Watou kunstenfestival editie 2021

Tja, wat moet ik vertellen over deze editie van het kunstenfestival in Watou...
Dat het fijn was om nog eens op stap te zijn met vrienden Nick en Tonia na ons zolang aan allerlei sociale beperkingen te hebben moeten houden bijvoorbeeld. 
Maar toch ook dat ik het een teleurstellende editie vond en ik denk dat ik bij uitbreiding ook namens mijn gezelschap mag spreken als ik dat zeg. 

Ik was niet helemaal verrast, want ik had op voorhand her en der al niet zo'n lovende recensies gelezen van mensen die al waren gaan kijken. 

Maar ik besloot me daar niet te laten door tegenhouden en te trachten met open blik het festival tegemoet te gaan. Echter,  hoe hard ik ook probeerde enthousiast te zijn,  ik kon niet anders dat mijn voorgangers met hun negatieve reacties gelijk geven.

Deze 40ste editie van het festival werd voor het eerst georganiseerd door de stad Poperingen ipv door de mensen die dat vroeger deden. De moesten er mee ophouden omdat ze niet meer konden rekenen op de broodnodige subsidies van de Vlaamse overheid. Dat is ook te merken aan de ticketprijs die flink de hoogte in ging. 20 euro is behoorlijk prijzig voor een bezoek aan een tentoonstelling. 

De tentoonstelling is verspreid over verschillende locaties met dit jaar als zwaartepunt het kasteel de Lovie in Poperingen. Dat blijkt een verkommerd neoclassisicistisch kasteel te zijn, gelegen in een park. 

In het kasteel waren nog veel elementen van de vergane grandeur te zien die het ooit bezat en daar genoot ik minstens zoveel van dan van de tentoongestelde werken. Die trappen! Die zuilen! Die vloeren! En vooral die deuren! 

In Watou zelf waren er minder locaties dan anders opgenomen in het traject. 

Het kunstenfestival is altijd al een combinatie geweest van beeldende kunst en poëzie, maar ik negeerde de poëzie eigenlijk altijd wat. 

Ik ben geen grote poëzieliefhebber en lees liever onderuitgezakt in mijn zetel of in mijn bad en niet van een blad op een pupiter tijdens een rondgang door een tentoonstelling. 

Helaas voor mij en wellicht 'hoera" voor de poëzieliefhebber werden dit jaar vele locaties volledig ingepalmd door pupitertjes vol uitgetikte gedichten. Ik heb de indruk dat dit jaar de poëzie een groter deel uitmaakte van het festival dan gewoonlijk en daar had ik persoonlijk niet zoveel aan.

1 van de andere werken konden we niet bezoeken. Dat stond namelijk aan de rand van een akker achter het kerkhof in Watou, maar er lag schrikdraad met elektriciteit over het pad naar het werk in kwestie en dat was voor de blindengeleidehond in ons gezelschap echt gevaarlijk.

Gelukkig zagen we het net op tijd liggen want het viel niet zo hard op. Want een confrontatie tussen de hond en de draad had ertoe kunnen leiden dat de hond in kwestie niet meer geschikt zou kunnen zijn voor het werk waar hij voor getraind is. En vermits vriendin Tonia de hulp van deze hond nodig heeft, had dat zeer erg geweest. Nergens was aangegeven dat die draad er lag. We ontdekten het omdat we het knetterend geluid herkenden van de elektriciteit in de draad. 

Het was ook af en toe wat zoeken waar de werken stonden door de niet erg duidelijke plannetjes en de gebrekkige aanwijzingen op het terrein zelf. 

geen kunstwerk, gewoon een schoon witgeverfd raam :)

We hadden gelukkig een droge dag uitgekozen en dwaalden van werk tot werk. Hier en daar zat er een pareltje tussen de tentoongestelde werken, maar de teleurstelling in wat we zagen nam toch de overhand. 

Dat wil overigens niet zeggen dat we geen fijne dag hadden. In goed gezelschap eensgezind teleurgesteld zijn blijkt ook best gezellig heb ik vastgesteld :) . 

Wil je er ook eens naartoe? Dan zal je moeten wachten op de volgende editie want het kunstenfestival is al afgelopen. Hou gewoon deze website in't oog voor meer info over de volgende editie. 

Meer kunst via deze tag ...