'me' loves 'me'

Happy valentijn allemaal !

Ik wil van deze dag gebruik maken om wat te vertellen over mijn liefdeleven.
Een logje vol ontboezemingen wordt het.
Ik voel me er een heel klein beetje ongemakkelijk bij : 'zou ik dat wel doen ?' vraag ik mezelf dan af.
Maar ach : eigenlijk kan het geen kwaad.
( En ik kan nog altijd van gedachten veranderen :  misschien plaats ik het toch maar niet ;). )

Ik zou het makkelijk kunnen houden en me beperken tot 'het hier en nu' en dan is dat gewoon : er is geen 'meneer die me graag ziet'  in mijn leven momenteel, geen meneer ' me' .

Maar dat ga ik dus niet doen. ik ben tenslotte al 43 en heb dus wel al wat achter de rug op vlak van 'l'amour'... En bovendien  kan ik dan mijn ' clou ' niet maken ;-).


Ik ben licht ontvlambaar op vlak van de liefde : ik bedoel daarmee : ik word makkelijk verliefd.
Wat ik eigenlijk niet altijd zo plezant vind trouwens.
Maar zelfs op dat vlak is het erg rustig in 'het hier en nu'.
En dat vind ik echt niet erg eigenlijk... Integendeel : lekker rustig :-)))

Ik ben wel licht ontvlambaar, maar  op vlak van het aangaan van een langdurige relatie verlopen de dingen wat moeizamer  : Ik heb heerlijke liefdes meegemaakt maar meestal duurden die niet langer dan een jaar of 2.
Dat klinkt oppervlakkiger dan het is want : Ik hield er - naast zeer mooie momenten - een paar erg goede vriendschappen voor het leven  aan over en dat is een mooi geschenk. 
Uit mekaar gaan hoeft niet altijd een drama te zijn vol haat en nijd en wraak.
Soms komt er iets anders moois voor in de plaats.

Ik heb dus een aantal relaties gehad van een jaar of 2, maar ook best wel lange periodes dat ik alleen was.
En eerlijk waar : dat heb ik nooit erg gevonden.
Ik ben nog nooit op zoek gegaan naar een partner omdat dat voor mij niet uitmaakt.
Of ik nu alleen ben of met 2 : als ik maar gelukkig ben.
En dat geluk hangt bij mij niet af van het al dat niet hebben van een partner.

Alleen wonen vind ik ook niet erg.
Zelfs in die mate dat ik met de voorbije liefdes in mijn leven nooit de stap heb gezet om te gaan samenwonen.
Ik had daar echt geen zin in... ( al goed want het zou nogal een chaos worden om dan telkens te moeten verhuizen )

behalve die éne keer...

Ik kwam een man tegen die in elk opzicht van mij verschilde. 
Toevallig, op internet...
En nee : niet op een datingsite of in de 1 of andere zoektocht naar een man...
Irl zou ik hem nooit tegengekomen zijn omdat onze levens nauwelijks raakvlakken hadden.
En ik dacht in het begin : lap, daar gaan we weer : 'me' is weer verliefd... dat zal hier weer niet lang duren...
Mis poes dus...
Deze keer bleef het wel duren
En wat meer is : ik wilde samen gaan wonen!
resultaat : Ik heb 8 jaar een relatie met hem gehad en we woonden daarvan 5 jaar samen.
Ik wou dat ik kon zeggen dat dat de gelukkigste jaren van mijn leven waren, maar dat is eerlijk gezegd eigenlijk niet zo.
We hadden veel erg mooie  momenten, maar ik voelde me ook vaak niet goed in deze relatie.
Een tijd geleden las ik een prachtboek waarin ik dit citaat tegenkwam en dat was exact wat er aan de hand was bij mij : 

uit : 'zout op mijn huid' van Benoite Groult : 
' ...maar een paar jaar samen met Syndey ( ... ) was voldoende om in te zien dat ik op het punt stond weer heerlijk in de val te lopen. Want voortaan wist ik dat ik te meegaand was - of te laf ? - om het hoofd te bieden aan een man van wie ik hield en om mijn territorium te behouden. Ik kende maar al te goed mijn neiging om me naar de levenswijze van de ander te schikken , uit een oude, moeilijk te onderdrukken reflex uit mijn opvoeding - en zonder enige moeite overigens, waardoor de ander niets vermoedde - tot de dag dat ik ontdekte dat mijn aandeel in het leven steeds kleiner geworden was, mijn vrijheden steeds minder en dat ik bezig was de machtsverhoudingen van mijn vorig huwelijk te reconstrueren '

En toen las ik eens een uitspraak van Ilse Demeulemeester.

Niet echt een vrouw waar ik  veel interesse in heb, maar zij zei nav haar relatieproblemen dat ' ze zich voelde verwelken ' in haar relatie.

Ook dat was zo herkenbaar.

Soit, ik zou over die relatie/man heel wat meer kunnen vertellen. Maar dat is niet relevant en zou bovendien nogal vervelend worden voor mijn lezers.
Wat ik nog wel kwijt wil is dat ik dacht dat onze liefde voor het leven was, zo voelde het ook.
En ik zou er aan werken tot ik mijn  evenwicht in die relatie gevonden zou hebben .
Maar daar moet je met 2 voor zijn en hij besloot er anders over.
Wat voor mij overigens zeer onverwachts kwam en nu 3 jaar later nog altijd pijnlijk - al is het nu draaglijk ;) - en niet verwerkt  is.
Deze liefde bleek dus toch niet bestand tegen de onvermijdelijke moeilijke momenten die elke liefde kent en dat is sneu.
Maar het leven gaat door en ik voel me nu gelukkig.


Waar ik eigenlijk mee wil eindigen - mijn clou dus  - is dat ik iedereen - single of niet wil oproepen om  ook een beetje valentijn te vieren.
Niet op de commerciële manier, maar gewoon : de liefde eens extra aandacht geven.

Eigenlijk is de grootste liefde van je leven - of dat zou ze toch moeten zijn -   de liefde voor jezelf !

Vaak hebben we die liefde te weinig of hebben we er geen aandacht voor.
En daarom wil ik hiermee mezelf eens in de bloemetjes zetten en alle andere mensen die zichzelf graag zien of zouden moeten graag zien.

Geniet van  je geliefde naast je als die er is .

Maar vergeet daarbij niet ook van jezelf te houden !!!

( en als jullie je geroepen voelen om me ter gelegenheid van valentijn te overladen met bloemen en chocolade, lieve kaartjes  of allerlei moois : hou je vooral niet in :-) !!! )

Meer persoonlijke blogposts via deze tag ...