tulpengekte

Als ik uit mijn bed gesprongen gekropen ben, dan piep ik verwachtingsvol door de gordijnen om te kijken wie er deze keer weer is bijgekomen in mijn voortuintje. 

Want de laatste weken is er een kleurrijk feest aan de gang in het weelderig vers ontloken lentegroen voor mijn raam.

Ik woon in een straat met voortuintjes. 

De meesten zijn ofwel begroeid met gemillimeterde gazonnetjes en ondertussen ter ziele gegane want opgevreten buxussen met hier en daar een schaars bloemkopje. 

Of ze zijn met beton begoten, vol keitjes gestort of met nepgras bedekt. 

Maar bij mij dus niet.

Elke millimeter is begroeid met weer wat anders. 

Ik wil dat mijn voortuin een paradijs is voor wriemelde insecten (behalve slakken dan, die mogen naar het park aan de overkant), zoemende bijtjes en andere stuifmeelsmullers, speels fladderende vlinders en kissebissende vogeltjes. 

Bovendien wil ik er af en toe iets lekkers uithalen. 

En het moet ook nog schoon en spannend zijn om naar te kijken. 

En dat lukt aardig!

De laatste jaren heb ik er een gewoonte van gemaakt om in de herfst een lading bloembollen te bestellen. 

Die steek ik dan kwistig kriskras doorheen mijn tuintje de grond in, meestal in kleine groepjes van hetzelfde bij mekaar, om vervolgens te vergeten wat ik nu weer waar had gezet.

En na de lange kleurloze dorre winter verschijnen dan die vergeten bollen 1 voor 1 eerst met een topje boven de grond om vervolgens na een groeispurt uit te barsten in kleurrijke bloemen. 

En daarom piep ik in de lente dus verwachtingsvol door de gordijn na het ontwaken. 

Een buurman die me in mijn tuintje bezig zag, kwam even een praatje slaan en ik vertelde hem enthousiast wat er waar allemaal was bovengekomen, wat er nog zou komen en hoe ik daar van genoot. 

Hij keek me wat meewarig aan, leek te denken dat ik goed zot was om al die moeite te doen voor een paar weken bloemen en zei me  'wel zonde dat ze zo rap uitgebloemd zijn hé madame'. 

Ik vond zijn reactie stiekem een beetje grappig en dacht in mijn eigen 'maar er is hier niemand in de straat die zo geniet van zijn tuintje dan ik'.

Ik zet verschillende soorten bollen, maar vandaag wil ik de tulpen in mijn tuintje eens showen. 

Ik plant ze in de herfst en vergeet ze dan weer. 

Als ze in de lente uitgebloeid zijn, knip ik de dode bloem af en laat ik het blad staat. 

Zo kunnen ze nieuwe energie verzamelen om volgend jaar opnieuw te schitteren als hun tijd weer gekomen is. 

Bij sommige bollen gebeurt dat effectief. 

Maar anderen verdwijnen helaas voorgoed. 

Daarom zet ik er elk jaar toch weer wat nieuwe bij zodat ik er zeker genoeg heb om mezelf in de lente weer te trakteren op een feestje van kleur.

Voor de geïnteresseerden: ik bestel de bollen bij Vreeken's zaden (en betaal daar gewoon de volle pot voor.  Ik schrijf nooit gesponsorde blogposts namelijk ;) ). 

edito: en ik ga dat nooit meer doen, bij Vreeken's zaden bestellen. Mijn laatste bestelling dateert van 28 februari, ze is pas op 9 mei gearriveerd en van de 12 bestelde dahlia's zijn er maar 4 geleverd. De rest bleek niet meer verkrijgbaar. Daardoor waren voor mij de verzendkosten wel heel duur geworden.

Dit stelde ik vast in de factuur en in de doos, ik kreeg er geen uitleg voor en geen excuses. Volgend jaar bestel ik elders ... .