Kreta: Geitenwandeling

Mijn lief had ergens gelezen over een wandeling in de natuur niet ver van Heraklion, in een omgeving waar geitjes zouden zitten, en die zou uitkomen aan een kerkje. 

En die wandeling belandde al snel op ons te doenlijstje. 

We namen de bus in Heraklion en niet veel later stonden we in the middle of nowhere aan het begin van een wandeling die wat mij betreft het tofste was wat we deden tijdens ons tripje naar Kreta.

Kreta zit vol katten en daar ben ik als kattenmens natuurlijk erg blij mee. Helaas waren de meeste katten die ik tegenkwam in de stad niet erg scheutig op geflikflooi en geaai van mijn kant. 

Maar aan het begin van onze wandeling, net uitgestapt uit de bus,  kwam ik een rosse kater tegen die wél zin had in wat aandacht. 

Ik zette me op mijn hukken om lekker wat te knuffelen en binnen een paar tellen was ik omringd door een stuk of 5 katten die allemaal wel zin hadden in een kopje of aaitje. Mijn dag kon al niet meer stuk! 

De dierenpret was daarmee goed in gang gezet en werd vervolgens verdergezet iets verderop aan een klein riviertje waar een keure aan gepluimde waterliefhebbers gevoederd werden door een klein meisje en haar opa. 

Nog wat verder kwamen we in een straatje dat daar wat verloren lag te wezen zo zonder andere straatjes in de buurt een wat argwanend kijkende hond tegen die zorgvuldig balancerend op de rand van een bloempot probeerde uit te vissen wat we kwamen doen.

Toen werd het effe wat minder plezant. 

We moesten een grote baan op alvorens aan het geplande wandelpad te komen. 

Er was weliswaar weinig verkeer maar het was een warme winderige dag. 

Terwijl we verder strompelden op een hete asfaltweg naar een plek waar ik me nog niks bij kon voorstellen en die in de verste verte nog niet in zicht was, vroeg ik mezelf op den duur af of ik er niet beter de brui aan zou geven en terug zou keren naar mijn nieuwe poezenvrienden. 

We passeerden weiden vol kamillebloempjes en olijfbomen en her en daar een wijngaard. 

Af en toe zagen we mensen die kamille aan het plukken waren of iets onbestemd deden met de olijfbomen, en we stapten verder de kronkelende weg op in de hoop het paadje te vinden dat ons door een hoop natuurschoon richting een klein kerkje zou brengen. 

En ja hoor! We vonden een stoffig zijwegeltje dat ons weg zou leiden van de grote weg, recht de volle natuur in. 

Achter de kromming van een bocht botsten we al vrij snel op een familie geiten die in een opgedroogde bedding van een riviertje lekkers zochten.

Ik kon mijn geluk niet op met de ontmoeting met dit stelletje gesikte grazers, maar dit bleek nog maar het begin.

Onze tocht verder het paadje op werd begeleid door het vrolijk getinkel van bellen van al de berggeiten die rondom ons halsbrekende toeren uithaalden op rotsen om aan lekkers te kunnen.

Het éne na het andere groepje geiten bleek een rustplekje te zoeken onder de bescherming van de bladeren van prachtige oude bomen die her en der in het landschap stonden, of trok in lange rijen de rotsen door op zoek naar weer een lekkernij.

Ze waren was niet altijd even zichtbaar want de geiten gingen door hun kleuren helemaal op in het landschap. 

Je moest soms goed kijken en je oren volgen om ze te zien zitten.

Ook op de foto's zie je dat het soms moeilijk is om de dieren te lokaliseren.

We wandelden steeds verder de stoffige weg op tussen de rotsen en bereikten uiteindelijk het  kleine kerkje. 

Daar liep de weg dood en was de rivierbedding die droog stond afgesloten met oude draad en hekken. 

Maar dat was niet erg: we bevonden ons in het midden van de natuur, in een vallei met rondom ons rotsen met hier en daar een grot, prachtige oude knoestige bomen en het vrolijk getinkel van de onverstoorbare geiten die ons totaal negeerden.

Het kerkje bleek open te zijn en dus wierpen we een blik binnen.

 

We bleven er wat rondhangen, volop genietend van een rust die wij als stadsbewoners zelden kunnen ervaren.

Met deze wandeling bezochten we slechts een klein stukje van het natuurpark waar we ons bevonden.

De wandeling die wij kozen was kort en liep dood.

Maar voor de sportievere medemensen onder ons zijn er ook nog andere wegeltjes in dit natuurpark waar langer gewandeld kan worden.

Er is een kloof maar die was van onze kant niet toegankelijk. 

En hier en daar zijn er ook grotten in de bergwanden rondom die op sommige plekken te bezichtigen zijn. 

Ben je daar eens in de buurt en wil je ook graag omringd door geiten genieten van de rust en woeste schoonheid van rotsige natuur? 

Dan moet je hier zijn. Onze wandeling vertrok aan de 'blue lagoon supermarket' (waar we als enige bezoekers een lekkere pizza aten) tot aan dit kerkje  en weer terug via het meertje van Almiros.

Meer blogposts over Kreta hier of via deze tag...

Meer beestjes via deze tag ...