Nice: het Nietzschepad in Eze

De filosoof Nietzsche verbleef geregeld in Eze en hij schijnt graag de afstand tussen het station van Eze Sur Mer en het bergdorp Eze te voet afgelegd te hebben. Het wandelpad dat hij daarvoor gebruikte heeft dan ook zijn naam gekregen.

Eigenlijk waren we in eerste instantie niet echt van plan om dat pad af te wandelen. Er rijdt namelijk ook een bus tussen Eze station en Eze dorp.

Maar in de heenreis hadden we die bus genomen en dat was mijn lief niet zo goed bevallen: hij werd wagenziek van de combinatie van de kronkelende asfaltweggetjes en de bruute buschauffeur. Hij had echt geen zin om dat weer te ondergaan.

We vonden bovendien de omgeving mooi en de ingang van het pad net onder het dorp wenkte ons verleidelijk om eens te komen kijken.

Dus stapten we toch het pad op en wandelden zo terug naar het station.

De info die wij over dit pad hadden gelezen, sprak over een tocht van een dikke 3 kwartier - toch afdalend. Maar wij deden daar zeker dubbel zo lang over.

Nietzsche's pad bleek een brokkelig parcours vol stenen, keien en trapjes en vergde veel concentratie om geen misstap te doen en valpartijen te vermijden. En er leek geen einde aan te komen. 

Niet dat het geen toffe wandeling was hoor: het was best spannend om zo naar beneden te gaan en de omgeving was mooi. 

Af en toe hadden we een mooi zicht op de zee voor ons, en ergens onderweg stapten we zelfs even het pad af omdat we het geklater hoorden van een waterval.

Die waterval bleek een klein watervalletje te zijn die langs een mosbegroeide rotswand naar beneden klaterde met er vlak naast een rots in de vorm van een versteende trollenhoofd.

De plek waar het water omlaag kletterde was omringd door schaduwbrengende bomen en eigenlijk was dat een zeer schoon en magisch plekje waar ik best een paar uur had kunnen blijven dagdromen ware het niet dat we een trein te halen hadden.

We kwamen ook een restant van een gebouw tegen wat me flink aan het fantaseren zette over wie er daar ooit had gewoond en waarom daar een einde aan gekomen was.

Toen we bijna beneden waren, veranderde het brokkelige stoffige keienpad in een asfaltwegeltje dat tussenhoge muren de laatste meters aflegde richting station.

2 opgeluchte mensen staken vervolgens de straat over richting perron voor de trein richting Nice. Opgelucht omdat de wandeling voorbij was want het werd na een tijd toch wel zwaar: ik ben geen doorwinterde wandelaar (hiker moet ik zeggen tegenwoordig geloof ik) en ook al was het bergaf, de staat van het pad maakte van de afdaling ook een behoorlijke klus. Ik merkte dat ik stilletjesaan moeite kreeg om geconcentreerd te blijven en hier en daar begon uit te schuiven of mijn voeten verleerd neerzette. Goed dus dat we weer beneden waren en ons konden neerploffen in de treinzetels.

We waren beiden content dat we besloten hadden om de wandeling toch te doen. Ze was uitdagend, spannend en mooi. En ik had bij het aankomen het voldane gevoel dat je kan hebben als je iets lastigs moet doen.  In de omgekeerde richting - bergop - zou ik er absoluut niet aan beginnen.

Wil het het ook eens doen? In het dorp staan genoeg wegwijzers naar de start van de wandeling. Doe zeker goede schoenen aan met een stevige grip, want dat heb je echt nodig op dit pad!

Meer blogartikelen over Nice.