Bye bye winter!

Wat een rotwinter hadden we dit jaar zeg:  dagen en dagen maanden van grijze lucht en nog meer grijze lucht en nog maar wat grijze lucht en veel te hoge temperaturen.... Maar toen was er ineens die winterprik. Mét sneeuw zelfs! Net op de moment dat ik dacht dat mijn lentebloeiers op het punt stonden hun kleurrijke schoonheid te showen om de lente aan te kondigen....

Er zijn zo van die dingen die ik heel plezant vind maar toch niet doe. Zoals in de regen gaan staan als er na dagen van plakkerige hittegolf een onweer met stortbui losbarst. 

Of op blote voeten verder wandelen in het bos.

Of languit op mijn rug gaan liggen in het gras, blik op de wolken.

Geen fancy hippe dure dingen dus, maar gewoon kleine dingeskens waar een mens blij van wordt.

Wat ook in dat lijstje hoort: in het donker door de vers krakende sneeuw wandelen,  op de moment dat nog niemand de sneeuw heeft beroerd en de wereld zo stil is dat je denkt de sneeuwvlokjes te horen vallen. Normaal zit ik dan echter al te cocoonen in mijn zetel en dan ben ik veel te lui om mijn huiskledij om te ruilen voor mijn wandeltenue. 

Maar vorige week slaagde ik er toch in om die lethargie van dat cocoonen te doorbreken en vond ik ineens de energie om toch naar buiten te trekken, het nachtelijk besneeuwde park in met fototoestel in de aanslag.

zie je de tram voorbij zoeven in de verte?

Man wat was dat plezant zeg! Ik stond daar helemaal alleen tussen de bomen de rondhuppelende konijntjes-met-koude-poepen te observeren en foto's te maken van de licht besneeuwde zwarte bomen en van de in mysterieuze sfeer badende speeltuigen. En dat allemaal overgoten door een licht smossige sneeuwval. De kalmte rondom me nam me helemaal in zijn bezit. 

Van de aangekondigde gladheid bleek (nog) geen spoor: verse sneeuw is namelijk helemaal niet glad. Sneeuwvrij gemaakte stoepen daarentegen zijn dat vaak wél maar omdat het bijna middernacht was, waren die er nog niet.

En ook al was het nacht: donker was het in het geheel niet. Sneeuw maakt de nacht veel lichter. 

Toen ik terug thuis in mijn zetel zat was ik zooooooo blij dat ik de moeite had gedaan om me terug in mijn kleren te hijsen en buiten te gaan en mezelf zo deze ervaring kado te doen.

En ik besefte dat dit wellicht de laatste keer was dit jaar dat ik de kans kreeg om dit te doen. Het is namelijk tijd om afscheid te nemen van de winter: de lente is op komst... !