Brussel: Borremans in Bozar

Ik moest weer eens vergaderen in Brussel (het was een heel toffe vergadering, zo 1 waar ge uw expertise ten volle kunt gebruiken en waar mensen daar ook oor naar hadden. Plezant dus) en dat op mijn vaste vrije dag en alleen in de voormiddag.

Daar sta je dan in het midden van Brussel halverwege de dag met een hongerke en niks meer te doen.

Van de gelegenheid gebruik maken is dan het beste wat je kan doen en ik had dat deze keer al op voorhand uitgedacht door met mama af te spreken om na de lunch eens te gaan kijken naar de tentoonstelling van de kunstwerken van Michael Borremans in Bozar.

Na wat gesukkel over en weer met de gsm over de plaats van afspraak en na wat wachten op de aankomst van de boemeltrein waar mama opzat die veel langer onderweg was dan ze graag had gewild kwamen we mekaar toch tegen zodat we eindelijk wat ' aan cultuur konden gaan doen '.

Al direct bleek dat ge verschillende dingen in een kunstwerk kunt zien : ik vond bovenstaan portret van een slapend kind wel schoon, mama vond dat luguber want ' dat kind is precies dood '.

Onderstaand schilderij heeft iedereen al wel vaak gezien de laatste tijd denk ik.
Ze wordt gebruikt om uitgebreid reclame te maken voor deze tentoonstelling.
Ik vind dat een geweldig kleed, het doet me wat denken aan de kanten  ' onderkleedjes ' die vroeger in de verkleedkoffer zaten ( de dames - mama incluis - droegen vroeger onderkleedjes onder jurken en rokken. Geen idee waarom eigenlijk maar die waren wel heel mooi ).

He is een heel groot schilderij wat bij mij de vraag deed rijzen hoe men dat eigenlijk doet, zo'n grote schilderijen maken.
Ondanks het feit dat ik al heel mijn leven wat klieder met allerlei expressievormen op papier ( ge kunt er hier wat van zien , en al snel zal dan duidelijk worden dat ik geen kunst maak en in de verste verte niets heb van het talent van de kunstenaar die ik hier in de aandacht zet. Al moet worden gezegd dat mijn laatste tekenexploten al veel en veel beter zijn  - wat niet zo moeilijk is : ik vind diegenen die ik plaatste namelijk een beetje gênant eigenlijk feitelijk  - maar dat kunnen jullie niet weten want die heb ik nog niet laten zien .) , toch heb ik weinig kaas gegeten van hoe je dat allemaal best doet, ' kunst maken ' ...

Als je aan zo'n grote schilderijen aan het werken bent, verlies je namelijk het overzicht van wat je aan het doen bent en dan vraag ik me af hoe je nog weet wat je juist moet schilderen als je daar staat met je neus dicht tegen dat doek en verfborstel in de aanslag : hoe laat je dat geheel dan kloppen want dat zie je niet ... 
Ik stel me zo voor dat je dan heel erg vaak achteruit moet stappen en moet kijken en dat lijkt mij - die het liefst, als het niet op vergaderingen is tenminste want dan gaat dat niet,  onbeweeglijk onderuitgezakt in de zetel zit te tekenen -   best wel vermoeiend en lastig en een traag proces...

Bovenstaand schilderij heet ' wind ' en ik vond dat het mooiste van allemaal.

Het was een kleintje trouwens ...

Je kan de kunstwerken van Michaël Borremans nog in't echt gaan bewonderen tot 7 augustus in Bozar in Brussel.