Koekelare: nooit meer oorlog - Käthe Kollwitz Museum

Toen ik afgelopen zomer met vriend Nick en Tonia het graf van 25.638 veelal zeer jonge Duitse soldaten ging bezoeken , hoorde ik het zeer schrijnende levensverhaal van kunstenares Käthe Kollwitz en haar gezin.

En dat pakte me...

Een beetje verder - in het dorp Koekelare - staat een museum dat gewijd is aan deze bijzondere vrouw. 

Käthe Kollwitz leefde in het begin van de 20ste eeuw. Ze was kunstenares en getrouwd met een dokter. 
Samen hadden ze 2 zonen, 1 van hen heette Peter.
Käthe Kollwitz maakte geen gratuite kunst : in al haar werken zit een groot sociaal engagement.
Ook haar man was met zijn dokterspraktijk voor armen een idealist in hart en ziel.
Haar nog jonge zoon Peter was een soort van ' punker ' van die tijd : hij geloofde in een vrije samenleving en was erg anti-etablissement.
Hij dacht dat hij door mee te gaan vechten in het Duitse leger zou vechten voor zijn ideaal : een écht vrij Duistland. Hij wilde zich daarom vrijwillig aanmelden.
Achteraf is het natuurlijk makkelijk om te zeggen dat hij zich vergiste. Maar toen moest die gruweloorlog nog beginnen... 
Papa was niet erg enthousiast over zijn plannen, maar mama Käthe slaagde er in om hem te overtuigen om toestemming te geven zodat Peter kon vertrekken...

Peter heeft zelfs niet deelgenomen aan gevechten. Hij sneuvelde al voor hij de ' vijand ' had gezien. Hij was 18 jaar...

Om zijn dood te ' eren ' wilde moeder Käthe een beeld maken. Dat beeld moest de grote opoffering van haar zoon Peter zichtbaar maken.
Ze deed er 18 jaar over om het werk af te krijgen.
Maar doorheen de jaren veranderde de opzet van haar beeld drastisch.
Naarmate de tijd verstreek realiseerde ze zich namelijk dat haar zoon en met hem vele andere jonge Duitse mannen zinloos het leven hadden gelaten.
Ze besefte dat de oorlog die haar zoon zijn leven kostte niet diende om het Duitsland te bekomen waar Peter zo in had geloofd.
Het werd uiteindelijk een ondertussen wereldberoemd beeld van een ouderpaar, treurend om het verlies van hun kind.
Deze treurende ouders zijn te zien op de begraafplaats van Vladslo, ik liet er hier foto's van zien...
Ze staan niet zomaar daar. Op dit kerkhof ligt namelijk ook zoon Peter begraven.

Käthe was altijd al een geëngageerde kunstenares geweest en toen ze besefte dat de oorlog haar kind voor niks had doen sterven besloot ze zich in te zetten om te voorkomen dat andere jonge mannen hetzelfde lot zouden moeten ondergaan. Haar kunst gebruikte ze als aanklacht tegen de oorlog.
Deze kunstenares geeft in haar werken vaak uiting aan het lijden van ouders met kinderen en heeft daarbij ook veel aandacht voor de armoede in het toenmalige Duitsland.  

Toen brak WO II uit en werden haar werken in Duitsland verboden. Haar kleinzoon -  ook een Peter -  sneuvelde aan het front. En zelf stierf ze enkele dagen voor het einde van de 2de oorlog . Ze heeft nooit het einde van die 2de gruwel meegemaakt...

Wil je ook eens naar dat museum ? Hier vind je alle nodige info ...