Geklets: over naar Brussel, overprikkeling, kwaliteitsvol werken, 2 maten en 2 gewichten, "vrouwen en kinderen eerst" en luchtige links...

De grauwe kille winterse dagen lijken stilletjes aan écht de baan te ruimen voor lichtere vrolijke lentedagen en ook in mijn dagelijks leven heeft dat zijn effect. Mijn gezondheid is terug een pak beter en mijn winterslaap is duidelijk ten einde. Maar die lichtheid dringt helaas niet overal door in de stand der dingen op onze wereldbol of op kantoor. Neemt niet weg dat ik volop geniet van dat vleugje dartels lenteweer.

Naar Brussel

Mijn gezondheid die bestookt was geweest door een venijnige eencellige darmparasiet liet het stilletjes aan weer toe dat ik me uit de buurt van mijn hol (zo voelde mijn huis namelijk een beetje aan) begaf. Ook de coronamaatregelen maakten weer wat meer mogelijk. En daar maakte ik gebruik van om nog eens een stapje in de wereld te zetten. Toen ik na een paar weken daar even op terugkeek, stelde ik vast dat ik toevallig 3 weken na mekaar naar Brussel was geweest. 

Eerst reed ik met mijn lief mee naar het Zoniënwoud waar ik kennismaakte met heuse mammoetbomen! Ik wist geeneens dat er in België mammoetbomen stonden! Uiteraard schreef ik een blogartikel over mijn bezoekje aan het Zoniënwoud en dat verschijnt 1 deze dagen.

Een week later kondigde mijn moeder aan dat ze graag wilde gaan kijken naar 'Gustav Klimt, The Immersive Experience' in de Hortagalerij in Brussel. Daar kwam ze maar net op het nippertje mee af want na het weekend zou het sluiten. 

Ik had dat overigens al eens gezien in Parijs (en daar was dat veel beter en goedkoper) maar ik ging met plezier nog eens mee. (Sommige van de foto's in dit blogartikel nam ik die dag in Brussel.) 

En nog een week later treinde ik met een broer en mama naar Brussel voor een bezoek aan Bozar. Daar loopt een tentoonstelling met nieuw werk van Rinus Van De Velde, maar ook daarover vertel ik later meer in een apart blogartikel. 

Over het einde van de coronamaatregelen, overprikkeld zijn en kwaliteitsvol werken

Coronagewijs zijn er veel maatregelen afgeschaft en dat had als gevolg dat ook mijn werkgever terug min of meer naar het oude normaal ging. Ik en mijn collega's kregen de boodschap dat we terug in code groen zitten en dat betekent: weer veel personeel op kantoor, weer veel klanten over de vloer en die mogen weer hun kinderen meebrengen. 

Er moeten ook geen mondmaskers meer gedragen worden en blijkbaar mogen we ook terug op mekaar gepropt staan in de lift. En ik ben daar allemaal niet erg gelukkig mee.

Ik ben tot nog toe aan het virus ontsnapt, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik me momenteel loslopend wild voel voor het coronavirus.  Ik kies er zelf voor om op het werk toch nog zoveel mogelijk mijn mondmasker te dragen, want daar lopen momenteel echt veel mensen dicht op mekaar rond. Gelukkig merk ik dat ook veel van onze klanten liever nog een mondmasker dragen. 

Dat de coronacijfers op deze moment terug schrikbarend snel de hoogte in gaan, verbaast me helemaal niet. Ik denk dat het met de huidige situatie op mijn werk slechts een kwestie van tijd is vooraleer ik ook prijs ga hebben, maar hopelijk zijn de voorzorgsmaatregelen die ik zelf wél nog neem voldoende om het toch nog wat uit te stellen.

Door de samenloop van de start van meldjeaan (dat is een digitaal aanmeldsysteem voor inschrijvingen in het Antwerps onderwijs) met de toestroom van Oekraïense vluchtelingen is het op het werk pokkedruk. Die drukte gecombineerd met het nieuwe groen op het werk maakt dat ik terug 3 dagen per week op kantoor werk in plaats van thuis. Of anders gezegd:  in plaats van keihard maar prikkelarm te werken thuis, werk ik nu heelder dagen keihard met - in het slechtste geval - in mijn rug het hels lawaai van de Carnotstraat, naast en over me collega's die of aan het bellen zijn of in gesprek zijn met klanten, en voor me klanten die af en toe al dan niet krijsende kinderen bij hebben. 

De hoeveelheid prikkels is niet elke dag even erg, maar wél altijd erger dan thuis. En op sommige dagen is het écht heel erg. 

Gevolg: ik ben tegenwoordig 's avonds doodop, kan me zelfs nauwelijks nog concentreren op televisie kijken, kan 's nachts niet goed slapen omdat ik te gespannen ben, sta 's morgens moe op en voel regelmatig hoofdpijn opkomen. Ik ben zelfs tot mijn eigen verbazing op een ochtend toen ik op kantoor binnenstapte net niet in huilen uitgebarsten toen ik me realiseerde dat ik weer aan de straatkant en dus weer op de lawaaierigste plek moest gaan zitten (en mocht toen van een fantastische collega op haar rustigere plek zitten, waarvoor grote dank. Alleen: ook zij heeft wat mij betreft recht op een zo rustig mogelijke werkplek dus een echte oplossing is dat natuurlijk niet ...  ). 

Ik en mijn collega's doen ons best om kwalitatief goed te werken, en dat probeer ik ook te doen als ik in minder goede omstandigheden moet werken. Ik hoop dat ook dat mijn klanten geen nadeel ondervinden van mijn overprikkeld zijn. Maar het zou natuurlijk niet raar zijn dat dit effect heeft op de manier waarop ik functioneer. 

Sinds ik thuiswerk heb ontdekt, ben ik er nog meer van overtuigd dan vroeger dat de manier waarop ik op het werk gesprekken moet voeren met klanten echt toe is aan een herziening. Wij zitten - als er veel volk is en dat is toch minstens 2 dagen per week het geval  - tot met een 15 tot 20-tal collega's op een open bureau. Sommigen onder ons zitten gesprekken te voeren met klanten.

Om een goed gesprek te kunnen voeren, moeten ook de randvoorwaarden om een goed gesprek te kunnen voeren vervuld zijn: op een rustige plek zitten, mekaar kunnen verstaan en ruimte en tijd hebben om je te concentreren op het gesprek zonder afgeleid te worden door andere dingen zijn daarbij basisvoorwaarden.  Maar op kantoor moet ik soms roepen tegen klanten om verstaanbaar te zijn doorheen het lawaai van pratende en bellende collega's, spelende kinderen en lawaai van de straat. 

Wanneer klanten hun kinderen bij hebben zijn ze - logischerwijze - vaak te veel bezig met hun kinderen om zich goed te kunnen concentreren op wat ik vertel. 

Er is ook nog het gegeven van privacy die er niet is als je een gesprek voert met  collega's en andere klanten rondom je die mee kunnen luisteren. 

Dat komt bovenop de onvermijdelijkheid van het feit dat wij vaak moeten communiceren in een taal die noch de onze, noch die van de klant is. (Ik werk met mensen die pas in het land zijn en vaak nog geen Nederlands spreken). Dat is altijd al wat lastiger maar in  die omstandigheden maakt dat een gesprek nog moeilijker. 

Soit, ik hoop dat als de huidige werkdruk terug wat mindert, ik terug wat meer kan thuiswerken. Dat komt én mijn levenskwaliteit én mijn functioneren ten goede en de klanten zullen een kwalitatiever gesprek hebben kunnen voeren.  

Verder blijf ik op het werk op de nagel kloppen dat er iets moet veranderen aan de omstandigheden waarin we moeten werken met klanten. Het is overigens niet dat er op dat vlak nog niks is verbeterd. Er werden op ons kantoor hier en daar al wat wanden aangebracht die het geluid moeten dempen.  Maar dat heeft een veel te beperkt effect om echt een oplossing te zijn. 

Ik geloof zelf dat we meer gebruik moeten maken van de opgedane ervaringen met thuiswerk en digitale/telefonische klantencontacten. Meer mensen thuis aan het werk en meer klantencontacten digitaal/telefonisch, zorgt namelijk ook voor minder drukte en stress op kantoor. 

Verder zou het goed zijn dat mijn werkgever op zoek gaat naar andere manieren om onze kantoren in te delen. Die (in ons geval) middelgrote landschapskantoren (25-tal bureau's) blijken toch niet de juiste manier te zijn om bureelwerk met klanten te organiseren. Dit is niet goed voor het personeel en ook niet voor de klanten. 

Tenslotte zou het goed zijn dat we eens herbekijken wat we doen met kinderen die mee komen met klanten. Nu kunnen ze naast onze bureau in een speelhoek zitten spelen, maar dat leidt de aandacht van klanten af van het gesprek en zorgt voor extra lawaaihinder voor iedereen. 

Hoe gaat dat eigenlijk bij jullie op het werk?

Over Oekraïense vluchtelingen

Toen we pas in de coronacrisis terecht kwamen, stond ik versteld van wat er beleidsgewijs ineens allemaal kon: thuiswerk, sectoren sluiten mét financiële compensatie... . Het kon niet op. En maar terecht ook.

Met de oorlog in Oekraïne stel ik hetzelfde vast. Maar deze keer vind ik het bij momenten bijzonder wrang.

Het is zeer hartverwarmend te zien hoe warm onze samenleving mensen die het oorlogsgeweld van de Russen ontvluchtten ontvangen. Zo hoort het ook.

Maar ik zie van dichtbij hoe verschillend de reactie nu is in vergelijking met hoe het gaat als mensen uit andere landen hier terecht (willen) komen om oorlog te ontvluchten. 

Het grootste deel van mijn werk bestaat uit het zoeken van scholen voor kinderen die pas vanuit het buitenland ons land binnenkomen. Er zijn in Antwerpen veel scholen die veel inspanningen doen om deze kinderen op te nemen, ook al is dat niet altijd even makkelijk omdat deze kinderen nog geen Nederlands kunnen en vaak zelfs niet kunnen lezen en schrijven. Maar veel scholen hebben daar ervaring in opgedaan en slagen er in deze kinderen een warme schoolbank te geven en een goede opleiding.

Echter, niet alle scholen zijn even enthousiast om deze kinderen in te schrijven en het is vaak een een frustrerende zoektocht om elk kind op de schoolbanken te krijgen.

Maar met de huidige toevloed aan Oekraïense kinderen gaat het vaak anders: scholen die anders de deuren gesloten houden, zeggen nu volmondig 'laat maar komen 'als we ze bellen, scholen die anders wat zuchtend toezeggen een kind in te schrijven, zeggen nu enthousiast dat de kinderen welkom zijn en we er nog mogen sturen. Ik hoor zelfs over secundaire scholen die leerlingen inschrijven zonder ze eerst een traject te laten volgen in OKAN om eerst Nederlands te leren. 

Ik kan alleen maar hopen dat deze scholen hierdoor ervaringen opdoen die ze in de toekomst ook gaan willen inzetten voor die kinderen die ze vroeger niet wilden inschrijven.

Eventjes stak ik bijna in een heuse colère toen ik via de pers vernam dat men in Antwerpen extra containerklasssen zou voorzien voor Oekraïners. Gelukkig bleek de berichtgeving hierover niet helemaal correct.

Deze containerklasen komen er wel, maar niet alleen voor Oekraïners. En dat is maar goed ook, want er zijn nog veel andere leerlingen wachtende op een plekje in een OKANklas. Alle kinderen hebben een school nodig, ongeacht van waar ze komen. De berichtgeving over deze (broodnodige) extra klassen was echt in elke krant en op elke nieuwssite verkeerd. Gelukkig maar, maar de stemming is bij deze natuurlijk wel gezet.  

In het katholiek onderwijs werkt men uit hoe deze kinderen eventueel in het Oekraïens les kunnen krijgen. Ik vind het een goed idee om (toch een deel van de lessen) in de moedertaal van de kinderen te geven, maar kunnen we datzelfde idee dan ook uitwerken met Arabisch, Farsi, Pashtu, of nog andere talen? 

Ook op andere plekken/rond andere thema's zie je die 2 maten en gewichten en de getuigenissen daarover zijn talrijk. (vergelijk dit maar eens met dit ... )  Ik kan alleen maar hopen dat de solidariteit en de bereidheid om deze vluchtelingen op te nemen en goed op te vangen blijft bestaan. En dat de manier waarop we het nu doen in de toekomst de minimale norm wordt voor alle mensen die hier een toevluchtsoord zoeken.

Over mannen en oorlog

Wat me erg opvalt in geval van oorlog (of rampen, het is niet alleen beperkt tot oorlogen) is dat iedereen het normaal lijkt te vinden dat de mannen gaan vechten en kinderen en vrouwen veilig gesteld moeten worden. Ik begrijp dat onderscheid niet. Voor mij hebben ook mannen recht op veiligheid en bescherming tegen oorlog en ellende. 

Ik keek de voorbije weken eens goed rondom me en vroeg me af wie van de mannen in mijn omgeving het goed zouden doen als soldaat. Ik vroeg me ook af of de mannen in mijn omgeving om de 1 of andere reden meer verplicht zouden zijn om te gaan vechten en minder recht zouden hebben op een veilig leven dan de vrouwen in mijn omgeving en zo ja, waarom dan. En ik kon eerlijk waar geen enkel argument vinden waarom dat zo zou zijn. Ik zou het helemaal niet rechtvaardig vinden dat ik zou mogen vluchten en mijn lief en broers niet. 

Als je uitgaat van een patriarchale blik op de samenleving is dat natuurlijk anders: dan horen vrouwen aan de haard en horen mannen te vechten. Dan bezitten de mannen hun vrouwen en kinderen en willen zij hun bezit eerst in veiligheid hebben. Dan moet de vrouw veilig blijven om voor de kinderen te zorgen want dan is dat de taak van de vrouw en niet van de man. Ik dacht echter dat we als samenleving dat rollenpatroon toch al op zijn minst in theorie losgelaten hadden. Toch sluipt het in geval van nood er direct weer in. 

Al heel mijn leven voelt de uitspraak 'vrouwen en kinderen eerst ' op zoveel vlakken zo fout aan voor mij... .

Hoe het ook zij, ik hoop voor iedereen dat die oorlog snel afgelopen is en dat de veroorzakers ervan hun straf niet zullen ontlopen.  

Lucht en links

Bon, tijd voor wat luchtigs.

- In het kader van de opknapbeurt van mijn blog ben ik in maart 2015 geraakt. Nog 7 jaar te gaan dus :) !

- Ik maak plannen voor een reisje! Eigenlijk heb ik zin in een paar dagen Oostende of Parijs. Maar mijn lief heeft er ook grote nood aan om er effe tussenuit te zijn en die houdt niet van Parijs of Oostende. Momenteel lijkt de kans groot dat we terug in Nice terecht zullen komen. En misschien boek ik dan daarna ergens nog eens enkele daagjes op mijn eentje voor Parijs of Oostende. 

- Ik heb een hoop dahliaknollen aangekregen die de grond in moeten! Ik kijk al uit naar de bloemen deze zomer!

- Octopussen zijn zo cool! Kijk maar eens naar dit exemplaar op deze instagramaccount!

- Ook cool: mos! Kijk maar!

- Zeer schoon foto's van New York kan je op dit instagramaccount zien ... 

- Deze kunstenares zet alles in zwart en wit.

- Weet gewat ook heel tof is? De was weer buiten te kunnen hangen! Zo snel droog en geen was meer in huis! Heerlijk! 

- en als afsluiter nog een oud nummerken van mijn lief: 

Meer geklets via deze tag ....