De museumpas die ik kreeg van mijn mama moet renderen hé!
Dus bezocht ik nog eens het Red Star Line Museum.
In mijn herinnering lijkt het nog niet zo lang geleden dat ik de gebouwen waar het museum gevestigd is fotografeerde in vervallen toestand.
Het eilandje - de buurt waar deze oude loodsen gelegen zijn - was toen nog grauw en zeker niet de hippe place-to-be die het nu is.
Ik heb de foto's nog ergens liggen, op papier want gemaakt in de tijd dat ik nog geen digitaal fototoestel had en mijn foto's nog afdrukte in de doka van 1 van mijn beste vrienden, tevens ex-lief en helaas wijlen.
Het zal dus toch langer geleden zijn dan mijn gevoel me wil doen geloven.
Vanuit wat nu het red star line museum is vertrokken vroeger migranten vanuit onze contreien per boot naar het verre Amerika.
 |
| Louis Van Engelen |
Het museum vertelt over migratiestromen door de eeuwen heen.
Migratie heeft altijd al bestaan, dat zouden we soms vergeten als we de beeldvorming die tegenwoordig rond dit thema hangt zouden geloven.
Mensen gingen op zoek naar een beter leven: ze vluchtten ook vroeger al voor vreselijke oorlogen en vervolging, of zochten wat geluk en een uitweg uit de armoede.
Niks nieuws onder de zon dus... .
Ik vroeg me luidop af of de mensen die zo lelijk over migranten denken dat zouden beseffen en niet anders zouden praten als ze eens een bezoekje zouden brengen aan dit museum.
Maar mijn gezelschap - zijnde mijn moeder - antwoordde wat gelaten dat ze wellicht op dezelfde manier zouden kijken naar de migranten van toen als naar die van vandaag.
In het museum verder levensverhalen van een aantal vertrokken migranten en gedetailleerde beschrijvingen over hoe dat juist ging, dat migreren per boot.
De overtocht kon in verschillende mate van comfort gebeuren afhankelijk van je portemonnee. En ze duurde een pak langer als tegenwoordig.
Sommige mensen vonden inderdaad het geluk waar ze naar zochten, maar velen waren toch ook teleurgesteld door de omstandigheden waarin ze in hun nieuwe land moesten leven.
En het was ook niet zo simpel om te kunnen vertrekken want niet iedereen werd toegelaten op de boten en in het nieuwe land.
Met wat pech belandde je eerst maanden in quarantaine zoals 1 van de gevolgde kinderen overkwam.
De weg naar een nieuw leven elders gaat vaak over een pad vol hindernissen...
Ik kom dagelijks in contact met mensen die vandaag dezelfde beslissing hebben genomen en zo in ons land belandden.
Dit museum maakte me er nog eens van bewust dat velen hun zijn voorgegaan en wellicht velen nog zullen volgen.
En zo weet ik weer dat we allemaal eigenlijk kleine garnaaltjes zijn in de enorme oceaan van het bestaan van de mensheid.
Wie weet ontstaan er ooit in betere tijden ook soortgelijke musea in landen zoals Afghanistan en Syrië... .
Musea die verhalen over de lotgevallen van de vluchtelingen die vandaag aan onze kant van de wereldbol verzeild geraken....
Wil je er ook eens naartoe? Kijk dan op deze website voor alle nodige informatie.
Deze tentoonstelling zou ik ook wel eens willen gaan bekijken!
BeantwoordenVerwijderenDoen!
VerwijderenMijn voorouders waren hugenoten en zijn in de 17e eeuw uit Frankrijk gevlucht. Het is lang geleden, maar ook zij moesten elders een nieuw bestaan opbouwen, samen met vele andere vluchtelingen.
BeantwoordenVerwijderenDat zet de actualiteit wat in perspectief he!
VerwijderenBedankt voor je verhaal. Ik ga binnenkort naar dit museum en het is leuk om er alvast wat over te lezen.
BeantwoordenVerwijderenVeel plezier!
Verwijderen