Na een paar uur zwerven van passage naar passage liep ik afgelopen zomer in Parijs plots op een grote oude poort die de pleisterplaats bleek te zijn voor een indrukwekkende zwerm duiven. Vlakbij lonkte een terrasje met zicht op deze poort dus gunde ik mijn vermoeide voeten wat rust en mijn droge keel wat cola zero op zijn frans (= een cola uit een groot glazen flesje. De cola's zijn er veel groter dan bij ons. Ook duurder.) en aanschouwde ik wat er daar allemaal zoal te zien was.
De poort in kwestie deed me wat denken aan onze Antwerpse waterpoort. Ook die is omgeven door terrasjes alwaar ik vroeger wel eens een maaltijd ging nuttigen. Ze behoren er allemaal toe aan Turkse pitazaken. Tegenwoordig kom ik er nog zelden want mijn leefwereld is naar een andere kant van de stad verplaatst. Mijn lief echter zweert bij de kebabs van eethuis 'de waterpoort'. Volgens hem zijn dat de beste van de stad en van tijd tot tijd kan hij zijn zin er in niet bedwingen en trekt hij die richting uit om zijn tanden in een grote goed gevulde kebab te zetten.
Toch zijn er ook heel wat verschillen. De poort in Parijs - het bleek de Porte-Saint-Denis te zijn - is om te beginnen een pak groter en niet omringd door zoals bij onze poort het geval is een enorm plein, ondertussen omgevormd tot een park.
Het is niet de eerste keer dat dit me opvalt, maar die leeuwenafbeeldingen van vroeger, daar schortte toch iets grondigs mee. Ook hier weer.
In onze contreien worden deze dieren geassocieerd met sterke strijdvaardige koninklijke eigenschappen. Maar dat waren toch precies niet de eigenschappen die ik in de stenen leeuwen op de poort kon ontwaren.
Aan de zijkanten zaten stenen leeuwen die met hulpzoekende ogen de omgeving bekeken, wellicht in nood door de vele duiven die hun lichaam als zitplaats uitkozen en hun eigen onvermogen om zich te bewegen om ze te verjagen. Ze zagen er bijzonder deerniswekkend uit, ik had echt met ze te doen.
En het exemplaar dat een plek had gekregen midden boven de doorgang was er zo mogelijk nog ernstiger aan toe. Niet moeilijk trouwens: dat arme beest was geflankeerd door 2 engelen met blote borsten en met blaasinstrumenten die heelder dagen in het arme beest zijn oren deuntjes bliezen. Het dier zag er dan ook ongelooflijk ongelukkig uit: Niks 'koning der dieren'uitstraling te bekennen.
Ik vraag me af of de kunstenaars die in die tijd elk binnen hun eigen discipline leeuwen afbeeldden, wel eens écht een leeuw gezien hadden. Want zeg nu zelf ...
Het territorium van de poort was netjes verdeeld tussen een zwerm duiven en een troep mannen die er elk hun dagen lijken te slijten.
De duiven waren opvallend gelijkend in hun kleuren. (Er liep er eentje tussen met een baksteenrode tekening ipv een grijs/zwarte en dat viel enorm op.)
De zwerm die onder de doorgang van de poort allerlei lekkers leken te vinden lieten zich overigens nauwelijks intimideren door passerende menselijke voorbijgangers. De zwerm week hoogstens als de zee voor Mozes deed eventjes open zodat de mens zonder problemen zijn weg kon verderzetten.
Al zal het wel af en toe gebeuren dat de menselijke passant al doende een plets duivenstront op zijn/haar hoofd krijgt bij het doorlopen van de doorgang van de poort.
Want ook op de poort zelf vonden duiven volop plekjes om te rusten, al is het mij een raadsel hoe je dat op een ontspannen manier kan doen als je je wat 'kramakkelijk' moet positioneren om te vermijden naar beneden te vallen. Ik zou het alvast niet kunnen. En U?
Rondzwerven door een stad is plezant. Zeker in een stad als Parijs. Maar ge ziet: effe pauzeren op een terrasje en je ogen de kost geven maakt dat je vanalles ziet dat je bij het passeren minder zou opmerken.
Wil je ook eens naar de leeuwen en duiven gaan kijken? Dan moet je hier zijn!
Meer blogartikelen met Parijs in de hoofdrol via deze tag of op deze pagina.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Kan je niet reageren? Mail me! If you are unable to comment? Contact me!
bollekes.met.gaatjes.en.koordjes(at)gmail.com