Ik ging eens naar Parijs : het kerkhof van Montmartre - mét poes !

Kerkhoven op een ander vind ik altijd interessant. Dus toen bleek dat er achter de hoek van waar ik verbleef in Parijs een kerkhof was, besloot ik dat te bezoeken.  

Iedereen heeft wellicht al eens gehoord van het grote kerkhof van Parijs waar veel beroemdheden hun laatste rustplaats vinden : Père Lachaise.

Ik ben er ooit lang geleden eens geweest en ja, ik bezocht er toen zelfs het graf van Jim Morrison ! ( Dat kon toen nog, nu ligt hij daar niet meer dacht ik ). 

Maar deze keer was het niet dit kerkhof dat ik bezocht. Ik en mijn moeder trokken naar het kerkhof van Montmartre.

Het was niet zo simpel om daar binnen te geraken. Het kerkhof van Montmartre is namelijk helemaal ommuurd  : er leek maar geen einde te komen aan die lange ondoordringbare muur. Ik hoopte een deur tegen te komen maar die kwam maar niet - nee, ook niet achter de hoek. Daarvoor moesten we de brug over en de straat oversteken .

Dit kerkhof ligt namelijk deels onder een viaduct. Er staan ook effectief graven onder die viaduct.  Tof zenne ! Een beetje een vreemd idee ook wel : je kan daar met je auto over graven rijden als je wil :). 

Het eerste wat we zagen toen we het kerkhof binnentraden was deze niet zo toegankelijke slechtgezinde kerkhofpoes.

Misschien wordt ze wat te vaak geaaid door enthousiaste bezoekers en is ze dat gewoon beu? 

Feit is dat ze heel erg haar best deed om ons straal te negeren en daarbij een snoet trok die niet erg uitnodigde om eens uit te proberen of ze toch niet even wilde knuffelen. 

We hebben ze dus maar gerust gelaten ( al geloof ik wel dat ik toch eventjes enthousiast heb gekird tegen mijn moeder toen ik ze zag liggen )  ;).

Ik hou van oude graven. Het lijken soms wel kleine kasteeltjes en kerkjes. 

Ik zag er met mooie glasramen, met torentjes, veel krullen en broderie, met heiligenbeelden en kunstwerken...

En ik zag er heel veel met heel mooie smeedijzeren deuren.

Na een tijdje was ik het rondslenteren wat moe - vooral mijn rug vond dat slenteren niet zo fijn. Maar mama kon nog uren doorgaan zei ze. 

Dus zette ik me op een bankje in de schaduw van wat graven en de viaduct - die schaduw was nodig want het was een broeihete dag - en las wat in een boek. 

Het was er lekker rustig en relaxt en af en toe werd ik aangesproken door andere bezoekers.

Zo vroeg iemand me om een foto van haar te trekken terwijl ze er zat te ontbijten en even later werd ik aangesproken door een oud Frans meneerken met stok.  

Hij vertelde me dat hij heel vaak naar het kerkhof kwam. Toen hij nog goed te been was bezocht hij bij het buitengaan ook altijd nog even het graf van Dalida. Zij ligt ook op dit kerkhof begraven. Nu hield hij het op een groeten op afstand omdat hij niet meer tot bij haar graf geraakte. 

Er liggen dus ook hier wel wat beroemdheden, maar ik ben er niet actief naar gaan zoeken. Ik kwam wel deze tegen....  Meneer Alexander Dumas ( ' fils ' stond er nog bij, geen idee of dat wilde zeggen dat het de zoon van was of meneer Dumas himzelf ). 

Ik denk dat wij in Antwerpen dat niet hebben, zo'n echt oud kerkhof midden in de stad.

Niet ver van waar ik woon is er ook een mooike, dat van aan de Sint Fredeganduskerk in Deurne. ( daar staat ook die mooie Japanse kerselaar trouwens ). Maar dat is niet meer echt centrum stad natuurlijk. 

Ik kan me zo voorstellen dat Montmartenaren daar wel eens af en toe een poosje gaan zitten relaxen omdat het er zo rustig is.

Ik zou dat misschien wel doen moest ik daar achter de hoek wonen.

En gij ?   

Meer Parijs ....