Parijs: Passage d'Enfer

Een paar ogen met een frisse blik zien soms schoonheid op plekken waar anderen het al niet meer zien.  

De mensen die er wonen kijken er wellicht achteloos voorbij. 

Zo gaat dat als je iets gewoon bent. 

Maar mijn aandacht werd direct getrokken toen ik op weg naar Fondation Cartier op deze steeg stootte. 

Ik vond ze zo schoon dat ik er voor en na mijn bezoek aan het museum even pauzeerde om een flink aantal foto's te maken.

De steeg is afgesloten met een hek, maar de raad van Nessy van Messy Nessy Chic in mijn achterhoofd die zelf graag de meer geheime plekjes van Parijs onderzoekt, duwde ik daar eens tegen en het hek bleek niet op slot.

Achter het hek een mooie opvallend propere en lege straat met kasseien, vol huisjes met luikjes in zachte pastelkleurtjes.

De straat was zo proper dat het naast mooi, ook een beetje ongemakkelijk was. 

Het deed me afvragen hoe ze zo proper bleef, wie er verantwoordelijk was voor de netheid ervan.

Ik vroeg me ook af wat de functie van het hek was. 

In Antwerpen op het Zuid hebben we ook zo'n afgesloten straat en dat ging - terecht - niet zonder slag of stoot. 

Het geeft de indruk dat de mensen in de straat zichzelf belangrijker vinden dan andere mensen en zich daarom het recht toe-eigenen om de rest van de wereld buiten te sluiten van hun leefomgeving.

En daar hou ik niet van. 

Maar misschien is er in dit geval wel een andere verklaring?

Toen ik er na mijn museumbezoek terug voorbij kwam, was het straatje zo mogelijk nog lieflijker in het licht van de lantarens.

 

Ik kon me er zo filmscènes in voorstellen uit wat oudere Franse romantische films. 

Voor ik mijn blogpost afsluit wilde ik ook eventjes de aandacht vestigen op een andere schoonheid die ik tegenkwam tussen de steeg en het museum. 

Op een hoek zag ik deze bezinepompen, ze katapulteerde me op slag enkele decennia terug in de tijd! 

Ook weer zoiets waar de plaatselijke bewoner wellicht achteloos voorbij stapt, denk je niet?

meer Parijsblogs op deze pagina ...