Maar toch moet ik ooit sterkere moedergevoelens gehad hebben want zeer lang geleden heb ik met mijn zuurgespaarde "nieuwjaarkezoetenzingencentjes" een babypop gekocht.
Deze pop.
' t Is niet dat ik geen poppen had: ik had barbies, holly hobbiepoppen, knuffelbeesten in allerlei kleuren, maten en soorten, lappenpopjes, mon chichi-kes ... .
Maar ik moest en zou ook een babypop hebben en omdat de Sint die maar niet wilde brengen besloot ik ze zelf te kopen.
Ik herinner me dat ik toen al niet meer 'piepjong'jong was, ik denk ergens tussen de 10 en de 12 jaar.
Op mijn 12de speelde ik er zeker nog mee ( ik herinner me dat nog aan de hand van in welk huis we woonden ;) ).
In die dagen woonde ik in een Kempisch dorp en een pop kopen betekende 'naar de grote stad gaan'.
Naar Antwerpen.
Achter de hoek van 'de Muze ' ( een legendarisch café dat gelukkig nog altijd bestaat - al scheelde het onlangs niet veel - en waar ik menig uurtje heb doorgebracht in gezelschap van mijn ouders en broers ) was er een klein speelgoedwinkeltje met ietwat ' verantwoorder ' speelgoed ( het zou wel kunnen dat dat winkeltje er ook nog altijd is ... het heeft in ieder geval lang bestaan. De volgende keer dat ik er in de buurt ben, zal ik er eens gaan kijken - Edito in 2022: ja! het is er nog!) .
Mijn moeder wilde me een pop van daar aansmeren : ook een schoon, maar daar was ik niet content mee : het moést een babypop zijn en dat hadden ze daar niet.
Dus trokken we een paar straten verder en daar vond ik ze.
Zo hebben we jaren gespeeld met een ' de Muze ' in poppenhuisvariant, gemaakt van een houten wijnkistje.
En mama stelde haar breipriemen ter beschikking om babypop van een garderobe te voorzien.
Een debardeurke...
En bijpassend golfke....
Schoon hé !
Samen met de pop wiens handen ik zo lekker vond.
Die van babypop zijn wel nog heel :).
Dus ligt ze maar terug in de kast, te wachten tot ik eens weet wat ik kan doen met een pop met afgebroken benen.
Want wegdoen, dat kan ik niet.
Ik heb er verdorie hard genoeg voor gespaard !
Er is wat werk aan je pop, maar met jouw creativiteit weet ik zeker dat er iets moois zal van gemaakt worden :)
BeantwoordenVerwijderenZo'n pop had ik vroeger ook en heb ik jaaaaren gekoesterd omdat ik ze van mijn oma kreeg die ze toen (zo'n 50 jaar geleden) meebracht van Duitsland voor me. Maar helaas heeft mijn ex ze achter mijn rug zomaar weggegeven met oud speelgoed zonder me iets te vragen, ben er nog steeds kwaad voor. Er bestaan poppen-en berendokters, wist je dat? die maken je pop, je vindt ze ook op de poppen- en berenbeurzen die er regelmatig zijn.
BeantwoordenVerwijderenGrtjes, rita.
Een baby pop, dat heb ik ook nog gehad ! Achteraf bekeken een raadsel waarom ik die absoluut wilde, want moedergevoelens zijn ze er bij mij vergeten insteken ;-). Ik denk dat die van mij al lang ergens tussen afval is opgestookt in één of andere verbrandingsoven. Mijn moeder is niet direct sentimenteel op dat vlak, dus alles uit mijn jeugd is weg (ook nieuwjaarsbrieven en zo, en dat vind ik wel spijtig). Ik vind het wel een mooie pop.
BeantwoordenVerwijderenMooie pop! En wat een fijne herinneringen. Ik denk niet dat die winkel er nog is, denk... Maar idd de Muze is er nog, oef! En zo fijn, een eigen kleien Muze! Ik denk dat er ook wel nog ergens een poppendokter zal bestaan...
BeantwoordenVerwijderenAch gut, het arme kind! Ik, als rasechte poppenmoeder, vind de plaatjes erg leguber, afgrijzelijk haast.
BeantwoordenVerwijderenToevallig mag mijn babypop deze week nog moddel staan (liggen) met mijn bijna-af haakwerk; hopelijk vallen er bij haar geen ledenmaten af ;-)
Niet wegdoen, maar naar een poppendokter brengen. Die repareert haar. Ik heb enkele jaren geleden in een vlaag van opruimwoede, mijn pop Liesbeth weggedaan. Daar heb ik spijt van. Gelukkig heb ik het houten garderobekastje met kleding nog.
BeantwoordenVerwijderenMaar een onderbroekje had ze nooit ofzo? :-) Zeker niet wegdoen, dat is pure nostalgie.
BeantwoordenVerwijderennope, ik denk echt niet dat ze dat ooit gehad heeft zelfs. Maar misschien wel ne pamper ?
Verwijderen