Geklets: over het vermaledijde jaar 2020 en het jaaruiteinde. En ook nog wat toffe links.

Als de jaarovergang ten huize Mie iets vertelt over wat we komend jaar kunnen verwachten, dan staan we er op zijn minst beter voor dan vorig jaar.

Vorig jaar lag ik de eerste dagen van het nieuwe jaar in een Parijs bed, met af en toe een spurtje naar de wc-pot waarin mijn maaginhoud die er al lang niet meer was maar bleef verdwijnen. Ik belde op de eerste dag van het jaar een Franse dokter die me na een ongeruste nacht geruststelde dat het 'maar' een buikgriep was maar wel een erg stevige. En vervolgens heb ik de nasleep daarvan nog weken gevoeld met keer op keer een zware verkoudheid er boven op. Ik ben in jaren niet zo ziek geweest. Maar ik dacht toen: voila, dan hebben we dat al gehad, het ergste is achter de rug. De rest van het nieuwe jaar kan alleen maar beter gaan.

Ahum.

Tja, niet dus. Al moet ik heel eerlijk zijn dat ik als ik alleen aan mezelf denk niet alles aan dit coronajaar zo erg vond. Zeker de eerste lockdown vond ik verrassend rustgevend. Thuiswerken bleek in mijn geval veel productiever dan op den bureau en zeker veel minder stresserend. Het wegvallen van allerlei sociale verplichtingen en de drang om vanalles te moeten gaan doen bracht een rust in mijn leven waar ik zeer blij van werd. De stilte in de straten, de veel talrijkere bezoekjes aan de natuur, het zicht op mijn voortuintje vol bloemetjes en vogeltjes, de samenhorigheid van samen in hetzelfde schuitje te zitten en het samen aan te pakken die in het begin van de crisis nog even heerste, de in eerste instantie doeltreffendheid van het beleid, de creative uitspattingen van mensen die vast zaten in hun huizen, de zorg voor elkander, ... . Ik heb in die eerste weken dingen zien gebeuren die ik zeer mooi vond. Het bewees voor mij dat we veel kunnen als we dat willen. Ik maakte me de bedenking dat ik graag dezelfde houding zou willen zien als het gaat over de opvang van vluchtelingen, de aanpak van de klimaatopwarming, het uitroeien van armoede ... .

Helaas is de sfeer serieus gedraaid. En ik vrees dat dat alleen maar erger gaat worden. Met als absoluut dieptepunt de manier waarop sommigen de experten die al maanden slaap en persoonlijk leven laten om ons er door te leiden overladen met verwensingen, bedreigingen en rechtszaken. En vol verbazing heb ik gekeken naar de alsmaar grotesker wordende complottheorieën die - nog verbazender - gretig "believers" vinden.

Het wordt wat moeilijker om doorheen deze excessen te blijven zien dat de meeste mensen nog altijd goed bezig zijn en we samen hard werken aan het terugdringen van dat virus. Maar dat is en blijft toch nog altijd de overheersende houding, gelukkig maar.

De keerzijde van het coronaverhaal (De negatieve kant die er voor vele mensen al vanaf het begin was - ik besef dat ik door mijn leefomstandigheden bij de gelukkigen hoor in deze periode)  heb ik in de maand november leren kennen. Mijn moeder belandde toen door een brand bij haar benedenburen in het ziekenhuis en er volgde een maand die in alles het tegengestelde was dan de maanden er voor. Ik wil er niet teveel woorden meer aan vuil maken. Ik heb er al uitgebreid genoeg over verteld in vorige blogposts. En het is gelukkig voorbij. Mama is al een paar weken terug thuis en alles lijkt goed te gaan. 

Dan de eindejaarsperiode: Ik neem altijd 2 weken verlof in de kerstperiode. De voorbije jaren verbleef ik dan steeds een paar dagen in Parijs. Dit jaar kon dat natuurlijk niet.

In de plaats daarvan kocht ik voor mezelf een grote doos met waterverf, bekeek ik eindelijk eens een paar van de inspirerende online lessen van Alisa Burke (tip: heb je ook goesting om eens zo'n klas uit te proberen? Ze doet regelmatig acties waarbij haar klassen aan flinke korting te koop zijn. @nosponsor trouwens ... ) en toog ik enthousiast aan het tekenen. Ik keek naar "watercolor washes", "watercolor mandala's", "mandala magic" en "flower power" en ben daardoor in de mandala's gedoken. 

En ik bestelde nog een lading Ghanese kralen omdat ik die zo wonderschoon vind en trok een paar dagen van mijn vakantie uit om wat nieuwe oorbellen te maken voor tutorials op mijn blog. 

Mijn lief kwam een paar dagen logeren en we dompelden ons onder in de wereld van de Vikingen op Netflix.

En ik kreeg onverwachts nog een logé (gelukkig niet samen want dat kan mijn appartement niet aan) toen op kerstavond mijn moeder kwam eten en ze niet meer terug thuis geraakte omdat de Lijn staakte en de tramlijn in mijn straat helemaal geschrapt werd. Na de moeilijke maand november waarin ik op een bepaalde moment vreesde mijn moeder nooit meer te zien, was haar bezoekje met kerstavond toch wel de mooiste manier waarop ik het jaar kon eindigen. 

En oudjaar bracht ik door in gezelschap van mezelf en dat was exact waar ik op die moment zin in had. Wat me ineens terugbrengt naar het begin van mijn blogpost: vorig jaar startte ik mijn jaar goed ziek in mijn bed en werd het een bijzonder moeilijk jaar voor de mensheid. Dit jaar had ik een ontspannende overgang met wat online geklets met familie en vrienden, een lach bij het zien van de eindejaarsconferentie van Kamal Kharmach, en wat zenmomentjes met potlood en penseel. Ik weet alvast zeker: 2021 wordt goed!

Linkjes:

• Moest ik aan goede voornemens doen, dan zou zeker op mijn lijstje staan om te werken aan een positiever beeld over mijn eigen lichaam. Ik volg op instagram 2 accounts die me - een beetje tot mijn eigen verbazing - daar wat toe inspireren. De eerste is het account van Danae Mercer. Wat zij vertelt en steeds opnieuw blijft vertellen in haar posts is niets nieuws. Ze toont haar lichaam zoals het écht is, ontmaskert de truukjes die zorgen voor perfecte foto's, en herhaalt keer op keer dat je ok bent zoals je bent. Maar door er telkens opnieuw naar te kijken merk ik dat haar boodschap toch indringender doordringt. Heerlijke dame, die Danae.
• De tweede is het account van hyperkinetische Anna O'Brien. De eerlijkheid gebiedt me te waarschuwen voor de grote hoeveelheid gesponsorde posts op haar account, maar ik leer veel van de manier waarop ze vol zelfvertrouwen, ongegeneerd en met veel liefde haar grote lijf vertroetelt, inpakt en in de aandacht zet. 
• Kippen! Dat is de reden waarom het instagramaccount van zilverblauw hier een plekje krijgt. Op de account van Anke is veel moois te zien. Maar ik geniet toch het meest van de zowat dagelijks verschijnende filmpjes in haar stories van kippetjes die met bijpassend vrolijk muziekje lustig een blikje mais leegpikken. Instant happiness verzekerd na het bekijken van zo'n filmpje! 
• Deze opinie van Bieke Purnelle legt voor mij de vinger op een zere wonde. Want racisten kiezen er zelf voor om racist te zijn. Zij moeten daar niet om gepamperd worden. Zij kwetsen mensen en brengen de samenleving schade toe. En daar mogen ze op aangesproken worden.
• RIP Jacky Morel. De acteur die mijn favoriete 'de collega's"-personage speelde is overleden. Mensen die de collega's nog nooit gezien hebben, kunnen dat alsnog inhalen via de website van VRTNU. Deze reeks blijft goed, ook nu nog.