Parijs: Musée Nissim de Camondo en Parc Monceau

Ik luister wel eens naar een podcast en als Parijsfan was ik natuurlijk ook uitgekomen op de reeks 'de ziel van Parijs' , gemaakt samen met de schrijver van het gelijknamige boek, Dirk Velghe. 

Het boek heb ik nog niet gelezen, maar ik luisterde wel al aandachtig naar een aantal afleveringen van de podcast. 

In aflevering 9 kwam het verhaal en het trieste lot van de familie De Camondo aan bod en toen herinnerde ik me dat ik afgelopen zomer hun "stadspaleis" aan Parc Monceau bezocht. 

De familie De Camondo is helaas uitgestorven: de laatste telgen werden vermoord in de concentratiekampen, een gruwelijke periode in de geschiedenis - (1 van de velen en ik wil overigens ook mijn ogen niet sluiten voor de vele gruwelijke dingen die ook vandaag nog gebeuren)  - die we nooit of te nimmer never mogen vergeten.

De villa is ondertussen een museum geworden. Ze toont de pracht en praal waarin het gezin leefde alvorens zo ze tragisch aan hun einde kwamen. De pracht en praal in de stijl die toen geliefd was bij de rijken. 

Mijn bezoekje aan Parijs afgelopen zomer werd een heel kort bezoekje, en dit is 1 van de weinige dingen die ik toen deed. Ik vertrok namelijk vroeger naar huis omwille van medische problemen waarvan nooit duidelijk is geworden wat het juist was maar waar ik gelukkig momenteel geen last meer van heb. 

En ik hoop dat dat zo blijft want mijn volgend Parijstripje ligt alweer vast... .

Toen ik het museum bezocht, was ik in een niet al te beste gemoedsgesteldheid omdat ik me ongerust maakte over de pijn die ik voelde. Ik zag de schoonheid van het interieur, maar dat was niet voldoende om mijn aandacht écht weg te houden van mijn zorgen over mijn gezondheid. Maw, ik liep er tobbend rond. 

Gelukkig had ik mijn fototoestel bij. Op die manier kon ik achteraf nog eens bekijken wat ik er allemaal had gezien, en deze keer zonder afleiding ;) . 

Zoals zo vaak in villa's van die tijd en uit die klasse was ook deze overdadig voorzien van krullen en bladgoud. Overal waar je keek was wel iets te zien.

De toenmalige eigenaar van de villa liet het na aan de Franse staat en bepaalde in zijn testament dat alles in de oorspronkelijke staat moest gehouden worden. Dat maakt van deze woning een uniek tijdsdocument.

Ik weet niet hoe jullie dat doen, maar ik plof graag - ook terwijl ik een blogartikel schrijf bijvoorbeeld - lekker neer in mijn sofa met mijn benen op het voetenbankje. Mijn sofa wint geen schoonheidsprijs (het is er eentje van de Zweedse meubelgigant, een tweedehandsje dat ik in 2008 kado kreeg toen ik terug alleen ging wonen en op zoek moest naar huisraad en meubelen. Met vervangbare én wasbare hoezen en dat heb ik allebei al regelmatig gedaan) maar zit zeer comfortabel. Soms zit ik er zo lang in dat ik er wel in vastgeroest lijk te zijn. Ik gebruik hem zeer vaak, het is naast mijn bed het meubelstuk waar ik het meest gebruik van maak.

Als ik in zo'n villa rondloop en daar al die stoelen en sofa's zie met elegante poten en indrukwekkend geborduurde kussen en bekleding vraag ik me altijd af hoe de mensen toen hun naar ontspanning snakkend lichaam lieten neerploffen. Want in die meubelen kan je volgens mij alleen elegant zitten, en elegant zitten is vermoeiend.

Ik kuierde van kamer tot kamer, stuk voor stuk volgestouwd met rijkelijke voorwerpen die van top tot teen gedecoreerd waren en ik kwam ogen te kort om ze allemaal tot in detail te bekijken.

Er zal veel personeel aan de pas gekomen zijn om dat allemaal in orde te houden, en 1 van de dingen die ik extra aantrekkelijk vond aan de villa, is dat er ook een - weliswaar beperkte - kijk gegeven werd op de vertrekken waar al dat personeel zich bevond. 

De villa ligt net tegen Parc Monceau. Als ik het me nog goed herinner kon je vanuit de villa zelfs recht het park in stappen.

Dus liep ik er na mijn bezoekje ook even in rond, op zoek naar wat verkoeling. Mijn notities van die dag zeggen me namelijk dat het die dag 36 graden was. 
Dat klinkt indrukwekkend, maar ik wist op die moment al dat de temperatuur de volgende dagen nog zou stijgen naar 42 graden. Ik ben precies opgelucht dat ik deze keer in de winter naar Parijs ga ;) . 

Over de familie De Camondo zelf ga ik niets vertellen. Ik was dat eerst wel - in beperkte mate toch - van plan. Maar je kan beter naar de podcast luisteren (de link leidt naar de google podcast-app, dat is diegene die ik gebruik om naar podcasts te luisteren.) Die vertelt heel boeiend over de eigenaar van deze woning en het trieste lot van zijn familie.

Wil je er ook eens naartoe? Dit is de website met alle nodige info.
Ikzelf bezocht het museum op 13 juli 2022.

Meer Parijs op deze pagina of via deze tag ...