Marokko : mijmeringen over bergen

In Tanger hadden we vanuit het hotel zicht op de zee en het strand, in Tetouan mochten we genieten van de bergen.

Elke keer als ik in de bergen ben - waar dan ook - ( klinkt alsof ik daar vaak ben maar dat is echt niet waar :) ) vraag ik me af hoe het zou zijn om daar te wonen. 
Ik kan me dat - wonende in het platte België - namelijk niet zo goed voorstellen. 

Bergen geven me het idee dat je minder mobiel bent als je daar woont. Iets doen buiten je woonplaats impliceert namelijk ook telkens het overwinnen van de hoogten van de bergen rondom. En dat lijkt me een zodanige inspanning dat dat iets is dat je minder makkelijk doet.
Denk ik hé.

Ik woon in een omgeving waar alles al ontdekt is en ook dat lijkt me in een bergrijke omgeving anders te zijn.
Ik stel me zo voor dat de bewoners van Tetouan voortdurend kijken naar bergtoppen waar ze nooit van hun leven echt een voet zullen zetten omdat dat nu eenmaal niet zo makkelijk gaat. 
Raar hé!

Eigenlijk heb ik een lange tijd een hekel gehad aan heuvels en bergen.
Ik werd daar namelijk zo moe van.
Om de 1 of andere reden kon ik vroeger echt niet goed bergop stappen.

Ik herinner me nog een plezant zomerkamp in de bergen in Italië waar ik de kleine afstand tussen de kampplaats en het dorp steeds in verschillende stukjes moest afleggen omdat mijn  nochtans toen erg jonge lijf na 3 stappen alweer buiten adem was en mijn benen geen kracht meer hadden.

En ik herinner me ook die keer dat ik daar op datzelfde paadje voorbij gestoken werd door een zeer oud dametje met stok die kromgebogen alsof het niks was naar boven stapte. 
Ik vond dat zeer gênant.

Ik weet nog altijd niet helemaal zeker wat er juist veranderd is maar ik gok er op dat het keerde toen ik me begon te verplaatsen per fiets.
Ik kreeg daar stevigere beenspieren van en sindsdien ontmoedigt een beetje bergop me niet meer want ik geraak nu vooruit zonder om de 5 minuten te moeten gaan zitten.

En U ? Gaat dat bij U een beetje, bergop stappen ? 

meer Marokkoposts ...