Wallonië: Wandelen in Celles

Op een lenterige feestdag ergens eind mei nam mijn lief me mee naar een dorpje in Wallonië. Hij had ergens gelezen dat dat het mooiste dorpje van Wallonië zou zijn (maar zegt niet elk dorp dat over zichzelf?) en dat je daar mooi kon wandelen. Mét "bergop" en "ze spreken er frans" dus hij kon al zijn voorwaarden voor een goede wandeling afvinken! Daar wilde hij dus graag naartoe. 

Na dik anderhalf uur rijden arriveerden we in Celles. Dat bleek te bestaan uit niet meer dat een handjevol huizekes, een café, en een heus hotel aan een klein riviertje. Maar het moet gezegd: hoe klein ook: het was inderdaad een mooi dorpje.

En het dorp beschikt dus ook over een uitgestippelde wandeling. 

De wandeling startte al meteen met een flinke klim via een trap langs een kruisweg met een wel zeer moderne uitvoering van de verschillende tussenstops waar een devote mens (wat ik niet ben voor als je je dat zou afvragen) de nodige gebeden kan opzeggen. 

Het wandelpad bleek ons verder vooral te leiden door velden en weilanden. 

Dat bleek niet helemaal te voldoen aan de verwachtingen van mijn lief want die hoopte op wat wildere paden doorheen bossen. Maar eerlijk is eerlijk: we genoten wel erg van de mooi glooiende vergezichten en van het frisse groen en het zonnige geel van de gewassen op de velden. 

De paden waren niet erg avontuurlijk want vooral verharde wegen. We kwamen er veel coureurs tegen. 

Onderweg stopten we even om onze picknick te verorberen en ik deelde hem gewillig met de mierenhoop die achter het bankje van ons picknickplekje lag: Als ik er een kruimel brood in gooide, konden we gefascineerd bestuderen hoe de ijverige mieren de kruimel hun nest in sleurden. 

Ik moest heel de tijd denken aan de avonturen van de jonge Arthur in het boek 'Arthur, koning voor eens en altijd' van Terence H. White, maar dat snappen uiteraard alleen diegenen die dat boek ooit lazen (overigens wél een aanrader. Ik heb het boek zelf ooit onrechtstreeks aangeraden gekregen via mijn vader door Herman De Coninck die het ook met veel plezier gelezen scheen te hebben).

Het waren niet de enige interessante dieren die we onderweg tegenkwamen. Er was ook nog deze "geringelde smalboktor" en de "roodkopvuurkever" (leve obsidentify!), een koppel ezels waaronder een jaloerse (die duwde de andere weg als ik hem streelde) en een weide vol lome koeien ... .

We passeerden ook nog een kasteel en een terras met zicht op datzelfde kasteel. Het kasteel is toegankelijk voor publiek maar wij kozen ervoor om ons te beperken tot het terras en de wandeling.

Op het terras had ik trouwens nog een ontmoeting met nog een ander diertje: een vliegensvlugge muurhagedis!

Op het einde werd de verharde weg een wat lastigere hobbelige oude kasseiweg waarvan we ons afvroegen of dat nog een restant zou zijn van een oude Romeinse weg. Ik herinner me uit mijn kindertijd nog een oude heirweg van de Romeinen in het dorp waar ik woonde. De bekleding van die straat zal wellicht ondertussen al lang vervangen zijn door een wat hedendaagser wegdek . 

We eindigden terug in het mooie dorp alwaar ik een conversatie voerde met een wat verbaasde zwarte kat en alwaar ik me enkele tellen later een beetje geneerde toen ik ontdekte dat er achter een haag vlakbij wat mensen zaten te aperitieven onder begeleiding van mijn 'kattengejank' ter vermaak van het zwart pelsen beestje. 

Ik werd bovendien nog even extra nostalgisch toen ik ergens onder een raam een "rolluizitbank" zag staan, want mijn grootvader had er ook zo eentje. Die werd letterlijk gemaakt van een oud rolluik. 

Na een afsluitend terrasje waar ik het plaatselijk mussenbestand zag genieten van een aperitiefhapje, reden we weer huiswaarts. 

Wil je er ook eens naartoe? De start van de wandeling ligt hier. Wij deden de wandeling op 26 mei.