spannend park, de Bremweide. Veel mensen kennen het dan ook niet. Toen ik hier in 2008 kwam wonen, was ik vaak alleen als ik er rondwandelde.
Maar tegenwoordig is dat anders.
Doorheen de jaren werd het toch wat populairder met een speeltuin in de vijver en de grote vaste barbecue's die er werden geplaatst.
De laatsten zijn alweer verdwenen: in coronatijden zouden ze tot ongewenste samenscholingen kunnen leiden en ondertussen is beslist dat ze niet meer terugkomen.
Zonde want ze werden druk gebruikt. Al had het ook wat ongewenste neveneffecten: tussen de bomen en struiken lag veel wc-papier en afval. Maar ik ben er niet zeker van dat dat fenomeen verdwenen zal zijn met het weghalen van de barbecue's.
Aan de bremweide is er een klein stukje dat ik 'het elfenbos' heb gedoopt. Het bestaat uit een strookje met ene kronkelpaadje dat is omringd door dicht op elkaar staande dunne boompjes. Wat dit stukje extra charmant voor me maakt, is dat die boompjes allemaal in dezelfde richting scheef staan en dat geeft een heel speciale sprookjesachtige sfeer.
Ik ontdek altijd wel iets dat speciaal mijn aandacht trekt als ik ga wandelen.
De éne keer is dat de rode gloed van een gras- of mossoort, mij onbekend.
De andere keer de acrobatische capriolen van een lieveheersbeestje in een grashalm.
Nog een andere keer de surrealistische verschijning van een prinsesroze plastieken kaptafel.
Of de grillige vormen van 3 kale boompjes op een rij...
En de mooie structuur op de bast van een mij onbekende boom ....
Of de stralen van een laaghangende zon door planten en bomen...
Of het frisse groen van prille blaadjes aan de bomen ...
En de tere bloempjes van de eerste bloesems ....
In de winter ben ik nauwelijks in het park geweest. En toen ik het na de lange donkere maanden nog eens bezocht viel het me op hoeveel bomen bezweken zijn aan de hevige windstoten die we op het einde van de winter over ons heen kregen.
Spijtig hé! Maar hoe spijtig ik dat ook vind, da's de natuur. Ik heb veel minder begrip voor de kapwoede die het (groen)beleid in ons land tentoonspreidt.
Ik ben momenteel bevreesd voor het lot van 1 van mijn lievelingsbomen: in mijn straat staat een prachtig dikke oude treurwilg wat verstopt naast parkeerplaatsen aan de kant van de weg. Binnenkort wordt de straat hier heraangelegd en ik hoop heel heel erg dat deze boom en de andere machtig grote bomen naast hem dat overleven... .
Momenteel is het was sresserend wandelen in de bremweide:Er stana nameljk veel eiken in het park en die hebben op d emoment te leiden onder de invasie van de eikenprocessierupsen. Overal staan bomen omwikkeld met waarschuwingslinten tegend eze beestjes.
Maar gelukkig zijn er nog groene plekjes rondom mijn woonplaats. Dus stap ik nu een eindje verder richting Ertbruggebos of fiets ik tot aan Park Groot Schijn. Daar ben ik die linten nog niet tegengekomen.
En nu ben ik alweer op weg naar de volgende lading foto's en blogposts uit de parken in mijn buurt :) .
De wereld is zo mooi, ook om de hoek! Je hebt het weer prachtig in beeld gebracht en mij meegenomen in je fantasie. Het elfenbosje is zo bijzonder.
BeantwoordenVerwijderenDank je!
Verwijderen