Nostalgie: stoffige pop...

Ik ben een nostalgisch meiske .

( Miljaar!!! Nee M(i)e !!!  ( ondergetekende spreekt zichzelf vermanend toe ) , sorry :  maar als ge 47 bent, ben je geen meiske meer ... 't Is toch waar zekers ! ) 

Opnieuw dus : ik ben een nostalgische dame... .

En soms kan ik niet zo goed dingen wegsmijten .

En als ge die 2 dingen combineert, dan krijgt ge kasten vol rommel...

Maar soms is dat plezant... .

Zoals toen ik onlangs ineens deze stoffige pop uit een ver donker hoekske ( ocharme het poppenkind ! ) van een kast trok.
Ik besloot ze een bad te geven want het kind heeft zeker in geen 25 jaar nog water gezien ... .
Maar ik wilde ze eerst nog op de gevoelige plaat vastleggen, want ongeveer een 40 jaar oud zijnde zou het wel eens kunnen dat ze dat bad niet ongeschonden ( ahum, nog minder ongeschonden is juister )  verlaat... .

Het poppenmeiske ( ja M(i)e ( ondergetekende spreekt zichzelf geruststellend toe ) , tegen een poppenkind mag je nog wel 'meiske ' zeggen. Zelfs als dat al omtrent de 40 jaar oud is ) draagt een gestreept gehaakt 'debardeurke'. In pastelkleurkens en met 2 knopen , één op elke schouder. 
En dat debardeurke is gemaakt door yours truly, toen ze nog wél een meiske was. Een klein meiske zelfs.
Ik zal niet ouder dan een jaar of 8 geweest zijn toen ik dat haakwerkje ter hand nam en ik ben er nog altijd fier op ! 
Benieuwd of het de was gaat overleven ... .
Als ge goed ziet, merk je dat ik ook toen al een hekel had aan het wegwerken van losse eindjes ;)  .

Zonder kleedsels ziet het poppenkind er zo uit.
Ze heeft een plastieken gezicht en plastieken handen, maar de rest is van stof.
Stoffig zongebleekte stof ondertussen, ooit parelwit en hemelsblauw geweest ... .

En ooit zonder gat... 
Maar binnenkort terug zonder gat want op een lange winteravond - die dicht in het verschiet ligt, beloofd! -  zal ik dat gat dichtwerken met de onzichtbare steek. 

Ik beet vroeger op nagels. En zoals ge kunt zien niet alleen op de mijne... .
Ik beet trouwens ook op stylo's en dopjes van schrijfgerief....
Da's er uit gegaan na verloop van tijd. Nu bijt ik alleen nog maar op mijn tanden. En op eten natuurlijk , duh !!!
Ondertussen is het toch met een zweem van schaamte dat ik het poppenkind haar handje toon.... Ik kan alleen maar hopen dat het niet te pijnlijk was voor haar ...
Volgens mij was dat een 'opwijking'... . Of is dat toch eerder een afwijking ?   

Voila, na al die jaren in die donkere kast, ga ik nu op zoek naar een plekje waar ze properkes gewassen en met herstelde gaten en weggewerkte draadjes mag showen hoe goed ik kon haken toen ik nog écht een meiske was... Zo kan ik elke keer glunderen van trots op dat klein mensenkind dat ik toen was als mijn huidig 47-jarig oog er op valt .... .
't Is wel te hopen dat ik me ga blijven bedwingen en niet heel de handjes opeet ... .