maandag 25 oktober 2021

Nice: aan de azuurblauwe zee - deel II

Mijn blogartikel over de kust in Nice werd wat lang om nog aangenaam leesbaar te zijn. Dus knipte ik het artikel in 2. Dit is het 2de deel waarin ik vertel over mezelf als broekschijter en over het haventje.

Mijmeren

Vanop de bankjes onder de pergola's hadden we een mooi zicht op de azuurblauwe golven van de zee, op het licht dat door het wolkendek brak, op ruziënde , rustende of helaas afvalpikkende zeevogels en op het wel en wee van de strandgebruikers.

Geen wonder dat we na een dag vol nieuwe indrukken en mooie ontdekkingen graag effe neerzakten op zo'n bankje.

Af en toe werd de rust effe doorbroken door een overvliegend vliegtuig dat ik dan vervolgens op de foto probeerde te krijgen .

Sommige delen van het strand in Nice zijn voorbehouden voor klanten van de aanpalende hotels. Maar het grootste stuk van het strand is vrij toegankelijk voor iedereen. Honden en sigaretten zijn uitdrukkelijk verboden op het strand.

Wij bezochten Nice begin oktober en dan is het hoogseizoen voor het toerisme natuurlijk al voorbij. Ik vermoed dat de stranden in de hoogzomer een pak voller staan met terrassen en ligstoelen en het er dan soms echt zoeken is naar een vrij plekje. Ik geloof niet dat ik er dan graag zou tussenhangen eerlijk gezegd....

Rotsen en broekschijter

Mijn lief - ere wie ere toekomt - had op voorhand goed uitgezocht wat er allemaal te doen was in Nice en had ontdekt dat er iets buiten het drukke centrum een wandelpad loopt over de rotsen naast de zee.

En die wandeling wou hij erg graag doen.

De kustlijn in Nice is niet helemaal begrensd door een keienstrand waar je je handdoekje kan neervlijen om vervolgens het verkoelende water in te duiken.

Er zijn ook plekken zonder strand waar het zeewater kolkend tegen de kalkrotsen slaat die al naargelang de plek hoog of minder hoog naast de waterrand opstijgen.

Ik keek om verschillende redenen met gemengde gevelens uit naar deze wandeling: Ik vermoedde dat het wandelpad me zou trakteren op verbijsterend mooie uitzichten.

Maar ik vreesde ook - zeker nadat mijn been wat last had van mijn poging tot pootje baden - fysiek wat zware stukken en stukken waar mijn paniekstoornis me zou komen ambeteren.

Maar ik besloot gewoon door te zetten want ik hoopte die angstaanjagende stukken met wat extra moed gauw voorbij te kunnen lopen en mijn lijf zou dat extra beetje inspanning wellicht wel aankunnen.

Mispoes dus.

We wandelden een trapje af en vervolgden onze weg via een stenen pad met leuning. Toen kwamen we op een smal stenen pad zonder leuning met aan de éne kant een eind onder me de bruisende zee en aan de andere kant een rotswand naar boven.

Er was geen enkele andere weg mogelijk dan vooruit of achteruit.

Toen ik aan deze wandeling begon was ik niet bang. Maar toen ik plots aan dit stuk kwam sloeg de paniek toe.

Ik besloot gewoon naar de weg voor mijn voeten te kijken, mijn angst te negeren en zo snel mogelijk dat stuk voorbij te lopen in de verwachting dat wat verderop het pad weer minder angstaanjagend zou zijn.

Maar wat verderop zag ik de weg omhoog gaan via een trapje zonder leuning ... Het werd nog erger dus ... .

Ik besefte dat dit wandelpad geen paadje was met hier en daar een eng stuk, maar dat heel dit wandelpad op deze manier zou verderlopen.

Ik besloot om terug te draaien... .

Dat deed ik niet graag want ik voelde me beschaamd en flauw en vond dat ik mijn lief in de steek liet. Maar ik besefte ook dat ik naar mijn lichaam moest luisteren, en dat er niks mis is om toe te geven dat ik ik iets niet kon.

Ik sprak met mijn lief af om die dag elk onze gang te gaan en repte me met een klein hartje terug naar de veilige grond boven me.

De eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat ik me de rest van de dag wat minder goed in mijn vel voelde. De schaamte, het gevoel te falen, mijn lief in de steek te laten en het besef dat mijn angst me een potentieel mooie ervaring ontnam, bleef nazinderen.

Toch heb ik ook die dag mooie momenten gehad en toffe plekjes ontdekt in de oude stad. En mijn lief bevestigde achteraf mijn vermoeden dat het een voor mij moeilijk pad was gebleven. Hij had er zelf gelukkig wel van genoten .

Port Lympia

Elke zich respecterende kustplaats heeft natuurlijk ook minstens 1 haven(tje).

In Nice is dat een rechthoekige haven waar vissersbootjes, zeilbootjes, en jachten (en hier en daar wat mij betreft zelfs onfatsoenlijk grote jachten, kijk maar eens op de foto hieronder) een ligplaats vinden.

Het was in dat haventje dat me voor het eerst opviel hoe helder en blauw het water van de Middellandse zee in die regio is, zelfs op een bewolkte dag.

Het haventje is omringd door statige in warme kleuren geverfde huizen die vaak restaurants en café's herbergen op de gelijkvloers.

We dronken op 1 ven de terrasjes een heerlijke tas koffie met een croissantje erbij en keken onze ogen uit.

Het is niet moeilijk om het haventje te bereiken want er stop vlakbij - nog net niet in het water, zo dichtbij - een tram die ook de stad doorkruist.

Ergens in het haventje vertrekt er ook een pier richting een vuurtoren. Die vuurtoren hebben we vanop verschillende plekken gezien, maar we hebben niet de moeite gedaan om de pier helemaal af te wandelen tot vlakbij. Er waren geoeg andere dingen die we wilden doen in deze stad.