Parijs: Palais de Tokyo - "Enfance"

Bon (mijn  nieuw stopwoordje merk ik de laatste dagen :) , in de plaats van 'soit' blijkbaar ... ).

De eerste 'aflevering' van een hoop nieuwe 'Parijs'blogposts waarin ik vertel over mooie plekken en avonturen in Parijs tijdens 'die lange hete droge zomer van 2018' zoals deze zomer voor altijd geboekstaafd zal staan in ons aller memorie. Of wordt het 'die eerste lange droge hete zomer' ? 

Een museum is in hitte een goede plaats om te vertoeven. Om de kunstwerken te beschermen wordt 'het klimaat' in zo'n museum vaak nauwkeurig geregeld waardoor het daar een pak koeler is dan de 38 graden die ik op bepaalde momenten in Parijs moest ondergaan.  

En er zijn dan ook nog eens schoon dinges te zien: er valt alleen maar te winnen dus.

Palais de Tokyo bezocht ik al enkele keren en stelde me nog nooit teleur. 

Even een intermezzo voor diegenen die dit museum ook willen bezoeken: het gebouw van Palais de Tokyo huisvest 2 musea (en 2 horecazaken ook trouwens) : de éne vleugel bevat het gratis museum voor moderne kunst. Daar was ik eerder al en dat was ook de moeite. Maar ik ben er deze keer niet geweest. 

In de andere vleugel zit het museum voor hedendaagse kunst. Dat is niet gratis en bezocht ik al een paar keer (hier en hier).

En tussenin zitten 2 horecazaken met terras: een duur restaurant en een gewone 'taverne'.

Terug naar het museum voor hedendaagse kunst. 

De ingang van het museum was uitgebreid met een groot poppenhuis. En dat zei al ineens veel over het thema van de lopende tentoonstelling :"Enfance - Encore un jour banane pour le poisson-rêve".

De werken die me het meest roerden op deze tentoonstelling waren er 2 die moeilijk op foto te vatten waren: er werden 2 filmpjes vertoond waar ik met veel plezier naar keek. 

Eentje met een eenhoorn van Jonathan Monaghan (disco-beast, hier een deel van te bekijken)

En 'Lake Valley' van Rachel Rose. De eerste scene die ik daarvan zag was deze.... . Ik wilde direct blijven zitten!

Ik vind tentoonstellingen met hedendaagse kunst altijd zo verrassend. 

In een museum vol oude schilderijen hangen ook mooie dingen. Maar je weet ongeveer wel wat je te zien gaat kijken. 

Bij hedendaagse kunst is dat niet het geval. Een kamer vol met clowns bijvoorbeeld. (foto van een boek waarin deze clowns stonden want van het kunstwerk zelf mochten geen foto's gemaakt worden). 

Of een helm vol fruit...

Ik snap vaak niet wat de kunstenaar heeft willen vertellen met zijn werk. 

Maar ik vind dat (meestal) niet nodig. 

Het bekoort me omwille van zijn schoonheid of raakt me op de 1 of andere manier. En dan is het voor mij geslaagd.

Wil je ook nog naar deze tentoonstelling? Ze loopt nog tot 9 september in Palais de Tokyo. Meer info op hun website.

Meer blogposts over Parijs hier of via deze tag...

Meer blogposts over kunst of over musea...