Brussel: 'The World of Steve McCurry' in de beurs.

Een 'plezante teamdag', dat was het plan. Ergens in juni, met ons zessen.

Ik moet bekennen: voor mij is dat een ware traktatie na zeer lange jaren niet echt in een team te hebben gezeten. Nu zit ik in een geweldig team met allemaal toffe dames, en daar geniet ik erg van.

Bon, een teamdag was dus het plan. Maar naar waar? Iemand opperde - oh gruwel wat mij betreft! - een pretpark, iemand anders zag ons al een hele dag op het strand van Oostende doorbrengen, ik stelde voor een workshop te zoeken of naar Verbeke Foundation te gaan (want daar ben ik nog nooit geweest), en nog iemand wilde naar Sint Anneke om mosselen te gaan eten.

We kregen vervolgens een keuze voorgelegd: naar Oostende of naar Sint Anneke en het Red Star Museum en na veel gepalaver, omkoperij, vlijerij en chantage  kozen we met ons allen voor een dagje ... Brussel. 

In Brussel loopt er momenteel een prachtige fototentoonstelling in de beurs. Ik gebruik het woord prachtig niet zomaar: ik heb ze gezien, en mijn 5 medeteamleden hebben het gezien en we waren er allemaal wat stil van en we vonden het - we waren unaniem - zeer zeer de moeite waard om te hebben bezocht.

De fotograaf wiens werken er te bezichtigen zijn, kennen we allemaal via zijn iconische foto van een Afghaans meisje: Steve McCurry.

Die foto hing er ook trouwens, alsook de foto van hetzelfde meisje jaren later. En je kon ook een docu bekijken over zijn zoektocht om dat meisje terug te vinden.

Maar hij maakte nog heel veel mooie foto's. Heel veel portretten. Van mooie mensen met grote verhalen in hun blik. 

Bij de foto's kon je luisteren naar hoe deze foto's tot stand waren gekomen. Vaak waren dat verbijsterend pijnlijke en tragische verhalen, of ontroerend, en ook vaak met veel kracht. 

Heel kleurrijk allemaal, een blik gunnend in het leven van mensen uit verre oorden. Vertellend over hun eigenheid maar ook over de dingen die we allemaal gemeen hebben. En verslag uitbrengend over dingen die elders op in de wereld gebeuren.

Ook als amateurfotografe was dit een boeiende reeks om te zien: ik heb bijvoorbeeld vaak de indruk dat "echte fotografen" met elke klik alleen maar de beste foto's maken, maar dan hoor ik deze grote meneer vertellen over hoe vaak hij is teruggegaan om die éne foto te kunnen vastleggen.

Zelf vind ik portretten maken erg moeilijk: je moet mensen vragen om een foto te mogen maken, vervolgens ze zo op hun gemak stellen dat je een goeie foto van ze kan maken, en daarna nog toestemming krijgen om er iets mee te mogen doen.

Het is erg intiem om iemand zo ongegeneerd te mogen fotograferen lijkt me. En ik denk dat mijn sociale vaardigheden daar net iets te beperkt voor zijn en ik me zelf veel te ongemakkelijk voel om dat goed te kunnen. ( Maar misschien moet ik het gewoon eens proberen? ) .

De foto's zijn op een aangename manier tentoongesteld: je dwaalt in het halfdonker rond tussen doeken waarop de foto's zodanig zijn opgehangen dat ze zonder te veel storingen van bijvoorbeeld slechtvallend licht ten volle kunnen gedegusteerd worden. 

De tentoonstelling is - gelukkig voor jullie want ik kan een bezoekje er aan alleen maar van harte aanbevelen -  verlengd tot 20 augustus. 

Op deze website lees je wanneer je er terecht kan en waar je juist moet zijn .

We beleefden een geweldige tijd met ons zessen op onze 'plezante teamdag' in Brussel. Zei ik al dat ik een fantastisch team heb?

Meer blogposts over Brussel via deze tag...

Meer blogposts over kunst via deze tag ...