Geklets: over hoe een best aangename maand een moeilijk einde kreeg en wat kijktips

Ik wilde eigenlijk vorige week al een nieuwe aflevering vol geklets schrijven want ik had genoeg materiaal. Maar toen kreeg ik een akelig telefoontje en besloot ik dat uit te stellen. We zijn nu een week verder en het gaat gelukkig terug de goede richting uit. Maar het zijn moeilijke dagen voor mij en mijn familie. 

Vorige week kreeg ik een telefoontje van mijn broer. Hij vertelde me dat mijn mama in het ziekenhuis lag. Er was een brand geweest in het appartement onder haar en ze had veel rook ingeademd. Ze was naar het ziekenhuis gebracht en daar was ze in een kunstmatige coma gebracht zodat ze haar longen beter konden behandelen.

We mochten (en mogen nog altijd) niet op bezoek omwille van de huidige toestand rond corona. 

Daar wil ik overigens niet over zagen. Ik vind dat érg lastig, maar ik vind dat ook een terechte maatregel. Het is voor mijn mama en alle andere patiënten veel veiliger dat er geen mensen binnen kunnen komen die de kans op besmetting met covid kunnen verhogen. Met de problemen met haar longen nu, is een covidbesmetting iets wat ze er écht niet bij kan hebben. 

Maar het is wél hard. Veel moeilijker ook om in te schatten hoe het echt met haar gaat. 

Er volgden een paar bange dagen afwachten tot ze wakker werd. 2 keer per dag belde mijn broer naar het ziekenhuis voor een stand van zaken en hij belde die info vervolgens weer door. Vanuit het ziekenhuis kwam gelukkig steeds geruststellende info: haar medische toestand evolueerde goed. 

Na een paar dagen was ze weer wakker en nog wat later konden we ze zelf bellen. Ze klink nog erg suf en verstrooid, maar het was uiteraard erg fijn om ze te horen.

Blijkbaar heeft ze niet lang in haar appartement vastgezeten tijdens de brand. Er zat maar heel weinig tijd tussen de moment dat ze ontdekte dat er brand was en de moment dat de brandweer aan haar raam stond om ze buiten te halen.  En dat is een hele opluchting. Het lijkt me namelijk behoorlijk traumatiserend om vast te zitten in een appartement waar je niet uit kan terwijl het een verdiep lager brandt. 

Ik stel mezelf nu wel wat vragen over de veiligheid in het appartementsgebouw waar ze woont. Ze woont op de 4de - zijnde de hoogste verdieping - van een sociale woningblok. Ze kan haar appartement enkel verlaten via de deur naar de gang. Maar daar kon ze niet naartoe want die hing vol rook. Er is geen andere uitgang, ook geen brandtrap. In de gemeenschappelijke gang hangt wel een ladder tegen de muur die gebruikt kan worden tijdens brand om naar het dak te klimmen door een dakraam. Maar die ladder hangt vast met een hangslot om te vermijden dat ze gestolen wordt.... .  Ik ken niet veel van regels rond brandveiligheid. Maar er lijkt me toch iets niet te kloppen als ze daar niet weg kan... 

De broers en ik zijn onmiddellijk in gang geschoten om een aantal dingen te regelen en uit te zoeken. Maar dat was/is niet simpel. Mama is nogal chaotisch en verstrooid en we vinden niet  alle info die nodig is.  Mijn moeder staat erg op haar zelfstandigheid en op haar rol tov ons: wij zijn de kinderen en zij de moeder en we mogen die rol niet omdraaien. We mogen ons dus ook niet "moeien". Maar het is duidelijk dat we na dit alles over een aantal dingen met haar wat afspraken moeten maken .

Blijft ook nog onduidelijk hoe het verder moet na het ziekenhuis. Ze kan niet gewoon naar huis want er ligt overal een laagje roet dat best professioneel opgekuist wordt. En de vraag is of ze wel naar huis wil.

Of kan. Want  sinds ze uit coma is, is ze erg suf en verward. Geen idee of dat weg gaat trekken of niet. Zoals ze nu is, kan ze zeker niet alleen wonen. 

Ik merkte dat ik de eerste dagen een beetje platgeslagen in de zetel bleef hangen en tot niet veel meer in staat was. De wetenschap dat we letterlijk niks konden doen buiten wachten, legde me helemaal stil.  Maar dat is ondertussen terug een pak beter.

Maar emotioneel heb ik het sinds ik weet dat ze weer wakker is een pak moeilijker. De stress heeft me in zijn greep, en dan word ik misselijk en depri wakker. Ik heb een halve dag nodig om wat op mijn plooi te komen. Ik probeer zo goed als mogelijk voor mezelf te zorgen en laat het verder gewoon maar gebeuren. Dat soort van reactie op stress ken ik ondertussen goed genoeg: Tijdens perioden dat ik het om de 1 of andere reden moeilijker heb, zijn de ochtenden altijd het lastigste. En ik besef dat het normaal is dat dat soort van gebeurtenissen een effect hebben. Ik probeer dat te accepteren en mezelf gerust te stellen met de wetenschap dat er een moment komt dat het weer betert. 

En het alleen thuis zitten zonder veel vorm van afleiding door contacten met andere mensen maakt dat ik alle ruimte heb om te tobben en dat helpt natuurlijk ook niet. Gelukkig zijn er nog de Amerikaanse verkiezingen om mijn aandacht wat af te leiden :D .

Bon, het blijven hier nog wat spannende en emotioneel stresserende dagen, maar het evolueert naar de goede richting en samen met mijn broers kunnen we dit wel aan. En we blijven duimen voor een volledig herstel van mijn mama!

En dan nu wat kijktips:

• Ik ben zeker niet de eerste die deze tip geeft, maar als je netflix hebt moét je écht eens naar my octopuss teacher kijken.  Inktvissen zijn gewoon superinteressante toffe beesten! Ik kan ze niet meer zien zonder terug te denken aan die keer dat ik in Heraklion een visser een levende inktvis keer op keer op keer tegen de grond zag slaan om de inkt er uit te krijgen. Ik was echt in shock toen ik dat zag en nu nog meer.  Ik denk niet dat ik na het zien van deze film nog inktvis zal eten....
• Kijk ook zeker naar A life on our planet van David Attenborough. In deze film vertelt hij over de  verschillen tussen wat hij op onze mooie aardbol zag toen hij jong was en de staat van onze planeet nu. Hij eindigt met een aantal zeer noodzakelijke en volgens mij zeer efficiënte aanbevelingen om het tij te doen keren. 
• Tot mijn verbazing heb ik tot op het einde op het tipje van mijn stoel zeer geconcentreerd zitten kijken naar een serie over een schaakster. En ik kan niet schaken! A queen's Gambit is de beste serie die ik de voorbije maanden heb gezien! Mooi vormgegeven, goede acteurs en een mooi verhaal. 
• En ja, ook ik keek naar Emily in Paris. Ik was al gewaarschuwd voor het onnozel verhaal en werd bij momenten zeer ambetant over de boertige stompzinnige stereotiepe manier waarop de Fransen in de serie worden neergezet. Naar't schijnt is dat humor maar ik vind dat soort van humor nogal platvloers en niet grappig. Maar ik heb het uitgekeken voor Parijs. Ik vind het plezant om heel de tijd in mezelf te kunnen zeggen 'ha! Da's daar en daar ben ik geweest!' . 
• Om dezelfde reden keek ik ook naar Family Bussiness. Ook deze serie speelt zich in Parijs af. Ze is inhoudelijk een pak beter dan "Emily in Paris", maar niet zo goed als "a queen's Gambit". 
• Paris Jackson bracht dit nummer uit. Ik ben er nog niet uit of ik het écht goed vind en ben benieuwd naar haar andere nummers die kortelings uitgebracht zullen worden. Maar het blijkt alvast een oorwurm te zijn bij mij. 

• Ik vraag graag jullie handtekening voor deze petitie die Romina opzette. 
• De docuserie 'de onfatsoenlijken' op VRT lijkt me zeer relevant.... 
• Ik maakte deze plaattaart nu 2 keer en vind ze zeer lekker.

Zo. Hou het veilig allemaal hé!

Meer geklets via deze tag ...