Op de foto: 'Boskindje'

Een streepke zon, het geruis van de bomen , de liedjes van de vogeltjes en de geuren van het bos in de herfst.

Daar laad ik helemaal van op.

En het wordt nog plezanter - vind ik tenminste - als je dan ook nog eens terugkomt met mooie plaatjes.

Bij mij thuis staan en liggen er hier en daar   overal prutsen die ik mooi vind. Dat kan echt vanalles zijn: een eerste blik rondom mij terwijl ik dat hier zit te typen leveren oa op : een kaars, bokalen met kralen, een blauwe olifant, een gehaakte slinger die ik eens won op een andere blog, wat steentjes die ik her en der opraapte of kado kreeg van Greet, een muis van ikea, een zeepje met een gouden kroontje, 2 verschillende keramieken eitjes van Brigitte, een rode gehaakte appel, een zwart potje dat ik kreeg van Roxanne, een blauwe vaas met plastieken roos .... 

En dan heb ik  net een hoop van die prutsen terug opgeborgen omdat ik het wat veel begon te vinden.... (oeps, het is er misschien wat over als ik dat zo allemaal opgesomd zie en weet dat dat maar een fractie is van wat er staat ... ) .

Ik zie die dingen niet altijd meer staan. De staan er namelijk altijd. En dan wordt ge dat gewoon.

Maar af en toe valt mijn oog eens terug op zo iets dat daar al een tijdje staat te staan. Zoals op het zwarte popje dat al jaren hoog bovenop mijn kast in de badkamer stof zat te vergaren, onopgemerkt door mijn verzadigde hersenen.

Maar soms is er toch een gaatje in mijn hersenen en ineens staat dat er dan weer heel zichtbaar te wezen. Dat gebeurde met dit popje dus besloot ik het eens mee in bad te nemen waarna het een periode op de rand van het bad heeft mogen zitten kijken naar hoe ik me elke dag met veel genoegen in dat warme water ontstress, ondertussen mijmerend over hoe dat popje in mijn bezit is gekomen.

Dat is al lang geleden. Ik moet een jaar of 7 zijn geweest toen ik in den UNIC in het kempens dorp waar ik woonde 2 soorten popjes zag staan waar ik tussen moest kiezen: een blond krullenkopje of een zwart.

Iemand vertelde me onlangs dat ze als kind  graag een zwart popje wilde hebben - kwestie van er eentje te hebben dat beter aansloot bij haar eigen identiteit -  maar dat nergens vond.

En dat is minder lang geleden dan de 40 jaar die verstreken zijn sinds dit popje in mijn bezit kwam. Dat ik er 40 jaar geleden in een kempens dorp eentje heb kunnen kopen in een plaatselijke supermarkt is dus minder evident dan het lijkt en een beetje bijzonder.

Ik koos het zwarte. Ik weet zelfs nog ongeveer waar het lag in de betrokken winkel. Waarna ik wellicht aan de kassa zorgvuldig de centjes uittelde die ik bijeen gespaard had in mijn groen keramieken spaarvarken dat helaas lang geleden in scherven kapot gevallen is.

Ik vermoed dat het popje toentertijd kleedjes aan had. Vaagweg herinner ik me nog iets rood. Maar ge kunt moeilijk met uw kleren aan in bad, dus is het logisch dat het betrokken poppenkind in haar blootje zit in mijn badkamer. Komt des te beter uit dan dat ik er geen kleren meer voor heb.

Ik wilde graag wat foto's maken van het poppenkind om er een nostalgisch blogpostje over te schrijven.

En omdat het goed weer was en ik het bos in wilde besloot ik 2 vliegen in 1 klap te slaan en het mee te nemen voor haar eerste uitje in 8 jaar - dat was de laatste keer dat ze verhuisde namelijk. 

Het bos had blijkbaar een wilde periode achter de rug want ik vond overal pluimen tussen de verse herfstgekleurde bladeren en beukennootjes.

Die heb ik dan maar ineens gebruikt om de boel nog wat meer op te vrolijken.

Mij leek het wel tof om een foto te maken waarbij het boskindje wat nieuwsgierig maar toch ook argwanend en voorzichtig zou komen piepen vanachter een boomstronk. Ik was dus zeer verguld met dit resultaat. 

Echter, tot mijn verrassing bleken sommige van mijn vrienden op facebook de foto eng te vinden. Vooral de ogen zijn angstaanjagend naar't schijnt.

Volgens mij hebben die gewoon te veel naar horrorfilms met enge poppen gekeken. Ik doe dat zelf nooit, ik hou namelijk niet van horror want daar krijg ik nachtmerries van.

Ik vind dit boskindje helemaal niet eng. Ze is juist erg schattig met haar rozenknopjesmond en haar blauwe doordringende kijkers. Ze mag me dan ook de rest van mijn leven blijven herinneren aan die keer dat - lang geleden - ik een popje kocht in den Unic van't dorp....