Nostalgie: wandelen aan het kasteel van Vorselaar

Ik bracht mijn kinderjaren door in de Kempen, ergens tussen Lier en Herentals. Maar ik kom daar al jaren niet meer, uitgezonderd in Lier zelf waar ik een kluitje schoolvriendinnen heb wonen waar ik regelmatig mee afspreek (en dat is altijd héél plezant!).

Maar sinds kort moet mijn lief geregeld in een winkel zijn in het dorp waar ik naar school ging. En dat bleek een uitstekende aanleiding om hem te overtuigen om de mooie plekjes uit mijn jeugd nog eens te bezoeken. In mijn eentje kost het me namelijk echt te veel moeite om er te geraken: met ht openbaar vervoer ben ik zeer lang onderweg en met de fiets vind ik dat net iets te ver. Maar sinds mijn lief de auto van zijn moeder heeft geërfd, zijn sommige plekken veel makkelijker bereikbaar geworden..

Als mijn lief echt wil wandelen, dan wil hij dat doen op een plek waar het terrein wat omhoog en omlaag gaat. Hij wil het gevoel hebben in het buitenland te zijn. En daarom lukt het maar moeizaam om hem overtuigd te krijgen dat je ook in de buurt van Antwerpen fijn kan wandelen en toffe dingen kan ontdekken. Ik heb al vaak gezegd tegen hem dat ik toffe wandelplekjes ken in de Kempen, zonder succes. Maar vermits we nu toch - weer - in de buurt waren, kreeg ik hem deze keer wel mee naar 2 plekjes waar ik als kind vaak ging wandelen. 1 van de 2 staat vandaag centraal in dit blogartikel: het kasteel van Vorselaar, alias kasteel de Borrekens.

Er is voor mij veel nostalgie verbonden aan deze plek: Toen ik kind was, gingen we daar namelijk geregeld wandelen. 

Maar ook: ik kom uit een familie met veel hobbyfotografen. Mijn ouders fotografeerden ook veel. Mijn vader was geregeld terug te vinden in de kelder waar hij geheimzinnige dingen deed onder een rode lamp met een hoop bakjes met vloeistoffen.( Later heb ik dat zelf ook nog een tijdje gedaan - ik heb het over foto's afdrukken in de donkere kamer). En ik heb tussen mijn oude foto's zeker nog foto's van het kasteel van Vorselaar liggen die hij gemaakt heeft. Ik zou er eens moeten naar zoeken. 

Mijn vader vertelde me ook dat zijn vader, mijn bompa, ook graag fotografeerde. Ik herinner me dat niet want hij is gestorven toen ik nog erg jong was. En wat ik bijzonder vind, is dat volgens mijn vader den bompa ook wel eens foto's maakte van dit kasteel. Dit kasteel fotograferen kan je dus gerust een traditie noemen doorheen de generaties in mijn familie ;) . 

Ik heb zelf overigens lang geleden ook nog analoge foto's gemaakt van dit kasteel.  Het is dan ook erg fotogeniek.

Je kan het makkelijkst naar het kasteel door je auto aan de kerk van Vorselaar te parkeren en van daar uit de grote dreef af te wandelen onder de majestueuze bomen die de dreef omkaderen.
Op het einde van de dreef kom je aan het kasteel waar je helemaal rond kan wandelen.
Wij kwamen deze keer van de andere kant en hebben de dreef gerateerd. En het was een blij weerzien toen ik het kasteel tussen de bomen zag opdoemen. 

Ook mijn lief was aangenaam verrast. Hij had helemaal niet verwacht om zo'n oud kasteel terug te vinden met zo'n interessante geschiedenis. 

Het kasteel is nog bewoond en in goede staat. Je kan het alleen van op afstand bewonderen want de poorten zijn hermetisch gesloten en het kasteel is omringd door een heuse slotgracht.

De brede dreef rond het kasteel stond tijdens onze wandeling nog vol met bloeiende struiken: de paarse bloemen van de rhododendrons en de zeer lekker ruikende bloemen van de kamperfoelie gele Rhododendron (bedankt Else!) gaven een extra mooie toets aan de al mooie omgeving. En het was er heerlijk rustig, er waren maar enkele andere wandelaars.

Wil je er ook eens naartoe? Dan moet je hier zijn.
Meer info over het kasteel lees je hier.

Meer nostalgische blogartikelen via deze tag ...