Ik maak zoveel foto's en heb daarbij zoveel ideeën voor blogartikelen, dat ik ze niet snel genoeg geschreven krijg. Soms zie ik artikelen verschijnen met tips wat je moet doen als je een blogdip hebt en op zoek bent naar inspiratie. Ik snap dat nooit: ik heb nooit gebrek aan inspiratie, wel gebrek aan tijd. Ik ben als het ware een gulzige blogger en misschien een nog gulzigere fotograaf.
Op zoek naar een dichtbij zijnde plek waar ik mijn museumpas nog eens zou kunnen inzetten, viel mijn oog op een tentoonstelling in het Mukha in Antwerpen: "Mash Up" door kunstenares Anthea Hamilton.
Ik woon in Deurne, een district van Antwerpen dat goed voorzien is van parken. Het bekendste en grootste park van Deurne is het Rivierenhof en dat ligt zo'n 5 minuutjes fietsen van mijn woonplaats.
Na lang te hebben binnen gezeten omwille van gezondheidsproblemen, snakte ik er erg naar om nog eens een stapje in de wereld te zetten; Toen ik ergens reclame zag voor de tentoonstelling "Expo Da Vinci' in de Waagnatie in Antwerpen, leek me dat de ideale activiteit om me nog eens onder de mensen te begeven.
Er loopt nog tot 13 maart een fototentoonstelling in het fotomuseum van Antwerpen met als titel 'MASCULINITIES: LIBERATION THROUGH PHOTOGRAPHY'. En k ben daar al naar gaan kijken.
Het Antwerp PhotoFestival van afgelopen zomer ging door in de leegstaande gebouwen van het Antwerpse loodswezen en zo kwam het dat ik daar ook eens kwam.
Kunstminnende medemensen die graag in en rond Antwerpen rondlopen kennen allemaal de iconische galerie 'de Zwarte Panter' in de Hoogstraat in hartje stad.
Soms lopen plannen mis: Zo ook bij de uitstap die ik met mijn mama afgelopen zomervakantie had gepland. Het oorspronkelijke plan was om met mama in de galerij "de zwarte panter" naar de werken van Fred Bervoets te gaan kijken.
Bleek "de zwarte panter " gesloten op woensdag dus moest ik op zoek naar een plan B.
Hoe fijn ik thuiswerk ook vind, mijn collega's nog eens in levende lijve kunnen zien was toch ook een waar genot. Die mogelijkheid deed zich voor toen eind juni onze jaarlijkse teamdag ondanks corona toch kon doorgaan.
Toen ik voor het eerst iets hoorde over dit project, wist ik het al: daar moet ik naartoe want dat zijn 2 vliegen in 1 klap: zo had ik ineens ook een goede reden om nog eens in Boekenbergpark te komen.
Mijn moeder woont in het centrum van Antwerpen, en als ik haar bezoek, wandelen we graag rond in de stad. Onlangs besloten we nog eens een tussendoorweggetje te gebruiken en via de vlaaikensgang te gaan.
Wie speelde er als kind niet graag let Legoblokjes? Ik alvast wel. Toen ik klein was moest je daar zelf nog een pak meer fantasie voor gebruiken heb ik de indruk. Nu zijn de helft van die bouwdozen al uit 1 stuk gemaakt, wij maakten zelf vanalles met de losse blokjes.
Ik wilde mijn blogartikel beginnen met de zin 'het was een blij weerzien met ...", maar dat zou een beetje ongepast zijn. Blij word ik namelijk niet van de werken van Käthe Kollwitz. Ze dragen allemaal een droefenis tot zelfs uitgesproken veel pijn in zich.
Als ik ga wandelen in het bos of park, word ik altijd getrakteerd op een extraatje. Het is echt heel opvallend hoe dat écht altijd het geval is.
 |
| fragment uit 'Willem Van Der Does met vrouw en kinderen' door Johannes Mijtens - 1650 |
Op een droge maar koude zondagmiddag sprong ik op mijn fiets en trapte ik richting centrum van Antwerpen alwaar ik had afgesproken met mijn knuffelcontact. Mama en ik hadden afgesproken om nog eens een museum te bezoeken. Vermits het met reserveren moest zou het er - zelfs op een zondagmiddag - niet over de koppen lopen zijn. Wat rustig kunnen rondlopen in een museum is altijd fijn, maar in coronatijden is dat natuurlijk ook nodig uit bescherming van jezelf en de andere bezoekers.
Varens zijn altijd mooi. Ook als ze niet pas krullend ontluiken, of geen fris groene hagen vormen tussen de bomen of er geen sporen op springen staan onderaan hun groen gestreepte blaadjes.
Het is amper te geloven, maar er zijn dus in Antwerpen musea waar ik nog nooit ben binnen geweest. Het museum dat ik vandaag in de aandacht zet, was er daar 1 van.
Het begon al zaterdagavond: ik liet mijn gordijnen op een spleetje staan in blijde verwachting van de sneeuwval die beloofd was. En inderdaad, vanaf een uur of 10 's avonds ontwaarde ik door het spleetje de eerste dwarrelende vlokjes.
