Toen ik afgelopen weekend in het fotomuseum in Antwerpen de tentoonstelling 'Mirror' van Ai Weiwei binnenstapte en dit zag, had ik er eerlijk gezegd geen goesting meer in: heelder wanden vol met kleine fotootjes, ik werd daar zelfs op slag wat zenuwachtig van. Het was écht wat veel.
Maar ik heb doorgezet en ben toch aandachtig beginnen kijken naar de foto's die er hingen en ik werd hoe langer hoe enthousiaster.
Bij Ai Weiwei denk ik eerlijk gezegd ( dat zijn precies mijn favo woorden van vandaag, da's al de 2de keer dat ik ze gebruik en ik ben nog maar pas begonnen met schrijven!) niet in de eerste plaats aan foto's.
Maar wel aan keramieken zonnebloemzaadjes, aan geëngageerde kunst, aan China, en aan repressie en vervolging.
Ai Weiwei is niet echt een begenadigd fotograaf maar gebruikt op deze tentoonstelling foto's op een zeer eigentijdse manier en vertelt er iets mee.
En hij doet dat met veel humor.
Ik was het meest onder de indruk van de uitgestalde werken die te maken hadden met de zeer vergaande manier waarop China deze kunstenaar dag en nacht schaduwde toen hij er nog woonde.
Echt heel zijn doen en laten werd voortdurend geobserveerd: er zat afluisterapparatuur in zijn stopcontacten en er waren altijd mensen van de inlichtingendienst in de buurt.
Er zal wellicht ook over mij en vele andere landgenoten wel ergens een dossierke liggen bij onze staatsveiligheid: ik organiseerde wel eens mee acties en betogingen en we moeten niet naïef zijn: dat wordt nauw opgevolgd. We leven samen met de zegeningen van het internet ook met de vieze kanten ervan: 'big brother is watching you' is meer dan ooit realiteit. Maar dat valt toch in het niets bij de manier waarop deze kunstenaar onder voortdurend toezicht stond. Dat moet wat doen met een mens denk ik dan: dat moet erg slopend zijn en erg onveilig en bedreigend aanvoelen.
Maar Ai Weiwei slaagde er toch af en toe in om zijn belagers te overtreffen en zelf het heft terug in handen te nemen en daarvan kan je op deze tentoonstelling een aantal voorbeelden zien. Ik ga natuurlijk niet alles vertellen: ge moet maar zelf gaan kijken. Maar 1 voorbeeldje kan er wel af: op een bepaalde moment hing hij heel zijn huis vol met camera's en kon heel de wereld via internet 24 op 24 meekijken naar wat hij allemaal deed. De Chinese overheid kon daar niet mee lachen want er keken heel erg veel mensen mee en hij kreeg al gauw de dwingende opdracht daar mee te stoppen. Geniaal van hem, vind je niet?
Ik ben ook fan van zijn 'Leg Guns'-serie. Eens uitproberen of ik dat stram lijf van me ook in zo'n houding krijg geplooid....
Wil je ook eens gaan kijken? Dat kan nog tot 18 februari. Verwacht geen fotografische meesterwerken maar wel spitsvondige kritische projecten met een flinke portie humor.
En spring dan ook eens op het 4de binnen: daar hangt een toffe tentoonstelling over Oeganda maar daar vertel ik later wel eens meer over.
Meer info op de website van FOMU.
ps: ik heb een reclame- en sponsorvrije blog en schrijf deze blogpost dan ook op eigen houtje en zonder enige vorm van vergoeding.
boeiend
BeantwoordenVerwijderenNiet gesponsord! Daar houd ik van. :-) En misschien moet ik wel eens gaan. Zijn spitsvondigheid gaan bekijken want dat was iets wat bij ons cursisten geweldig ontbrak volgens onze docent.
BeantwoordenVerwijderenNooit gesponsord bij mij hé ;) .
VerwijderenEn laat je niet ontmoedigen door zo'n demotiverende reactie. Ik geloof niet in het afbreken van mensen om hen iets te leren. En je foto's zijn tof!